Sunday, January 4, 2009

ဘိသိတ္ခံယူပြဲ

ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)

(၁)
စစ္ေျမျပင္ ေထာက္လွမ္းေရးတာ၀န္ယူထားသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားျပန္ေရာက္လာၾကၿပီ။ သူတို႔ထြက္သြားတာ ေတာင္ ရက္အနည္းငယ္ရွိခဲ့ၿပီပဲ။ တိုက္ပြဲတခုေဖၚဖို႔ ျပင္ဆင္ေထာက္လွမ္းေနတာဆိုေတာ့ စိတ္၀င္စားေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တပ္စုမွဴးျဖစ္သူ ရဲေဘာႀ္ကီးေႄကြႏွင့္ မဟာမိတ္ ရလလဖ (ရွမ္းျပည္လူမ်ဳိးေပါင္းစံု လြတ္ေျမာက္ေရး အဖြဲ႔)မွ တပ္စုမွဴး ဗိုလ္ေလးထြန္းတို႔ဆီတန္းသြားသည္။ သတင္းထူးမည္ထင္သည္။ ရဲေဘာ္အားလံုးက ကိုေႄကြႀကီးျပန္အလာကို စိတ္အားထက္သန္စြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသည္။ သူတို႔စကားေျပာေနၾကသည္က အၾကာႀကီး။ အားလံုးက အေျဖကိုသိခ်င္ေနၾကသည္။ လည္တဆန္႔ဆန္႔။ ထိုအထဲတြင္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ အျပင္းထန္ဆံုးက က်ေနာ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ထူးေအာင္။ ဟုတ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ေရာက္ရွိလာသည္မွာ မၾကာေသး။ စစ္သင္တန္း ဆင္းခဲ့သည္မွာလည္း မၾကာေသး။ အေျခအေနေကာင္း၍တုိက္ပြဲေဖၚျဖစ္ပါကဤပြဲသည္ က်ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဓါးကို ဓါးျခင္း၊ လွံကို လွံျခင္း ရင္ဆိုင္သြားမည္ဆိုသည့္ ရန္သူစစ္အုပ္စုအေပၚ ပထမဦးဆံုး လက္တုန္႔ျပန္ရမည့္ပြဲ။ ထိုင္မရ။ ထမရ။ ထိုအခ်ိန္ ဗိုလ္ေလးထြန္းက သူ႔ရဲေဘာ္တေယာက္ကိုလွမ္းေခၚၿပီး က်ေတာ္တို႔ရွိရာကိုျပရင္း တစံုတခု ေျပာေနသည္။ ထိုရဲေဘာ္ေရာက္လာၿပီး ေျပာလိုက္သည့္စကားက တန္ဖိုးရွိပါဘိ။ “တပ္စိတ္ေကဒါေတြ ေဆြးေႏြးပြဲတက္ဖို႔ ေခၚတယ္” က်ေနာ္တို႔အားလံုး တိုင္ပင္မထားပဲ “ေဟး”ခနဲ႔ ေအာ္ျဖစ္သြားမိသည္။ ကိုေႄကြႀကီးက ရွဴတည္တည္လွမ္းၾကည့္မွ မ်က္ႏွာပိုးသပ္ ေသနတ္ျဖဳတ္ၿပီး တိုက္ေနလိုက္ရသည္။ ေသခ်ာသြားၿပီ။

(၂)
က်ေနာ္တို႔ ေတာခိုလာေတာ့ တပ္ရင္းေနာက္တန္းကိုေရာ။ ဗဟိုေနာက္တန္းစခန္းကိုပါမေရာက္။ ထိုအခ်ိန္က တပ္ရင္းတရင္းလံုးကလည္း ေရွ႕မွာ။ စစ္သင္တန္းကိုပင္ လပဒတ (လူမ်ဳိးေပါင္းစံု ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီ တပ္ေပါင္းစု) ဗဟိုစခန္းတြင္ တက္ေရာက္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုဗဟိုစခန္းက စခန္းေသမဟုတ္။ ေျပာက္က်ားစစ္ ေသနဂၤဗ်ဴဟာႏွင့္အညီ ေရြ႕လ်ားေျပာင္းလဲ ေနေသာစခန္း။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုစဥ္က လပဒတဗဟိုက “လြယ္ဖီ ေတာင္တန္း”ေပၚမွာ။ စစ္သင္တန္းပင္ မတက္လိုက္ရပဲ ရန္သူ႔စစ္ေၾကာေရးမွ ရရွိခဲ့တဲ့ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ကြယ္လြန္သြားသည့္ ရဲေဘာ္ႀကီး ႏုိင္မိုးေအာင္ကိုဤေတာင္တန္းေပၚမွာပဲ ထားခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။

စစ္သင္တန္းၿပီးသည္ႏွင့္ တပ္စိတ္မ်ားႏွင့္တြဲရသည္။ ေနာက္ေတာ့ မဟာမိတ္ စစ္ေၾကာင္းမ်ားႏွင့္အတူ နယ္ေျမရင္းႏွီးမႈ။ လူထုရင္းႏွီးမႈရရွိေရးအတြက္ စစ္ေၾကာင္းထြက္ၾကသည္။ ထိုခရီးက နယ္ေျမေလ့လာေရး ခရီးျဖစ္သလို ႏိုင္ငံေရးခရီး။ စည္းရံုးေရးခရီးလည္း ျဖစ္သည္။ နယ္ေျမစံုသည့္အခါတြင္မွ ရလလဖ - အမွတ္ (၁) တပ္ရင္း လႈပ္ရွားေဒသကို တပ္စုမူး ရဲေဘာ္ေႄကြဦးေဆာင္ေသာ တပ္စိတ္တစိတ္လိုက္ပါသြားရန္ တာ၀န္ ေပးသည္။ ဤခရီးကေတာ့ နယ္ေျမေလ့လာေရးခရီး မဟုတ္ေတာ့။ တိုက္ခိုက္ေရးအမိန္႔ပါ ထည့္ေပး လိုက္သည္။ ၾကည္လင္ေအးျမသည့္ ပြန္ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ၿပီး အေရွ႕ဘက္ကမ္းကို သြားေနသူမ်ားက တက္ႄကြလန္းဆန္း ေနၾကသည္။ တိုက္ခိုက္ေရးအမိန္႔ ရခဲ့ၿပီကိုး။ က်ေနာ္တို႔အစုအဖြဲ႔တြင္ပါ၀င္ၾကသူမ်ားက တပ္စုမွဴး ရဲေဘာ္ စိုးမိုႀကင္(ကိုေႄကြ)။ တပ္စိတ္မွဴး ရဲေဘာ္စံလွ။ ဒုစိတ္မွဴး ရဲေဘာ္ပီလီ။ ေဆးမွဴး မင္းေမာင္ေမာင္။ ရဲေဘာ္၀င္းလႈိင္။ ရဲေဘာ္ဖြတ္။ ရဲေဘာ္ထူးေအာင္ႏွင့္ က်ေနာ္။ အေနာက္ဖက္ကမ္းမွာ က်န္ခဲ့သူမ်ားကေတာ့ မအီမသာ။

တပ္ရင္း (၁) ဂြင္။ ပြန္ေခ်ာင္း။ လြယ္ေမာေတာင္ႏွင့္ မဲနယ္ေတာင္တို႔ကားက်န္ခဲ့ၿပီ။ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း၊ MTA/ UWSA နယ္ေျမမ်ားႏွင့္ နီးကပ္သြားၿပီျဖစ္သည္။ ရွမ္းရြာေတြကမ်ားသည္။ တိုက္ပြဲေတြျပင္းထန္ခ်ိန္က ျဖတ္ေလးျဖတ္ဒဏ္ကို အႀကီးအက်ယ္ ခံထားရသည့္ ရြာေတြ။ တခ်ဳိ႔ရြာေတြက ယခုမွ ျပန္လည္ထူေထာင္ကာစ။ ရြာႏွင့္မတူ။ ဒုွ်သည္စခန္းေတြႏွင့္ ပိုႈတူသည္။ အစစ ခ်ဳိ႔တဲ့လြန္းလွသည္။ လူထုဆင္းရဲလ်င္ က်ေနာ္တို႔လည္း ဆင္းရဲသည္။ ရွမ္းပဲပုတ္ဆိုေသာ္လည္း ပဲပုတ္မရွိ။ လူေလးေယာက္အတြက္ ပဲပုတ္ႏွစ္ခ်ပ္ကို ေထာင္းၿပီး ေရခ်ဳိးေပးလိုက္သည္။ ထိုပဲပုတ္ေရက်ဲသည္ ဟင္း။ ရြာအမ်ားစုက ၾကက္သြန္ျဖဴစိုက္ၾကသည္။ စားစရာ ဘာမွမရွိေတာ့ေသာအခါ ၾကက္သြန္ျဖဴေတြကို ေထာင္းၿပီး ဟင္းခ်က္စားၾကသည္။ အနံက မႊန္ၿပီး အရသာက စပ္ဖ်င္းဖ်င္း။

