လက္ဖက္ရည္ဆိုင္

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေသာ၀ါဒ အဓြန္႔ရွည္ပါေစ။ ထိုေႂကြးေၾကာ္သံ တျပည္လံုးညံခဲ့ဖူးသည္။ က်ေနာ္တို႔ကို ဖမ္းစားခ့ဲဖူးသည္။ မွန္သည္။ က်ေနာ္က (၇) တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ကတည္းက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြႏွင့္ ေမတၱာမွ်ေနသူ။ ေလဆိုင္ဆံု၊ ေဒါင္ဆိုင္ စသည္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ နာမတို႔ျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ခ်စ္ရည္ ႐ႊမ္းစြာ က်ေနာ္တို႔ ေခၚခဲ့ၾကဖူးသည္။

ေျမစိုက္တဲသ႑ာန္ အခင္းအက်င္း။ ခံုပုကေလးမ်ား တန္းစီရပ္ၿပီး အမွတ္စဥ္ မွတ္ေနသည့္ေနရာ။ “စားပြဲ နံပါတ္ ၁ မွာ ခ်ဳိ၊ ေပါ့၊ က် ၅ ခြပ္နဲ႔ စီးကရက္တပြဲခ်ေပးပါေဟ့” သဂၤဟ၊ စိန္၊ ေ႐ႊလည္တိုင္၊ ကမၻာသစ္၊ ေ႐ႊအိမ္စီ၊ ဆည္းဆာ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တို႔၏ အမည္မ်ားကို ယခုတိုင္ပင္ အလြတ္ရေနေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ဖြင့္ထားသည့္ ေတးခ်င္းမ်ားလို က်ေနာ္တို႔ဘ၀ေတြ စည္းခ်က္မွန္ေနသည့္ ကာလမ်ား။ ထိုအခ်ိန္မ်ားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ဘိန္းစြဲသလို စြဲေနခဲ့ၾကသည့္ ကာလမ်ား။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ျခင္းကိုေတာ့ မဟုတ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ျခင္းကိုသာ။ ထိုအခ်ိန္ကေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ အက်ရည္မ်ားလွသည့္ ဂိတ္ဆံုးေပါ့က် လက္ဖက္ရည္ တခြက္ဟု နည္းမလည္ခဲ့ၾက။ လြန္ေရာႂကြံေရာ သူ႔ရွိလွ ခ်ဳိက်ေလာက္ပဲလို႔ ထင္ခဲ့ၾက။

က်ေနာ္တို႔ဘ၀၏ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္မ်ားကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့ၾကသည္။ တခြက္ရွိလွ်င္ပင္ အတူခြဲေသာက္ခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ဘ၀မ်ား၏ အေစာဆံုးေသာ ႏိုးၾကားမႈမ်ားသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တို႔တြင္ ခုန္ထခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ဘ၀၏ အေစာဆံုး အလုပ္႐ံုေဆြးေႏြးပြဲမ်ား သည္လည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တို႔သာလွ်င္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကဗ်ာကာရံတို႔သည္လည္း စီးေမ်ာခဲ့ၾကသည္။ ဒႆန အေရာင္တို႔သည္လည္း ေတာက္ပၾကကုန္သည္။ လူငယ္တို႔ဘာ၀ ရင္ဘတ္မ်ားသည္ ပူးကပ္ ၾကကုန္သည္။ တဦးႏွင့္ တဦး ခ်ဳိ၊ ခါး၊ ေပါ့၊ ေလး သတိေပးခဲ့ၾကသည္မွာလည္း ဤသည့္ ေနရာသည္သာ။ စီးကရက္မီးခိုးမ်ားက့ဲသို႔ လြင့္ပ်ယ္လြယ္လွေသာ အိမ္မက္ႏုႏုမ်ားကိုလည္း ႐ႈိက္ဖြာခဲ့ၾကဖူးသည္။ ခ်နင္းခံ ေျမသားလို ရင့္မာလွသည့္ ယံုၾကည္မႈမ်ားသည္လည္း ေၾကးေပါင္းထခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး ေျပာရမည္ဆိုလ်င္ က်ေနာ္တို႔ေတာခိုပုန္ကုန္ၾကဖို႔ကိုပင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အဆက္ျပတ္ခဲ့ရသည္က လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကို ၀င္ေရာက္သည့္ အခ်ိန္မွ စခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ရံဖန္ရံခါေလာက္တြင္သာ သူႏွင့္ ဆံုျဖစ္ေတာ့သည္။ ေျပာရလ်င္ ျဖစ္သြား၊ ျဖတ္လာ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ၾကရျခင္း။ ထုိသို႔ ေတာခဲ ေတာင္ထဲတြင္ ရံဖန္ရံခါ ေတြ႔ခြင့္ရသည္ကပင္ ေမ့ရက္စရာမရွိ။ လေရာင္၊ ေတာင္တန္း၊ ေတာစိမ္းအုပ္မႈိင္း၊ မီးဖို၀ိုင္းၾကားမွ ၀ါးေမွးနံ႔သင္းျမေနသည့္ လက္ဖက္ရည္၊ ၿမိဳ႕ျပ ရင္ခံုသံေတြ အတြင္းစီး စီးေနသည့္ သူပုန္ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ထုိညမ်ားက လက္ဖက္ရည္မူးၿပီး အိပ္မရၾက။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဘာသာစကားေတြကို အငမ္းမရ တသသေျပာၾက။ ၀မ္းတီး ေပါ့က်၊ မွာသံေတြက ဆပ္ျပာပူေပါင္းေတြကို မႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး တေဖာက္ေဖာက္ေပါက္ကုန္ၾကသလို။ အမွန္တကယ္က ရွိသမွ် ေငြကေလး ေၾကးကေလး အပိုအလွ်ံရွိမွ ရသေလာက္၀ယ္ထားေသာ ႏိုဆီ၊ သၾကား၊ လက္ဖက္ေျခာက္မ်ားကို အိုးတလံုးထဲ စုပံုထည့္ၿပီး ေရာေမႊထားတာပါ။ ဘာကိုပဲ မွာမွာ အမ်ဳိးတည္းကိုသာ ရေပမည္။ ေစတနာ့ ၀န္ထမ္း စားပြဲထိုးေတြလည္း ေပၚလာ။ ထိုအခင္းအက်င္းကိုၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးမႈလႈိင္းေတြ တလိမ့္လိမ့္။

