မနာက်င္ခဲ့ပါဘူး
လႈပ္ရွားစစ္၊ အေျခခံေဒသ၊ ေတာင္ယာေက်းလက္။
“ယာေတာရဲ႕အလယ္
ငါေျပာမယ္ေ႐ႊရွင္ဘုရင္ရဲ႕ … နင္ဆင္ျခင္ဦး” ဆိုၿပီး
တရားျပ နားမခ်ခဲ့ပါဘူး
ေသနတ္နဲ႔သာ ႏုိင္ငံေရးစကားေျပာခဲ့တယ္
စစ္ေျမျပင္ေက်းလက္မွာ။
အခုေတာ့လည္း …
နံ၊ ထိ၊ ၾကား၊ သိ ရတာေတြ
ဟိုတေကြ႔၊ ဒီတေကြ႔နဲ႔ ကိုယ္ေတြ႔ေတြ
အျမီးအေမာက္မတည့္တာေတြ
စည္းေပါက္ခဲ့တာေတြ
ဘ၀အေပၚ ဖားဥစြဲသလို မ်ားလြန္းလွပါၿပီ။
ဂက္စ္ (GAS) ကုန္သြားလို႔ လြင့္ျပစ္ခဲ့ရတဲ့ မီးခ်စ္ေတြလည္း
မ်ားလြန္းလွပါၿပီ။
ဟာမိုနီမဆိုတက္လို႔ အလွည့္က်စာရင္း ပါယ္ဖ်တ္ခံလိုက္ရတဲ့
စင္ေပၚဂီတပြဲေတြလည္း
မ်ားလြန္းလွပါၿပီ။
ညႇိရင္းပ်က္ခဲ့ရတဲ့ ဂစ္တာႀကိဳးမ်ားသည္လည္းေကာင္း
သင္မေကာင္း၍ ကၽြႏု္ပ္ဆိုးခဲ့ေသာ အႀကိမ္မ်ားသည္လည္းေကာင္း
ကၽြႏု္မေကာင္း၍ သင္ဆိုးခဲ့ေသာ အႀကိမ္မ်ားသည္လည္းေကာင္း
မူးၿပီးေမွာက္ခဲ့ေသာ အႀကိမ္မ်ားသည္လည္းေကာင္း
႐ူးၿပီးေဖာက္ခဲ့ေသာ အႀကိမ္မ်ားသည္လည္းေကာင္း
မ်ားလြန္းလွပါၿပီ။
မ်ားလြန္းလွပါၿပီ … မ်ားလြန္းလွပါၿပီ …
… တကယ့္ကို မ်ားလြန္းလွပါၿပီ။
ဒါဟာ … ဘ၀ဆိုတာပါပဲေလ။
ဘ၀ဆိုတာ
ေဆးေပါင္းခေနတဲ့ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည္ည မဟုတ္။
ေဆးစားမွားတဲ့ညေတြကေတာ့
ငါ့ပင္စည္မွာ က်ီးေပါင္းထခဲ့ေခ်ၿပီ။
ၾကမၼာငင္မႈအမွားပါလို႔
ထမင္းရည္ပူကို လ်ာလႊဲလိုသူမဟုတ္ပါဘူး။
အခုေတာ့
ေျမႏိုမ့္သူမွာ လွံအစင္းေပါင္းမ်ားစြာ
ေလာကဓံေရ …
အခ်ဳိးခံရတာခ်င္းအတူတူ
မွ်စ္လိုမ်ဳိး ရွာေဖြခ်ဳိးရတဲ့ဘ၀မ်ဳိး
ရလိုက္ခ်င္စမ္းပါဘိ။
ကြယ္ …
သံေ၀ဂတရားေတာင္မွ
လြတ္ေျမာက္စြာ ပြားမ်ားလို႔မရေတာ့ပါလားကြယ္။
ေရွးဦးလူသားေတြ
အျပည့္ကိန္းကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိသလိုမ်ဳိး
အံ့ၾသမႈေတြ တြန္းမိ၊ တိုက္မိ။
တကယ္ေတာ့လည္း
ေက်းလက္႐ိုးသားမႈကို ခ်စ္ခင္ရင္း
တဘက္မွာ ေရတိမ္နစ္ေနရတာေလာက္
ဇာတ္နာတာ
ဘာရွိဦးမွာလည္းေလ။
(ခြင့္လႊတ္ပ ရဲေဘာ္ေအာင္ႏုိင္ထြန္းတို႔ေရ …)
ေတာင္ယာတခင္း စပါးေကာင္းဖို႔ဆိုတာ
မီးေလာင္ေကာင္းဖို႔လည္းလို
ေပါင္းလိုက္ႏုိင္ဖို႔လည္း လိုသတဲ့။
ငါ့စပါးခင္းညံ့ေနတာ
မီးေလာင္မနာခဲ့လို႔လား
ေပါင္းမႏုိင္လို႔လား
ရာသီဥတုကိုလည္း ထည့္စဥ္းစားရမယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔
ပဋိပကၡရဲ႕ အႏွံအျပားတည္ရွိမႈကိုေသာ္လည္းေကာင္း
မတူတဲ့ပဋိပကၡကို မတူသည့္နည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းျခင္းကို လည္းေကာင္း
နာက်င္စြာ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲ့။
အထီးက်န္ျခင္းကိုယ္၌ကလည္းပဲ
လြမ္းစရာေကာင္းမေနေပဘူးလား ဥၾသငွက္ငယ္ငဲ့
ငါလည္းပဲ