ေနာက္ေတာ့ မဟာမိတ္ပင္မစစ္ေၾကာင္းက လူထုလုပ္ငန္းႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ရန္ ထြက္ခြာသြားသည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္အတူ ဗိုလ္ေလးထြန္းတို႔တပ္စု။ ထိုအစုအဖြဲက အင္မတန္ညီသည္။ တပ္မွဴးေတြလည္း လူငယ္ေတြ။ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈလည္း ရွိၾကသည္။ အစုအဖြဲ႔က လူမမ်ားေတာ့လို႔ထင္။ တေယာက္ျခင္း ရင္းႏွီးမႈလည္း အေတာ္ကေလးရၾကသည္။ အစုအဖြဲ႔ ရင္းႏွီးမႈအျပင္ လူထုနဲ႔လည္း အေတာ္ေလး ရင္းႏွီးေနေပၿပီ။ နယ္ေျမအေနအထားကိုလည္း အေတာ္ကေလး တြက္ခ်က္ႏုိင္လာေပၿပီ။ နယ္ေျမခံျဖစ္သည့္ ဗိုလ္ေလးထြန္းတို႔တပ္စုကလည္း အင္မတန္ေျမပုိင္သည့္ရဲေဘာ္ေတြ။ လက္နက္ဖြဲ႔စည္းပံုကလည္း ေကာင္းသည္။ က်ေနာ္တို႔ အစုအဖြဲ႔တြင္ M 23 စက္လက္ပါသလို ဗိုလ္ေလးထြန္းတို႔ တပ္စုတြင္ RPG 2 ႏွင့္ M 79။

ထိုအခ်ိန္ကတည္းက ရန္သူသတင္းကို မျပတ္စံုစမ္းေနခဲ့သည္။ သိပ္ေတာ့မၾကာ။ သတင္းရၿပီ။ နမ့္ဆမ္ ကားလမ္းေပၚက လမ္းကင္း။ ကိုယ့္အင္အားႏွင့္ဆိုလ်င္ ရန္သူကို ေခ်မႈန္းေရးပင္လုပ္ႏုိင္သည္။ ေဒသခံလူထုက လည္း ကူညီရန္အသင့္။ လူေရြြးၿပီး အခုိင္အမာအခ်က္အလက္ ေထာက္လွမ္းစုံစမ္းရန္ လႊတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ယခု သူတို႔ ျပန္လာၾကၿပီ။

က်ေနာ္ ေသနက္တိုက္ၿပီးလို အစိတ္အပိုင္းမ်ား ျပန္လည္တပ္ဆင္ေနစဥ္မွာပင္ ကိုေႄကြႏွင့္ ကိုစံလွတို႔ ျပန္လာၾကသည္။ ရဲေဘာ္အားလံုးကို စုရန္ေျပာသျဖင့္ ေသနက္ကိုအျမန္ဆင္လိုက္ၿပီး သူတို႔ႏွင့္ ၀င္ထိုင္ လိုက္သည္။ ရည္မွန္းထားသည့္ လမ္းကင္းကို တိုက္မည္။ အေပါ့ပါးဆံုးျဖစ္ေစရန္ မလိုအပ္ေသာပစၥည္းမ်ားကို ထားခဲ့ၾကမည္။ ညပုိင္းခ်ီတက္မည္။ အသံမျမည္ေစရန္ အီးေကြးမန္႔ကို ျပင္ဆင္ထားရမည္ --- စသည္ အေျခအေန၊ အခ်က္အလက္ႏွင့္ စုရပ္၊ စံုရပ္၊ စကား၀ွက္တို႔ကို ေျပာၾကားသည္။ ရဲေဘာ္မ်ားကား ခဏအတြင္းမွာပင္ ထမင္းခ်က္သူ။ ပစၥည္းသိမ္းသူ။ အီေကြးမန္႔ျပင္သူတို႔ႏွင့္ ရႈပ္ေထြးသြားၾက၊ မ်က္ႏွာေတြက ၀င္းပ။

(၃)
တညလံုး ခ်ီတက္ခဲ့ၾကရသည္။ ရြာေတြကို ကြင္းၿပီးေရွာင္ခဲ့ရသျဖင့္ ခရီးက ပမ္းလြန္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။ ရလ်င္ရ၊ မရလ်င္ခ်။ မရ၍ခ်ၾကမည္။ ထိုစိတ္ဓါတ္က က်ေနာ္တို႔ကို နတ္ဖမ္းစားသလို ဖမ္းစားထားသည္။ လမိုက္ညအေမွာင္ထုအတြင္းထဲမွာ အလဲလဲ၊ အကြဲကြဲျဖင့္ ခ်ီတက္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သတ္မွတ္ေနရာကို သံုးနာရီခြဲေလာက္မွ ေရာက္သည္။ အလင္းက ျပဳိးတပ်ပ်။ ပါလာသည့္ ထမင္းထုတ္မ်ားကို ေျဖ၍စားသူမ်ားက စားေနၾကၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေမာပန္းမႈေၾကာင့္ေရာ။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ပါ မစားႏုိင္။

ၿပီး --- တိုက္ပြဲအတြက္ေနရာခ်ၾကသည္။ မူလက ကားလမ္းေဘးရွိ ကုန္းကေလးတခုတြင္ ေနရာ ယူရန္ျဖစ္ေသာ္လည္း အစီအစဥ္ေျပာင္းလိုက္သည္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ေနသည့္ေနရာက မိုးနဲ – ေမာက္မယ္ ၾကားမွ ကားလမ္း။ ထိုကားလမ္း. တဖတ္တခ်က္ပိုင္ဆိုင္မႈက လမ္းေတာင္ဖက္ပိုင္းသည္ ရလလဖ။ ေျမာက္ဖက္ က MTA။ ကုန္းကေလးတည္ရွိေနတာက ေျမာက္ဖက္မွာ။ ဆုတ္လမ္းမေကာင္း။ ဒါ့အျပင္ ထိုကုန္းကေလးမွာ မၾကာခဏရန္သူကိုေစာင့္ျပစ္ေလ့ရွိသည့္ေနရာ။ ရန္သူအာရံုစိုက္ေသာေနရာ။ ထိုေနရာကိုေရွာင္ၿပီး ခပ္လွမ္း လွမ္းရွိ ေနရာတခုကိုေရြးလိုက္သည္။ ထိုေနရာက ကားလမ္းထက္ေတာ့ႏိုမ့္သည္။ မ်က္ကြယ္ေကာင္းသည္။ ရန္သူအာရံုစိုက္သည့္ေနရာမဟုတ္။ အစုအဖြဲ႔တခုကို စက္တလံုးႏွင့္အတူ ေရွ႕ႀကိဳလႊတ္ထားသည္။ ရန္သူ လာလ်င္ ႀကိဳသိေနရန္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔က ကားလမ္းအတိုင္း ေနရာယူလိုက္ၾကသည္။ က်ေနာ္က ကိုေႄကြႏွင့္ ကိုစံလွၾကားမွာ။

သတ္မွတ္ေနရာ။ ျပစ္ပိုင္နက္ ကိုယ္စီသက္မွတ္ၿပီး ကိုယ္ေနရာမွ ကိုယ္ၿငိမ္သက္ၿပီးေနၾကသည္။ မၾကာမီ ရြာသားမ်ား လုပ္ငန္းခြင္၀င္ရန္ ကားလမ္းအတိုင္းထြက္လာၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔က သူတို႔ကို ေတြ႔ေန ေသာ္လည္း သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ကို မေတြ႔ရန္လိုသည္။ ပုလိုင္း။ ေပါက္ျပား။ ေက်ာင္းသြားသူတခ်ဳိ႔။ အခ်ိန္မ်ားက တေျဖးေျဖးကုန္။ အလင္းက အေမွာင္ထုကို ေက်ာ္တက္လာၿပီ။
လမ္းကိုလည္း မ်က္ခ်ည္မပ်က္ၾကည့္ရင္း စက္ကိုင္ထားသည့္ တပ္မွဴးကိုလည္းၾကည့္ေနၾကရသည္။ ေရွ႕ႀကိဳလႊတ္ထားသည့္ အစုအဖြဲ႔က သတင္းပို႔မည္မဟုတ္လား။