က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ယာကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးအခင္းအက်င္း စစ္ေျမျပင္ေက်းလက္မွသည္ ၀ိေရာဓိလြင္ျပင္ဆီ သုိ႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ အတူ ၀ါးခြပ္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခဲ့ၾကသူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား မရွိၾကေတာ့ၿပီ။ တခ်ဳိ႕ ရန္သူစစ္အုပ္စုကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ရင္း ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္စြာ က်ဆံုး ခဲ့ၾက။ တခ်ဳိ႕လည္း ယံုၾကည္ခ်က္ အလွမ္းႀကဲလို႔ ကိုယ့္ေျမပံုကိုယ္ေရးဆြဲၿပီး ခရီးဆက္ကုန္ၾက။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဦးလည္မသုန္။

ျမစ္တခုတြင္ ေရ ၂ ခါခ်ဳိး၍မရ။ အေျခအေနေတြက ေျပာင္းလဲလာသည္။ အေျပာင္းအလဲမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကိုယ္တုိင္ပင္ ရင္သပ္႐ႈ႕ေမာ။ လက္ဖက္ရည္ေတြက အသင့္ေဖ်ာ္၍ရေသာ ယဥ္ေက်းမႈ ဘ၀သို႔ တိုးတက္ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ မီဒီယာလႈိင္းစီးရင္း အင္တာနတ္ကာဖီး ဆိုတာေတြ ေပၚလာသည္။ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ ေကာ္ဖီကုိမေရာင္း သတင္းႏွင့္ ဆက္သြယ္ေရးကို ေရာင္းသည္။ ျမန္မာျပည္မွာကိုက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္သည့္ ယဥ္ေက်းမႈရွိေနၿပီ။ မစၥတာဂစ္တာလို အႏုပညာေတြနဲ႔ ခုန္လႈပ္ေနတဲ့ ကာေဖး ဆိုင္ေတြ၊ ေခတ္မီသပ္ရပ္တဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြေပၚလာၿပီ။ အကန္႔အသက္ႀကီးမားတဲ့ အင္တာနက္ ကာဖီးဆိုတာေတြလည္း ေပၚေနခဲ့ေပၿပီ။ သို႔ေသာ္ လူထုဘ၀နဲ႔ေတာ့ ကင္းေ၀းေနဆဲ။ လူထုကေတာ့ လမ္းေဘးဆိုင္ေတြမွာပဲ အဖန္ရည္မ်ားလွတဲ့ ဘ၀ေပါ့က်လက္ဖက္ရည္ေတြကို ေသာက္ေနရဆဲ။ မိသားစုေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏုိင္ငံေရးသတင္းဖလွယ္မႈမ်ား ေခတ္ၿပိဳင္ေျပးလႊားေနဆဲပင္။

တိုင္းျပည္ကလည္း ကတိမ္းကပါး။ ဗမာျပည္ဖြား တိုင္းရင္းသားမ်ား အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ ေတာေျပာင္းေနၾက ေသာကာလ။ ဗမာျပည္ရဲ႕ အေျခခံလူထု လူတန္းစားအေတာ္မ်ားမ်ား ထိုင္းႏုိင္ငံထဲမွာ။ ႀကံဳရာက်ပန္း။ ဘ၀နဲ႔ ရင္းၿပီး ၀မ္းစာကို ျဖည့္တင္းေနရ။ ဘ၀ေတြ အနာႀကီးနာ။ ဇာတိပုည ဂုဏ္မာနေတြ ေရစီးကမ္းၿပိဳ လိုက္ေနၾကရ။