ငါ့အလြမ္းေတြကို သံစဥ္လုပ္ၾကည့္တယ္
သာယာပီျပင္တယ္လို႔ကို မရွိပါလားကြယ္။
ဘ၀ဆိုတာ
ဘ၀ကို ေထာင္ထားျခားနားႏုိင္မွ
ဘ၀ပီသမွာပေလ။
ဒီဘ၀ထဲ
အသုိင္းအ၀ိုင္းနည္းသူေတြဟာ
ဆိုင္း၀ိုင္းထဲက ပတ္မႀကီးလို
အထုအေထာင္းခံရတာပါမယ္၊
(အခန္႔မသင့္ရင္)
မင္းသားႀကီးမလုပ္ရသူေတြက
ဓားနဲ႔ ထိုးခြဲတာကိုလည္း
မ႐ူႏုိင္၊ မ႐ႈိက္ႏုိင္ ခံရႏုိင္ပါေသးတယ္။
ပန္းအေသေတြလို
စမ္းေရမွာ ငါတို႔ဘ၀ေတြေပါေလာေမ်ာေတာ့
ပန္းေလွေလးေတြလွလိုက္တာလို႔
ၿမိန္႔ၿမိန္႔ႀကီး ျပံဳးၿပီး ေျပာတာကိုလည္း ျမင္ရၾကားရပါလိမ့္မယ္။
သူလိမ္ေနတာကုိယ္သိေပမယ့္
ကိုယ္လိမ္တာသူမသိေအာင္
ပိပိရိရိ အလိမ္ခံေပးလိုက္ရတာေတြပါမယ္။
သူ႔ကိစၥအၿပီးမွာ
သြားၾကားထိုးတံလို လႊင့္ပစ္ခံရတာေတြပါမယ္။
သူငယ္ခ်င္းအေရာင္မ်ားေရ
တုိ႔ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ၾကသလဲ
ေတာ္လွန္ေရးမွာလည္း
ေတာ္လွန္ေရး အနိဠာ႐ံုဆိုတာ ရွိတာပေလ။
ေလာကဓံကိုလည္း ေပါင္းရဲ၊ သင္းရဲရမယ္၊
ကိုယ့္ကိုကုိယ္လည္း ေထာင္ထားျခားနားရဲရမယ္၊
ငွက္ဖ်ားပိုးေတြ မိုးလို႐ြာေနတဲ့ ကၽြန္းပြင့္ခ်ိန္မွာလည္း ရွင္သန္ရဲရမယ္။
ေခ်ာ္လဲလို ေရာထိုင္ရင္ ေျမကိုင္႐ံုရွိမွာပ။
ႀကီးျမတ္သူျဖစ္ခ်င္ရင္
ႀကီးက်ယ္တဲ့ ရင္ဘတ္ရွိရေပမေပါ့
ငါလိုခ်င္တာ ဒါပဲ။
တဘသ၀ကို
႐ိုးသားျခင္းနဲ႔ ပါးနပ္ျခင္း
ဘယ္ႏွစ္ေအာင္စစီ စပ္ဟပ္သင့္သလဲဆိုတဲ့ကိစၥ
ငါတို႔ ထည့္တြက္ စဥ္းစားစရာမလို
မီးသီးဆိုတာ
အႀကိမ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေလာက္မွားၿပီးမွ ျဖစ္ခဲ့တာ။
ျဖစ္ခဲ့တာမွန္သမွ် ျဖတ္ခဲ့ရတယ္။
ငါ့စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြဟာ
ေႏွးေႏွးလိမ့္လိမ့္ တြားသြားေနဆဲ
ျပန္က်မိုးေတြ ႐ြာခ်ႏုိင္ဖို႔
ေႏွးေႏွးလိမ့္လိမ့္ တြားသြားေနဆဲ။
သ႐ုပ္မွန္၀ါဒကို ခ်စ္တယ္။
ငါဟာ
ေရေသာက္ျမစ္တခုလို
ထုနဲ႔ ထည္နဲ႔ ပတ္ခ်ာလည္ ဖိအားေတြၾကားက
ဖြံ႔ထြားေနတာျဖစ္တယ္။
ဗူးေလးရာ ဖ႐ံုဆင့္ဆိုသလို
အမွားအယြင္းေတြ သီးပြင့္ခဲ့ဖူးတယ္။
ကြယ္ …
ေလာကဓံဆိုတာလည္း
အထက္ ၄ ပါး၊ ေအာက္ ၄ ပါးနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာမဟုတ္လား။
ေနေတြ၊
လေတြ
မိုးႀကိဳးေတြ၊
မုန္တိုင္းေတြစံုမွ
ေလာကပီသမွာပေလ။
ရဲေဘာ္ဗဟိန္းထက္ေရ …
အဲဒီလို ကံနာ ၀ဋ္နာေတြနဲ႔
ဒါဏ္ရာေတြေပပြေနတဲ့ မင္းအေဖမွာကလည္း
႐ူးသြပ္မႈႀကီး ၂ ခုက ရွိေသးသကြယ့္။
တခုက
တဘ၀စာ ထုဆစ္ခဲ့သမွ် ကဗ်ာေတြကို
ေ႐ႊတိဂံုဘုရားမွာ ဌာပနာထားခ်င္တဲ့ကိစၥ၊
ေနာက္တခုက
သူပုန္ေမွာ္ေအာင္ခ်င္တဲ့ ကိစၥ။
ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)
(သစၥာ ေတာ္လွန္ေရးစာေပမဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။)