ရွမ္းျပည္၏ နံနက္ခင္းက ေအးလြန္းလွသည္။ ထိုအေအးႏွင့္ က်ေနာ္တို႔၏ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ေပါင္းၿပီး ခံစားေနရတာက တမ်ဳိးတမည္။ ကိုယ့္ေသနတ္ကိုယ္ စုတ္ခ်ည္။ ျဖန္႔ခ်ည္။ တိုက္ပြဲ။ ပစ္ရင္မွန္ေအာင္ ပစ္တယ္ ဆိုေသာ ဖက္ဆစ္စစ္တပ္ကို တည့္တည့္မွန္ေအာင္ ပစ္ရေတာ့မည့္ တိုက္ပြဲ။ ကုိယ့္လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ ေသနတ္နဲ႔ မိစၦာတို႔၏ ၀ိၪာဥ္ကိုႏႈတ္ရေပေတာ့မည္။ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ျမင္ကြင္းေတြက ပ်ဳိးတျပတ္ျပတ္။ က်ေနာ္တို႔က လက္စားေခ်တုန္႔ျပန္ေရးသမားေတာ့ မဟုတ္။ သမိုင္းေႄကြးေတာ့ ေတာင္းရေပမည္။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းက ႀကီးစိုးေနသည္။ တိတ္ဆိတ္စြာ တိုက္ပြဲေခၚေနၾကျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္၏ တိတ္ဆိတ္မႈက က်ယ္ျပန္႔လွ၏။
တပ္စုမွဴးျဖစ္သူႏွင့္ မလွမ္းလွေသာေၾကာင့္ စက္သံတရွွဲရွဲကို မသဲမကြဲၾကားေနရသည္။ ထိုစဥ္ စက္ထဲမွ အသံေပၚလာ.။

“ေရာင္နီေပၚၿပီ”

ထိုသတင္းပို႔ခ်က္က အားလံုးထံ လက္ဆင့္ကမ္း ေရာက္သြားသည္။ အားလံုး ေခါင္းေထာင္သြားသည္။ ရန္သူေရာက္ေနၿပီ။ လႈပ္ရွားမႈတိုင္း ရင္ႏွင့္အမွ်။ သမုိင္းေႄကြး။ အေတြ႔အၾကံဳသစ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ စစ္ဦး။ လက္တကမ္းအကြာ။ ကားသံကို ၾကားေနရ။ ရင္ခုန္သံကို ၾကားေနရ။ ေသနက္ကို ကိုင္ထားတဲ့လက္က ပိုမိုတင္းၾကပ္လာ။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး။ ေခ်ေဂြဗာရား။ ၀င္းေမာ္ဦး။ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္။ အံႀကိတ္။ ေဆ့ျဖဳတ္။ ေသနက္ကို တင္းတင္းပိုက္ထား။ ကားသံ။ ၿပီးနီးကပ္လာသည့္ ကားသံ။ ကားသံ --- ကားသံ --- ၿပီးေတာ့ --- ေသနက္သံ။ က်ေနာ္တို႔၏ ပြိဳင့္အဖြဲ႔က ပစ္လႊတ္လိုက္သည့္ ေသနက္သံ။ ေနာက္ေတာ့ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ေစာင့္ေနသူမ်ား ဆီမွထြက္လာသည့္ ေသနက္သံမ်ား။ ေသနက္သံမ်ားႏွင့္အတူ ကားသည္ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ထိုးရပ္သြားသည္။

ကားရပ္သြားသည့္ေနရာႏွင့္ က်ေနာ္ေနရာယူထားသည့္ ေနရာကမေ၀း။ ကားကႏွစ္စီး။ ကားရပ္သြားသည္ႏွင့္ ယူနီေဖာင္း၀တ္မ်ား လႊားကနဲ ခုန္ဆင္းေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ လမ္းေပၚကို တလိမ့္ေခါက္ေကြး။ ကားထဲ ျပန္လန္က်သြားသူမ်ား။ က်ေနာ္က အကုန္ျမင္ေနရသည္။ ကားထဲတြင္ အေထြးလိုက္ရွိေနသည္ကို ျမင္ေနရသည္။ က်ေနာ့္ေသနက္ကို ေရွ႕က ကားထဲထိုးခ်ိန္ၿပီး ပစ္ခ်ထည့္လိုက္သည္။ က်ေနာ့္ ေသနက္ထဲက က်ည္ထြက္သြားသည့္ အသံႏွင့္အတူ ယမ္းကန္သည့္အရသာကို ခံစားလိုက္ရသည္။ တင္းၾကပ္ေနသည့္ ခံစားမႈေနရာတြင္ ေပါက္ကြဲျခင္းေတြက အစားထိုး၀င္လာသည္။ ေသနက္ႏွင့္အတူ က်ေနာ္လည္း ေပါက္ကြဲေနသည္။ အံကိုတင္းတင္းႀကီတ္ကာ တေတာင့္ျခင္းပစ္ထည့္ေနလိုက္သည္။
က်ေနာ္တို႔ အစစအရာရာလက္ဦးမႈ ရေနသည္။ ရန္သူ လံုး၀အလစ္အငိုက္မိသြားသည္။ က်ေနာ္တို႔ကို လံုး၀ျပန္မပစ္ႏုိင္။ တေတာင့္ျခင္းပစ္ေနရာမွ က်ေနာ့္အျမင္ေတြ၀ါးလာသည္။ မွန္သည္။ က်ေနာ္ မ်က္ရည္မ်ား က်ေနသည္။ ကတၱရာလမ္းေပၚက ျမင္ကြင္းက ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွင့္ ေျပာင္းျပန္။ ဟိုတုန္းက လမ္းေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ အပစ္အခက္ခံခဲ့ရသည္။ အခု အေ၀းေျပးလမ္းမမွာ သင္းတို႔ကို သမိုင္းေႄကြး ျပန္ေတာင္းေနရၿပီ။ ကတၱရာ လမ္းေပၚမွာ ေသေနသူေတြ။ ဒဏ္ရာရေနသူေတြ။ ေသနက္မွန္ၿပီး လန္က်သြားသူေတြ။ ေအာ္ဟစ္ ေနသူေတြ။ က်ေနာ္တို႔ ေအာင္ပြဲခံေနသည့္ျမင္ကြင္းကို က်ဆံုးသြားရသူ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျမင္ေစခ်င္ ေနသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဖိႏွိပ္ခံခဲ့ရသူ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြကို ျမင္ေစခ်င္ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေအာင္ပြဲသည္ လူထုေအာင္ပြဲ။ က်ေနာ္တို႔ေအာင္ပြဲသည္ သမုိင္း၏ ေအာင္ပြဲ။

ေအာင္ပြဲခံ ေသနက္သံတို႔က ေတာလံုးညံေနသည္။ က်ေနာ္တို႔. ပစ္ခတ္သံတို႔က ကမႀာႎပေတာ္လဲသံလို တုန္ဟည္းေနသည္။ အဖိႏွိပ္ခံအားလံုးအတြက္ ကိုယ္စားျပဳေနသည့္ ေသနက္သံေတြ။ ဖက္ဆစ္တို႔. ၀ိၪာဥ္ေတြကို ေခ႒ခ်ေနသည့္ က်ည္ဆံေတြ။ က်ေနာ္တို႔ပစ္လႊတ္လိုက္သည့္ က်ည္ဆံေတြထဲကို က်ဆံုးသူတို႔၏ ၀ိၪာဥ္ေတြ ခိုတြဲပါ၀င္ေနသလား။ က်ေနာ္ကေတာ့ ထိုအတိုင္းပင္ ယံုၾကည္ေနသည္။ က်ေနာ္၏ စစ္ဦးတိုက္ပြဲက ေအာင္ပြဲ၏ တံပိုးခရာသံတို႔ျဖင့္ ၿခိမ့္ၿခိမ့္ညံေနေတာ့သည္။ မွန္သည္။ ၾကားေနရသည့္ ေသနက္သံတို႔က ဘိသိပ္မဂၤလာမွာ ပုဏားျဖဴ။ ပုဏားညိဳတို႔ မႈတ္သည့္ ခရုသင္းသံ အလား ---။

ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)
(မွတ္ခ်က္။ ။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ ဒုရင္းမွဴးတဦးအပါအ၀င္ ရန္သူ ၁၁ ဦးက်ဆံုးခဲ့သည္။)

Friday, January 2, 2009

တိမ္ကိုစီး၍ သစၥာရွာသူ

ညဳိထက္ (လမ္းသစ္ဦး)