ဤသို႔ျဖင့္ ေတာခိုေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ေတာေျပာင္းဗမာျပည္သားမ်ား အမွတ္တခုတြင္ ဆံုေတြ႔ ၾကေတာ့သည္။ ထိုဆံုမွတ္တြင္ ထိုင္း - ဗမာ ကျပား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားရွိသည္။ ယဥ္ေက်းမႈေတြက ေျပာင္းကုန္ၿပီ၊ မတ္တပ္ခံုေတြက အမ်ားစု။ ထို႔အတူ ဗမာျပည္သား အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ဘ၀ကိုယ္၌ကလည္း မိုးတိုးမတ္တက္။ ဟန္က်ပန္က် ထိုင္ရသည္ဟူ၍ မရွိ။ က်ပ္တည္းလွသည့္ ျမန္မာအလုပ္သမားတို႔၏ ဘ၀ေတြထဲကို မက်ယ္၀န္းလွတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တို႔ ေပါင္းစပ္မိေတာ့သည္။
အေျပာင္းအလဲႀကီး ေျပာင္းလဲေနသည္ကေတာ့ အမွန္။ ဒီမွာကေတာ့ ကာရာအိုေကပါ ဆိုလို႔ရေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပင္ရွိသည္။ ကက္စက္တိပ္ေခြေနရာမွာ ဗီစီဒီဓါတ္ျပားေတြ ၀င္ေရာက္လာေပၿပီ။ တခ်ဳိ႕ဆိုင္မ်ားဆိုလ်င္ ညဘက္အထိဖြင့္သည္။ ထိုဆိုင္မ်ားတြင္ ညဖက္ဆို ဗီဒီယိုဇာတ္ကားျပသည္။ ျမန္မာ အလုပ္သမားမ်ား တေန႔တာ ဘ၀အေမာေတြကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အေၾကာေလ်ာ့သည္။

မဲေဆာက္ေစ်းတန္းထဲက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လမ္းၾကားက ေက်ာ္ၾကားလွသည္။ ႐ႈပ္ေထြးမႈမ်ားျဖင့္ စည္ကား သည္ဟုပင္ ေျပာရမည္လားမသိ။ ဘ၀ေတြ လံုးေထြးရစ္ေႏွာင္ေနၾကသည္က အမွန္။ ကာရာအိုေက ဆိုသံေတြလည္း ေ၀စည္လွသည္။ ဒီလမ္းၾကားကို ထိုင္းရဲမ်ားကလည္း မၾကာခဏဆိုသလို ၀င္ဖမ္းေလ့ ရွိသည့္ ေနရာ။ ၄၈ ကီလိုဆိုသည္ ထိုင္း႐ြာမွာပင္ ျမန္မာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ၃ ဆိုင္ေလာက္ရွိသည္။ ညဖက္ဆို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးမ်ားတြင္ အလုပ္သမားမ်ားစုဆံုၾကၿပီ။ တေန႔လံုး လုပ္ငန္းခြင္ထဲက ပင္ပမ္းခဲ့သမွ် ညဖက္မွာ နားနားေနေန လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၿကပိး ဇာတ္လမ္းၾကည့္ၾကသည္။

သတင္းနည္းပညာေခတ္ဟု ၀ိၿဂိဳလ္ျပဳေနၾကေသာ္လည္း အေျခခံလူထုအတြက္ကေတာ့ အလွမ္းေ၀း ေနဆဲပင္။အင္တာနက္ ကာဖီးလို နည္းပညာဆက္သြယ္ေရးစနစ္ကို က်ေနာ္တို႔လူထု မတတ္ႏုိင္။ က်ေနာ္တို႔ လူထု၏ ဆက္သြယ္ေရးစနစ္က ဒူးတိုက္သတင္းဖလွယ္သည့္ စနစ္။ ထိုစနစ္ကို အသံုးမ်ားသည့္ေနရာက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သည္ မီဒီယာစင္တာလည္း ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တို႔၏ အေနအထားႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ဘ၀ကုိ တြဲခ်ည္စဥ္းစားေနရာက အေျပာင္းအလဲမ်ားကို သတိထားမိလာသည္။ အေျပာင္းအလဲမ်ားက အေထြေထြ။ ေခတ္ေတြ၊ ဘ၀ေတြ၊ ယံုၾကည္ခ်က္တန္ဖိုးေတြ။ လူေတြ။ ထိုအေျပာင္းအလဲမ်ားထဲတြင္မွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားက ေပ်ာ့ေျပာင္းမႈရွိစြာ လိုက္ပါေနခ့ဲသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားထဲတြင္ ေခတ္ရဲ႕ ဘ၀အေမာေတြရွိသည္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ လႈိင္းတံပိုးေတြရွိသည္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ အိပ္မက္ေတြရွိသည္။ ဘ၀ျပႆနာေတြရွိသည္။ ရင္းႏွီးပြင့္လင္းမႈေတြရွိသည္။ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ စိတ္ေတြရွိသည္။ ေ၀ဖန္သံုးသပ္မႈေတြ ရွိသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္သည့္၀ါဒက ဆက္လက္ရွင္သန္ေနဦး မည္ ျဖစ္သည္။

ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)
ေရာင္ျခည္ဦး အလုပ္သမားစာေစာင္ အတြဲ ၁၊ အမွတ္ (၆) တြင္ ေဖၚျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။