ဒီေနရာက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕လႈပ္ရွားဂြင္ “အထူးေဒသ” ရဲ႕ အေျခအစပ္၊ ေျပာက္ၾကားတပ္ဖြဲ႔မ်ား စစ္ကစားႈ ေကာင္းသည့္ေနရာေတာ့ မဟုတ္၊ ေဒသအေနအထားအရကိုကလည္း စစ္ေရးအေခၚအရ “ရန္၀င္။ ငါ၀င္ေဒသ”၊ ရန္သူ႔စိုးမိုးဂြင္ ေျမျပန္႔ႏွင့္ မိမိတို႔ေျခကုတ္ေဒသတို႔ ထိစပ္နယ္ေျမ၊ ဤေနရာကို ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္က အလုပ္အဖဲြ႔ငယ္တခုျဖစ္သည့္ ရဲေဘာ္ထူးေအာင္ႏွင့္ က်ေနာ္၊ ထို႔အျပင္ ရြာသားတခ်ဳိ႔၊ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔တြင္ ထူးထူးျခားျခား မွတ္တိုင္တခုကို ထမ္းထားသည္၊ ထိုမွတ္တိုင္တြင္ ေရးထားသည္က …
ရဲေဘာ္ညဳိထြန္းေအာင္
အသက္ (၃၈) ႏွစ္
၃၀ – ၉ – ၉၅

(၁)
ေခ်ာင္းကေလးက သာမိတိုက္ရြာျဖစ္သည့္ သာစည္ရြာကေလးကို ၀ုိက္ေခြၿပီး စီးဆင္းေနသည္၊ က်ေနာ္တို႔ ရြာထဲသို႔မ၀င္၊ ကြင္းေကြ႔ၿပီး ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ေက်ာ္ၾကမည္၊ ေခ်ာင္းျဖတ္၍ၿပီးသည္ႏွင့္ ေတြ႔ရမည့္လမ္းက အေရးၾကီးသည္၊ ၆ ေပလမ္း၊ ထိုလမ္းမ်ဳိးက စစ္သံုးေျမပံုတြင္ပါေသာေၾကာင့္ ရန္သူ႔ စစ္ေၾကာင္းမ်ား အသံုးၿပဳေလ့ရွိသည့္ လမ္း၊ လက္ဆင့္ကမ္း သတင္းစနစ္အရေတာ့ ရန္သူရွင္းသည္၊ သို႔ေသာ္ ေပါ့၍မရ၊ ေရွ႕မွာရွိေနသည့္ေဒသက ကုိယ့္ေဒသမဟုတ္၊ ရုတ္ခ်ည္းေရာက္လာလ်င္ တုန္႔ျပန္ႏုိင္ရန္ ျပင္ဆင္ထားရမည္၊ လမ္းကိုေတြ႔ေနရၿပီ၊ သတိႏွင့္ေရွ႕ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္၊ ထူးျခားမႈမရွိ၊ လမ္းကို အေျပးျဖတ္ၿပီး ေတာစပ္သို႔ တိုး၀င္လိုက္ၾကသည္၊ ရြာသားတေယာက္ေရွ႕တက္လာသည္၊ သူက ေနရာသိသူ၊

သြားေနရသည္က ေတာထဲေတာင္ထဲကိုပင္ ေနာက္ေဖးေပါက္က ၀င္ေနရသလိုမ်ဳိး၊ ေတာကိုတိုး။ ေတာင္ကိုျဖတ္၊ ျခဳံႏြယ္ပိတ္ေပါင္းၾကားမွာ၊ ေရာက္ၿပီ၊
သူရဲေကာင္း၊ ေတာ္လွန္တဲ့သူရဲေကာင္း၀ိဥာာဥ္ ကိန္း၀ပ္ရာေျမပံုမို႔မို႔၊ ေတာင္ဆင္ေျခေလ်ာမွစီးဆင္းေသာ ေရစီးေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ေျမပံုအေနအထားပင္ ပ်က္လု႔ပ်က္ခင္၊ မနည္းရွာယူရသည္၊ ေၾကကြဲစရာ၊ ေတာ္လွန္ေသာ အညတရ သူရဲေကာင္း. မခမ္းနားေသာ အာဇာနည္ဗိြၽာန္၊ ဟုတ္သည္၊ မခမ္းနား၊ အျမင္မခမ္းနား၊ လံုး၀ကို အျမင္မခမ္းနား၊ သို႔ေသာ္ မဟာပထ၀ီေျမသားထုလို သိပ္သည္းသည့္ၾကီးျမတ္မႈေတြကေတာ့ ထည္၀ါခမ္းနားလြန္းလွသည့္ ေတာၾကိဳအံုၾကားကေျမပံု၊ ဆို႔နစ္ေသာခံစားမႈက က်ေနာ့္တကိုယ္လံုးကို ျဖစ္ညႇစ္ျပစ္ေနသလို၊
ဦးစြာ ေျမပံုကို ျပဳျပင္ရဦးမည္၊ ပါလာသည့္ ေပါက္တူးျဖင့္ ေျမပံုကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္သြားေအာင္ ျပဳျပင္ၾကသည္၊ ထို႔ေနာက္ မွတ္တိုင္ကို ေခါင္းရင္းဘတ္ေနရာတြင္ အေသအခ်ာစိုက္ထူေပးသည္၊ ၀ါးခုတ္ၿပီး ေျမပံုကို ကာရန္ေပးလိုက္ၾကသည္၊ တိရိစာန္မ်ား မျဖတ္ဆီးမိေစရန္၊ စည္းရိုးအျပင္မွေနၿပီး ေရဆင္း ေကာင္းေအာင္ ေျမာင္းေပါက္ေပးလိုက္ၾကသည္၊ ေဒသခံရြာသားမ်ားကလည္း သူ႔ေျမပံုျပဳျပင္ရာတြင္ စိတ္အားထက္သန္စြာ လုပ္ေပးခဲ့သည္၊ မွန္သည္၊ သူသည္ လူထုအက်ဳိးအတြက္ ရန္သူ၏ လူမဆန္စြာ ညႇင္းပန္းႏွိပ္စက္ သက္ျဖတ္မႈကို ရင္စီးခံခဲ့သူ၊ နီးစပ္ရာ ေတာပန္းမ်ားကိုဆြတ္ခူးၿပီး မဟာသူရဲေကာင္း. ေျမပံုေပၚမွာ ခင္းျဖန္႔ေပးၾကသည္၊
ေလးပင္ေသာ အေလးျပဳရန္ အမိန္႔ေပးသံ၊ ေလးပင္ေသာ လက္တင္အေလးျပဳ လႈပ္ရွားမႈမ်ား၊ ေလးပင္ေသာ သက္ျပင္းခ်သံမ်ား၊

(၂)
သူႏွင့္ က်ေနာ္ စတင္ေတြ႔ဆံုျဖစ္ၾကသည္က ဆရာဒဂုန္တာရာ ကဗ်ာျဖင့္ ပန္းခ်ီေရးခဲ့သည့္ မဲနယ္ေတာင္မွာ၊ ထိုအခ်ိန္က မဲနယ္ေတာင္တြင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က အလုပ္အဖြဲ႔တဖြဲ႔ ရွိေနသည္၊ ထိုအထဲတြင္ သူလည္းပါသည္၊ မၾကာေသးခင္က ျဖစ္ခဲ့သည့္ ထိေတြ႔မႈတြင္ ဒဏ္ရာရထားေသာ ရဲေဘာ္ (၂)ဦးလည္း ရွိေနသည္၊ ရဲေဘာ္ေအာင္ဒင္ႏွင့္ ရဲေဘာ္မိုးေက်ာ္၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေတာအ၀င္ခရီးကို လႈိက္လွဲမႈျဖင့္ ေႏြးေထြးစြာ ၾကိဳဆိုၾကသည္၊ သူထိုအခ်ိန္က တပ္စိတ္မႈးတာ၀န္ႏွင့္အတူ ဆက္သြယ္ေရးတာ၀န္ကိုပါ တြဲယူေနသည့္ အခ်ိန္၊ က်ေနာ္တို႔ေရာက္သည့္ေန႔မွာပင္ ေနာက္တန္းသို႔ သတင္းပို႔သည္၊

“ညီေနာင္အားသစ္ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦး ေရာက္ရွိ”
ထိုအခ်ိန္ကတည္းက စတင္ခဲ့ေသာ သူႏွင့္ က်ေနာ့္ၾကားက ဆက္ဆံေရးတြင္ အဖုအထစ္မရွိခဲ့၊ က်ေနာ္တို႔ၾကားတြင္ ရိုးရွင္းေသာ တေၾကာင္းသြားဆက္ဆံေရးသာ ရွိခဲ့သည္၊ သူႏွင့္ က်ေနာ္က ညီရင္းအကိုေတြလို ေနခဲ့ၾကသူေတြ၊ က်ေနာ္က အင္မတန္ အေမးအျမန္းထူသည္၊ မသိတာ။ မရွင္းတာ။ မေၾကညက္တာရွိလ်င္ ေႏွးေန။ ေတြေနတာေတြမရွိ၊ ခ်က္ခ်င္းပင္ တဲ့တိုးေမးေလ့ ရွိသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူက က်ေနာ့္ကို “ေမာင္လူေမႊး”ဟု ေခၚခဲ့သည္၊ သူကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ “ေမာင္လူေအး” ယခုေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေမာင္လူေအးလည္း မရွိေတာ့ၿပီ၊ က်ေနာ္တြင္လည္း မသိတာ။ မရွင္းတာ။ မေၾကညတ္တာရွိလ်င္ ယခင္ကလို တဲ့တိုးေမးတက္တဲ့ အေလ့က ေပ်ာက္သေလာက္ပင္၊ ႏုိင္ငံေရးေလာကဓံေတြၾကားမွာ “ေဗဒါပ်ံ အံခဲ”ခဲ့ရတာေတြက တနင့္တပိုးရွိခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား၊

သူက လူခ်စ္။ လူခင္အင္မတန္ မ်ားသည့္လူျဖစ္သည္၊ သူရဲ႕ရိုးရွင္းၿပီး မာန္မာနကင္းစင္သည့္ပံုရိပ္ႏွင့္ စိတ္ရွည္သည္းခံတက္သည့္ အရိပ္ၾသဇာတို႔က က်ေနာ္တို႔အေပၚ လြမ္းမိုးခဲ့ပံုရသည္၊ တပ္ရင္းတြင္ အဆိုးဆံုးရဲေဘာ္မ်ားပင္ သူ႔တပ္စိတ္ေရာက္လ်င္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းျဖစ္သြားေလ့ရွိသည္၊ ရဲေဘာ္မ်ားက သူ႔ကိုေၾကာက္၍မဟုတ္၊ သူက အာဏာျပ၍ ရဲေဘာ္ထိမ္းသည့္နည္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မသံုး၊ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ပညာေပးေလ့ရွိသည္၊
သူ႔မ်က္ႏွာက သုန္သုန္မႈန္မႈန္ ရွဴတည္တည္ မရွိ၊ အင္မတန္လည္း စိတ္ဆိုး စိတ္တိုခဲသည့္လူ၊ စံျပရဲေဘာ္ျဖစ္ေရးအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္းဆိုခဲ့သလို။ အျခားရဲေဘာ္မ်ားကိုလည္း ေတာင္းဆိုသူ၊ အားေပးကူညီ ထိမ္းေၾကာင္းေပးေလ့ရွိသည့္သူ၊ အနစ္နာခံေရးမူကို လက္ေတြ႔က်င့္သံုးသူ၊ ေ၀ဖန္ေရးလည္း ညင္သာသူ၊

သူ အရက္ေသာက္သည္ကို က်ေနာ္တၾကိမ္သာ ေတြ႔ဖူးသည္၊ ထိုတၾကိမ္သည္လည္း မွတ္မွတ္ရရ၊ ၁၉၉၄၊ အတာသၾကၤန္ပြဲ၊ ေတာခိုၿပီးကတည္းက သၾကၤန္ကို ေနာင္ေကာင္ကီမွာၫကံလိုက္။ ပြန္ေခ်ာင္းမွာ ၫကံလိုက္။ လြယ္ဖီမွာ ၫကံလိုက္။ မဲနယ္ေတာင္ေျခမွာ ၫကံလိုက္၊ ရန္သူႏွင့္ စစ္ကစားေနရသည့္ ေနရာမ်ားတြင္သာ ဆံုျဖစ္ၾကသည္၊ လြတ္လပ္ေသာ မိမိနယ္ေျမ ေနာက္တန္းစခန္းမွာ ၫကံရသည္က ႊအၾကိမ္ ပထမ၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဗဟိုေဒသ၊ ပြဲလည္းရွိေနသည္၊ ျပဇာတ္။ သံခ်ပ္။ သီခ်င္းသီဆိုမႈ။ ယိမ္းအက...စသည္၊ ထိုပြဲတြင္ ရဲေဘာ္မ်ားသံုးစြဲရန္ တပ္ရင္းမွဴးက မုန္႔ဖိုးေပးသည္၊ တေယာက္ ၅ ဘတ္၊ ၅ ဘတ္ရသည္ကိုပင္ က်ေနာ္တို႔မွာ ေပ်ာ္မဆံုး၊ ညေနေရာက္ေတာ့ အလွ်ဳိလွ်ဳိ၊ ေသာက္တက္သူမ်ားေရာ။ မေသာက္တက္သူမ်ားပါ သံလြင္ကမ္းေဘးက ေက်ာက္ေဆာင္ေတြေပၚမွာ၊ ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္ေရာသူပါ မေသာက္သူမ်ားစာရင္း၀င္၊ က်ေနာ္တို႔ မေသာက္တက္သူမ်ားခ်ည္း ၀ုိင္းဖြဲ႔သည္၊ ၿပီးေတာ့ သၾကၤန္ပြဲသို႔ ခ်ီတတ္ၾကသည္၊ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ ကၾကသည္၊ ေကြးေနေအာင္ ကၾကသည္၊ ကၾကရင္း ပို၍မူးလာၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလံုး ထိုးအန္လိုက္ၾကေတာ့သည္၊ ၿပီးေတာ့ ခ်ာခ်ာလည္၊ ရဲေဘာ္မ်ားကေတြ႔ၿပီး ၀ုိင္း၀န္းျပဳစုၾက၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္၊ ေနာက္ေန႔မွသိရတာက က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ “We are the World” ကို ကဗ်ာလြတ္ဆိုရင္း ထိုးအန္သြားၾကတာ ဆိုပဲ၊


(၃)
သူ႔ကို ရဲေဘာ္မ်ားက “အေမၾကည္”ဟု ခ်စ္စႏုိး ေခၚၾကသည္၊ ဟုတ္လည္း ဟုတ္သည္၊ သူက လႈပ္ရွားပဲျဖစ္ျဖစ္။ အထိုင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အိပ္ရာေစာေစာထၿပီး တပ္စစ္ေဆးမႈလုပ္သည္၊ ၿပီးလ်င္ တပ္စိတ္ ရဲေဘာ္မ်ားကို လိုက္ႏႈိးၿပီး stand by အေနအထားျပင္ခိုင္းသည္၊ သူႏွင့္ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႔က မီးေမႊးၿပီး ထမင္းခ်က္ဖို႔ျပင္ေတာ့သည္၊ ပါးစပ္ၾကီးဟၿပီး ထမင္းကို စိတ္၀င္တစားခ်က္ေနသည့္ သူပံုက ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္စရာ၊ ၿပီး...သူ႔ကို ၀ုိင္းကူခ်က္ျပဳပ္ေနသူမ်ားထဲတြင္ က်ေနာ္တို႔လို ရဲေဘာ္ငယ္မ်ားပါလာလ်င္ စစ္ေရး။ ႏုိင္ငံေရး ဆံုးမမႈမ်ားကို ေျပာေနလိုက္ေသးသည္၊ ထိုျမင္ကြင္းကို ေတြ႔ရဖန္မ်ားလာေသာအခါ ထိုအမည္တြင္သြားေတာ့သည္၊

သူ႔အမည္ရင္းက “ကိုၾကည္ဆန္း”၊ ျပည္ျမ႔ိဳသား၊ ငယ္စဥ္က စစ္တပ္အ၀န္းအ၀ုိင္းထဲတြင္ ေနခဲ့ဖူးသည္၊ ေမွာ္ဘီ တပ္၀င္းထဲတြင္၊ သူ႔အေဖက ေမၿမိဳ႕စစ္တကၠသိုလ္ အပတ္စဥ္ (၁) ေက်ာင္းဆင္း၊ မဆလေခတ္တြင္ ႏွစ္တခ်ဳိ႔သာတာ၀န္ယူခဲ့ၿပီး ႏႈတ္ထြက္ကာ ျပည္မွာအေျခခ်ခဲ့သည္၊ မဆလ အညႇဳိးသိုခံရသူ စစ္အရာရွိ၊ သူ၏ အကိုသည္လည္း ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံု မတိုင္မီေလးမွာတင္ မဆလမွ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားသည္မွ သတင္းအစအနမရ၊ ေနာက္ႏွစ္တခ်ဳိ႔ၾကာမွ သိရသည္က ေထာင္အႏွစ္ ၂၀ ခ်လိုက္သည္ဟူ၍။ ထပ္သိရသည္က သူတို႔၏ မိသားစုစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကိုပင္ စစ္အုပ္စု ေႏွာက္ယွက္မႈေၾကာင့္ အေျခရိုင္ေနရေသာအေနအထား၊ လူထုအတြင္းမွာကေတာ့ သူရဲေကာင္းမိသားစု၀င္မ်ား၊

သူက လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ ပါတီ၀င္၊ ျပည္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ဖူးေသာ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီ၀င္တိုင္း သူ႔အိမ္တြင္ စားဖူး။ ေသာက္ဖူး။ ေနဖူးၾကသူခ်ည္းပင္၊ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈတုိင္းကို ေခါင္းေအးေအးျဖင့္ ပါ၀င္ႏုိင္ခဲ့သူ၊ ရွစ္ေလးလံုး တိုက္ပြဲ။ စက္တင္ဘာ သေဘာတူညီခ်က္။ ၁၉၈၉ ျပည္ၿမိဳ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္ေရွ႔ အာဇာနည္ေန႔ လြမ္းသူပန္းေခြခ်ပြဲ။ ဒီခ်ဳပ္ – တစည စီးခ်င္းထိုးမူ။ ေမ – ၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ မဲဆြယ္စည္းရံုးေရး။ ၂/၉၀ ဖီဆန္ေရး။ သာဓုကန္အစည္းအေ၀း။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး၊

ျပည္ၿမိဳ႕သားတို႔ထံုးစံအတိုင္း ခင္၀မ္း။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ႏွင့္ ကိုေဆြတို႔အတြက္ အလြန္ဂုဏ္ယူတက္ၿပီး ျပည္ၿမိဳ႕၏ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ေတြအျဖစ္ ေျပာေလ့ရွိသူ၊ ယခုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္သည္ပင္ ျပည္ၿမိဳ႕ရဲ႕ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ခဲ့သည္ကို သိမသြားခဲ့သူ။ အႏုပညာကိုျမတ္ႏုိးသူ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ရံခါကဗ်ာဖန္တီးတက္ၿပီး တပ္ရင္းမွထုတ္ေ၀ေသာ ကဗ်ာစာအုပ္မ်ားတြင္ ေရးသားခဲ့သူ။ ေတာ္လွန္ေရးကို ထြက္ခါနီး စက္မႈေက်းလတ္တြင္ ဆရာဒဂုန္တာရာအား ၀င္ေရာက္ဂါရ၀ျပဳခြင့္ရခဲ့သည္ကို တသသေျပာတက္သူ၊

(၄)
က်ေနာ္တို႔တပ္ဦး ႏုစဥ္ဘ၀က ကိစၥေလးတခုရွိခဲ့ဖူးသည္၊ ၁၉၈၈ ကတည္းက လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ေရာက္ေနသူမ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီ (လဘသ၊ ဗကသ...စသည္)မွ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ကူးေျပာင္းလာသူမ်ားၾကား စစ္ေရးသက္သက္။ ႏုိင္ငံေရးသက္သက္ဟူ၍ အခ်င္းပြားခဲ့ၾကသည့္ ကာလတခု ရွိခဲ့ဖူးသည္၊ ထိုကာလကို ေက်ာ္လြားရန္ၾကိဳးစားသည့္ ျဖစ္စဥ္တြင္ သူ၏ တရားျပည့္မႈႏွင့္ ႏုိင္ငံေရး စိတ္ရွည္မႈမ်ားက တပ္ရင္းအတြင္း အေရးပါအရာေရာက္ခဲ့သည္၊

သူက က်ေနာ္တို႔တပ္ရင္းရွိ ႏုိင္ငံေရးပါတီမွလာသူမ်ားထဲတြင္ ထူးျခားစြာ စစ္ေရးကိုစိတ္၀င္တစားရွိသူ။ တပ္ကိုင္ေကာင္းသူအျဖစ္ တပ္ရင္းက အသိအမွတ္ျပဳၾကသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္လည္းပဲ က်ေနာ္တို႔ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ၀င္ေရာက္ၾကသည့္အခါတြင္ သူက စစ္သင္တန္းမွဴးပင္ျဖစ္ေနၿပီ၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူက က်ေနာ္၏ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္သာလ်င္မက ဆရာလည္း ျဖစ္သည္၊ သူ သင္တန္းေပးခဲ့သည္က တပ္ရင္းတြင္း သင္တန္းသာလ်င္မဟုတ္၊ လ ပ ဒ တ(လူမ်ဳိးေပါင္းစံု ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီတပ္ေပါင္းစု) မွေပးေသာ ေကဒါ သင္တန္းတြင္လည္း စစ္သင္တန္းမွဴးအျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့သူျဖစ္သည္၊
သူက ထင္းေခြ၊ ေရခပ္၊ ထမင္းခ်က္။ ရိကၡာရွာသည့္ အေသးစိတ္လုပ္ငန္းမွသည္ ေပၚလစီေရးရာေဆြးေႏြးမႈအထိ စိတ္အားထက္သန္စြာလုပ္ေလ့ရွိသည္၊ က်ေနာ္တို႔တပ္မ်ား လႈပ္ရွားစစ္ထြက္လ်င္ ကိုယ့္ရကၡာ ကိုယ္သယ္ၾက ရသည္၊ အေျခခံရိွ်ာမ်ားျဖစ္သည့္ ဆန္။ ဆီ။ ဆား။ ဟင္းခ်ဳိမႈန္႔...စသည့္၊ ထိုအထဲတြင္ အေလးဆံုးက ဆန္၊ က်ေနာ္တို႔ အီေကြးမန္႔ခါးပတ္တြင္ လံုခ်ည္ကို ျဖတ္ခ်ဳပ္ထားေသာ ဆန္ၾကိဳးရွိသည္၊ ခရီးေ၀းလ်င္ ေ၀းသလို ၂၄ ဗူးအထိလြယ္ရသည္၊ စစ္ေၾကာင္းနားသည့္ေနရာေရာက္လ်င္ ထိုဆန္ၾကိဳးထဲမွ ဆန္ယူၿပီးခ်က္သည္၊ ခရီးကေ၀း။ ေတာင္ေတြကိုတတ္ရႏွင့္ ဆန္ၾကိဳးက ေလးေသာအခါ အေတာ္မလြယ္သည့္ကိစၥ၊ ထိုအေျခအေနမ်ဳိးတြင္ သူက အျခားရဲေဘာ္မ်ား၏ ဆန္ကို အရင္ယူသည္၊ ေနာက္ဆံုးမွ သူ႔ဆန္ၾကိဳးကို အသံုးျပဳသည္၊ ထိုသို႔ အေသးစိတ္မွ စၿပီး စည္းရံုးေရးမူကို က်င့္သံုးသည့္သူ၊

၁၉၉၃ - ရလလဖနယ္ေျမတြင္ မကဒတ၏ ႏုိင္ငံေရးလမ္းစဥ္မိတ္ဆက္ႏွင့္ လူထုစည္းရံုးေရးခရီးအျဖစ္ ပအို႔၀္ ေက်းရြာမ်ားကို လွည့္လည္ၾကစဥ္ကလည္း တပ္ရင္းမွခ်မွတ္ထားေသာ လူထုအား အကူအညီေပးေရးလုပ္ဟန္ကို ေမာပန္းေနသည့္ၾကားမွ ရဲေဘာ္တုိင္းႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းလုပ္ႏုိင္ရန္ ၾကိဳးစားခဲ့သည္၊ လုပ္လည္း လုပ္ႏုိင္ခဲ့သည္၊ ထိုသို႔ျဖင့္ က်ေနာ္တို႔အၾကား နားလည္မႈ တည္ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့ၾကသည္၊
သူႏွင့္ က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးသြားခဲ့ရသည့္စစ္ေၾကာင္းခရီးက ဗဟိုလံုၿခံဳေရးတုိက္ကင္းထြက္သည့္ ခရီးပင္၊ သိပ္မၾကာ သူႏွင့္ ရဲေဘာ္ေဆး အလယ္ပုိင္းေဒသ အေျခခံေဒသထိုးေဖါက္ေရးတပ္ဖြဲႏွင့္အတူ လိုက္ပါရန္ တာ၀န္ေပးအပ္ခံရသည္၊

(၅)
အျဖစ္အပ်က္မ်ားက မယံုၾကည္ႏုိင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဇယ္ဆက္ေနသည္၊ မာနယ္ပေလာ က်သည္၊ က်ေနာ္တို႔ဗဟိုလည္း ဆုတ္ေပးလိုက္ရသည္၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ပင္မတပ္ရင္းအင္အား အမ်ားစုက KNPP (ကရင္နီျပည္ တိုးတတ္ေရးပါတီ) ေဒသဘက္ကို ေျပာင္းေရႊ႕သြားရၿပီ၊ ကိုတိုက္ေမာင္းႏွင့္ အပါအ၀င္က်ေနာ္တို႔ တပ္စိတ္တစိတ္က်န္ခဲ့သည္၊ အလယ္ပုိင္းေဒသကို ထြက္ခြာရန္၊ က်ေနာ္တို႔မသြားျဖစ္၊ ကိုတိုက္ေမာင္း ကြယ္လြန္သည္၊ (၂၆ – ၄ – ၉၅) ႏွေျမာတသမႈေတြမွ အနည္မထိုင္ေသး အလယ္ပိုင္းအလုပ္အဖြဲမွ ေၾကးနန္စာေရာက္လာသည္၊ “ရဲေဘာ္ ၾကည္ဆန္းအား ရန္သူမွ လက္ရဖမ္းမိ” (၂၈ - ၉ – ၉၅) ႏွစ္ရက္သာၾကာသည္၊ ေနာက္ထပ္ေၾကးနန္း၊ “ရဲေဘာ္ၾကည္ဆန္း ယေန႔ပင္ က်ဆံုး” (၃၀ – ၉ – ၉၅) သြားၿပီ၊ က်ေနာ့္အခ်စ္ေတြ အဆုပ္လိုက္ေၾကြ၊ လြတ္ေျမာက္ေရးဗဟို။ ေတာ္လွန္ေရးဆံုရပ္။ ေတာ္လွန္စစ္ရဲ႕ ကြပ္ကဲေရးဌာန။ မိမိဗဟို။ မိမိတပ္ရင္း။ ေလးစားအားထားရသည့္ တပ္မႈး။ ညီရင္းအကိုလို ခ်စ္ခဲ့ရေသာ ေနာင္ေတာ္ရဲေဘာ္ၾကီး၊

က်ေနာ့္ရဲေဘာ္ၾကီး ရန္သူ႔လက္အတြင္း အသက္ရွင္လ်က္ဆင္းသက္ခဲ့ရသည့္ ႏွစ္ရက္တာခရီး၊ ျဖစ္ကာစမွာေတာ့ သိုးသိုးသန္႔သန္႔၊ စက္လိုင္းေပၚမွ စကားမ်ား၊ သိပ္ေတာ့ျဖင့္ ရုပ္လံုးမၾကြ၊ မပီျပင္ေသး၊
ေနာက္ေတာ့ အလယ္ပိုင္းအလုပ္အဖြဲ႔မွ ဗဟိုသို႔ျပန္လာၾကသူမ်ား ေရာက္လာသည္၊ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္လဲ ထိုေဒသကိုေရာက္သြားျဖစ္ခဲ့သည္၊ ပီျပင္လာၿပီ၊ ရုပ္လံုးၾကြလာၿပီ၊ ၾကားရသည့္သတင္းမ်ားက ၾကက္သီးပင္ထမိသည္၊

“သူရဲေကာင္းဆန္ခဲ့တယ္” “ေတာ္လွန္ေရးသမားပီသတယ္” “ေဒသခံလူထုအားလံုးက စုပ္တသပ္သပ္နဲ႔ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳၾကတယ္” “ရန္သူေတြ ေၾကာက္ရြံ႔တုန္လႈပ္သြားခဲ့ရတယ္” သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အႏွစ္ခ်ဳပ္၊ ၾကည့္စမ္း၊ ေတာ္လွန္တဲ့သူရဲေကာင္းတေယာက္ ကိုယ္အနီးအနားမွာ ကုိယ္နဲ႔အတူတူရွိေနခဲ့တာ၊ ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္ခဲ့ပါတယ္ ရဲေဘာ္ၾကီး၊
ရန္သူက သူ႔ကို ကၽြဲက်ေအာက္ရြာႏွင္ လွည္းစခန္းရြာအၾကားတြင္ ဖမ္းမိသြားျခင္းျဖစ္သည္၊ သူနဲ႔အတူ ရဲေဘာ္ရဲထိုက္ (အဘ)လည္းပါသည္၊ ရဲေဘာ္ ရဲထိုက္ကထိုေနရာတြင္ပင္ က်ဆံုးသြားသည္၊ သူ႔ကိုေတာ့ အရွင္မိသြားသည္၊ ၀ုိင္း၀န္းထိုးၾကိတ္ကန္ေက်ာက္ၿပီး တုတ္ေႏွာင္ေခၚေဆာင္သြားၾကသည္၊ ေျပာခဲ့ၿပီးသလို ထိုေဒသက ရန္၀င္။ ငါ၀င္ေဒသ၊ တဖက္ႏွင့္ တဖက္ အၿပီးတိုင္ဖယ္ရွားေရးအတြက္ လူထုအားကို ထူေထာင္ရသည္၊ ေတာ္လွန္ေရးအေပၚ ေထာက္ခံသည့္ လူထုကို အခိုင္အမာအင္အားစုျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ရသည္၊ ထိုကိစၥကို အရပ္၀တ္ျဖင့္ လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ သူအပါအ၀င္ အလုပ္အဖြဲ႔မ်ားက အသိဆံုး၊

သူ႔ကို ရန္သူက အရွင္မိသြားေတာ့ အၾကီးအက်ယ္ စစ္ေဆးေတာ့သည္၊ အတြင္းခံေဘာင္းဘီတိုကလြဲၿပီး အ၀တ္အားလံုးကို ခၽြတ္သည္၊ ၾကိဳးနဲ႔တုတ္ၿပီး ထိုးၾကိတ္ကန္ေက်ာက္ၾကသည္၊ ခါးပတ္ႏွင့္ ရိုက္သည္၊ ေသနက္ဒင္ႏွင့္ ထုၾကၿပီး လူထုႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးကို သစၥာေဖါက္ေအာင္လုပ္ၾကသည္၊ မရ၊ ရြာစဥ္လွည့္ၿပီး ရြာထဲက ေတာ္လွန္ေရးသစၥာခံ လူထုအမာခံမ်ားကို ေဖၚထုတ္ခိုင္းသည္၊ သူလံုး၀မေျပာ၊ သူ႔ကို ဓါးျဖင့္မႊမ္းသည္ဟုပင္သိရသည္၊ အံၾကိတ္ခံခဲ့သည္၊ ရန္သူကို သူေျပာတဲ့စကားေတြက “မသိဘူး” “မရွိဘူး” “ငါကိုသတ္ ဘာမွမေျပာဘူး” လူထုႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးသစၥာကို အသက္ထက္တန္ဖိုးထားခဲ့သည္၊ ျဖစ္သမွ်ကိစၥမွန္သမွ်ကို သူတဦးတည္း ခါးစီးခံခဲ့သည္၊ ေတာ္လွန္ေသာ တာ၀န္ခံစိတ္ဓါတ္။ မွန္ကန္ေသာ လူထုအေတြးအေခၚ။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ လူထုကို အလုပ္အေၾကြးျပဳေရး လမ္းစဥ္၊
ၾကည့္ေနၾကရသည့္ လူထုထဲမွာ သူ႔ရဲ႕မိတ္ေဆြေတြရွိေနသည္၊ သူလည္းသိသည္၊ သို႔ေသာ္ ဘယ္လိုပင္ႏွိပ္စက္ပါေစ သူတို႔ကို ေယာင္လို႔ေတာင္မွ လွည့္မၾကည့္၊ တကိုယ္လံုး ေယာင္ကိုင္း။ ညဳိမည္း။ ေသြးအလိမ္းလိမ္း၊ ျမင္ရသူတိုင္း ႏွလံုးသည္းပြတ္ ဆြဲယူလႊင့္ပစ္ခံရသည့္ပမာ နာက်င္ေၾကမြ၊ သူကို ျမင္မိသူတိုင္း ငုိမိၾက၊ လူစိတ္မရွိတဲ့ စစ္၀ါဒီေတြကို အသည္းနာမိၾက၊ “ေတာ္ေတာ့္ကို လူမဆန္ေအာင္ ႏွိပ္စက္လိုက္ၾကတာဗ်ာ။ အဲဒီေကာင္ေတြ လူမွဟုတ္ေသးရဲ႕လားလို႔ေတာင္ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္၊ က်ေနာ္ဆိုရင္ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ထိခိုက္လာလို႔ ေဖၚခ်င္လည္းေဖၚပါေစဆိုၿပီး သူနဲ႔တည့္တည့္မွာသြားရပ္ေနတာ၊ က်ေနာ့္ကိုလည္း ေတြ႔တယ္၊ လံုး၀ကို ေဖၚမသြားဘူးဗ်ာ၊ ဒီေလာက္သစၥာရွိၿပီး သတၱိရွိတဲ့လူမ်ဳိး လံုး၀မေတြ႔ဖူးေသးဘူး၊” ဟူ၍ သူ႔မိတ္ေဆြတဦးက က်ေနာ့္ကို ေျပာျပသည္၊
အဆံုးတြင္ေတာ့ ရန္သူလက္ေလ်ာ့သြားရသည္၊ လူထုကိုသစၥာခံၿပီး ရန္သူကို ထီမထင္ခဲ့သူ။ သံဓိဌာန္ ျပတ္သားသူ။ အခက္အခဲကို စိန္ေခၚရဲသူ။ အသက္စြန္႔ရန္ ၀န္မေလးသူကို ရန္သူ အရႈံးေပးလိုက္ရသည္၊ ေသမိန္႔၊ ေသျခင္းကိုေတာင္းခံေနသူအတြက္ ေသမိန္႔သည္ တုန္လႈပ္စရာမဟုတ္၊ ဆုလာဒ္၊ ရန္သူေတာင္းဆိုသည့္ သတင္းကိုသူကမေပး၊ သူေတာင္းဆိုသည့္ ေသမိန္႔ကိုသာ ရန္သူက ေပးလိုက္ရသည္၊

ရန္သူက သူ႔ကို လက္ခုတ္ထဲက ေရလို႔ထင္ခဲ့သည္၊ ထိုထင္ျမင္ခ်က္ကို သူ၏ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔တိုက္ပဲြ၀င္ရဲသည့္ သတၱိက ေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲျပစ္ႏုိင္ခဲ့သည္၊ ရန္သူတို႔ ေၾကာက္ဒူးတုန္ခဲ့ရၿပီ၊ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ သူ႔ကို တာ၀န္ခံႏွိပ္စက္ခဲ့သူ တပ္ၾကပ္ၾကီးမွာ စိတ္ေခ်ာက္ျခားၿပီး စိတၱဇေဆးရံုသို႔ ပို႔လိုက္ရသည့္သတင္းက ဖံုးမရေအာင္ ပြင့္ထြက္လာသည္၊

(၆)
ရဲေဘာ္ ညဳိထြန္းေအာင္က ရန္သူ၏ လူမဆန္ေသာ ရက္စက္မႈၾကားမွ ယံုၾကည္ခ်က္ကို အလံထူရင္း ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္စြာ က်ဆံုးခဲ့ရၿပီ၊ သို႔ေသာ္ တန္ဖိုးရွိေသာ...၊ သူ၏တန္ဖိုးႏွင့္ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကို ျပန္ေျပာင္းတသ ဂုဏ္ယူမိျဖစ္ရင္းမွ သူကိုယ္တိုင္ေရးခဲ့သည့္ ကဗ်ာတပုဒ္က က်ေနာ့္ရင္ထဲ တလွပ္လွပ္တိုး၀င္လာေတာ့သည္၊

“တိမ္ကိုစီး၍”
ေတာင္တန္းေတြဆီကေန
ဧရာ၀တီႏွင့္ ခ်င္းတြင္းကို
လြမ္းေမာရင္း
ဆရာၾကည္ေအာင္က
သစၥာရွာဖို႔ “ငါ” ျမင္းစီးတယ္တဲ့၊

က်ေနာ္တို႔ေလ
ေသနတ္ထမ္း၍
ရွမ္းေတာင္တန္းရဲ႕
အျမင့္ဆံုးတေနရာမွာ
သစၥာရွာဖို႔
တိမ္စီးေနတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္ ကိုညဳိထြန္းေအာင္၊ ရဲေဘာ္ၾကီးဟာ ျမင့္ျမတ္စြာတိမ္ကိုစီးၿပီး သစၥာခရီးထြက္ႏုိင္ခဲ့ပါၿပီ၊ ဒါဟာ သစၥာတရားက တိမ္သားတိမ္ဆိုင္ေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲၿပီး ရဲေဘာ္ၾကီးကို သူရဲေကာင္းဗိမၼာန္ဆီ ခရီးႏွင္ေနတာပါ၊ အဖိႏွိပ္ခံတို႔ရဲ႕ သူရဲေကာင္းမွတ္တမ္းမွာ ရဲေဘာ္ၾကီးဟာ ျပန္တမ္း၀င္ခဲ့ပါၿပီ၊ အဆိုးဆံုးအေျခအေနမွာပင္ ေတာ္လွန္ေရးကို သစၥာခံ။ လူထုကို အလုပ္ေၾကြးျပဳ။ ရန္သူအေပၚျပတ္သား ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ရဲတဲ့စိတ္ဓါတ္၊ အဲဒီစိတ္ဓါတ္ဟာ ဦးညႊတ္အပ္တဲ့ “ညဳိထြန္းေအာင္ စိတ္ဓါတ္”

ညဳိထက္ (လမ္းသစ္ဦး)

Thursday, January 1, 2009

ညီမေလး mirror ကုိ ေပးတဲ့ ႏွစ္သစ္ကူးလက္ေဆာင္ (သို႔) သူ Tag တဲ့ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္

ညီမေရ

တခုခုေရးခဲ့ဖို႔ဆိုတာ အမွန္ပဲလိုပါတယ္။
က်ေနာ္ တခုခုေရးဖို႔ျပင္ဆင္ၾကည့္တယ္။
ျဖစ္စဥ္အတြင္းက တိမ္လိပ္ေတြဟာ ေလႏွင္ရာလြင့္၀ဲရင္ က်ေနာ့္ေခါင္းေပၚမွာ ပ်ံ၀ဲေနတယ္။
ေခတ္ႀကီးကုိက ကတိမ္းကပါးျဖစ္ေလေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဆံုေတြ႔မႈဟာလည္း ကတိမ္းကပါး ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ေႏြအပူမွာေတာ့ ေလအပူပဲတိုက္မွာေပါ့ေလ။
ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ့ေနတဲ့ ဆက္သြယ္ေရး တံတိုင္းအေဟာင္းႀကီးကို ႐ိုက္ခ်ဳိးရင္း
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးဟာ ေ႐ႊေရာင္ ေတာက္ပခဲ့တယ္။
အဲဒါေတြအတြက္
က်ေနာ့္ရဲ႕ ကြန္ျပဴတာ အေဟာင္းအျမည္းေလးကိုေရာ၊
ညီမ ထိုင္ေလ့ရွိတဲ့ အင္တာနတ္ဆိုင္ကေလးကိုေရာ၊
သူ႔ဘာသာ ေကာင္းကင္ထဲမွရွိေနတဲ့ ေရဒီယိုလႈိင္းေတြကို ႂကြင္းက်င္ပုိင္ႏုိင္စြာ အသံုးခ်သြားခဲ့တဲ့
ပညာရွင္ဆိုသူမ်ားကိုေရာ
ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ကို တီထြင္သြားသူကိုေရာ
ဂ်ီေတာ့ စာ႐ိုက္ဘားကေလးကိုပါ ေက်းဇူးတင္လွပါတယ္။
တို႔တေတြရဲ႕ ဆံုေတြ႔ျခင္းဟာ ပုလဲလိုေနတဲ့ လယ္ကြင္းလိုပါပဲ။
ဒီအခ်ိန္ကာလေတြဟာ ဘ၀နဲ႔စာရင္ ဘတ္စကားစီးရင္း ျမင္လိုက္ရတဲ့ ေၾကာ္ျငာကားခ်ပ္ေလးလို
အေရာင္ေတြစံုလင္စြာနဲ႔ ဖ်တ္ခနဲေတြ႔ရတာေတြပါ။
ေအးေလ
ဘ၀ဆိုတာလည္း ခဏငယ္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အစုအေ၀းႀကီးပဲ မဟုတ္လား။
တို႔တေတြ အဲဒီ ခဏငယ္ေတြကို ေကာက္သင္းေကာက္သလို လိုက္ေကာက္ရင္း
ရဲရဲရင့္ရင့္ သတိတရျဖစ္လိုက္ၾကရေအာင္။
လေရာင္ေအာက္က ေလညႇင္းမွာ ျမစ္ဟာ ရင္ခုန္စြာ ႏုိးႂကြလာတဲ့ ေရလႈိင္းၾကက္ခြပ္ေလးေတြကို လြမ္းတယ္။
လတာျပင္ ေသာင္ကမ္း လူ႔အသားေဆြးေတြနဲ႔ ျပည္လွ်မ္းေနေတာ့မယ္။
ေဟာ့ဒီ ဗြတ္ထေနတ့ဲ ေခတ္ျပင္ထဲကို ငါးေျမြထိုးခ်ိတ္တန္နဲ႔ ခ်ိတ္ခ်လိုက္လို႔ ငါးေျမြထိုးပါလာသလိုမ်ဳိး အလြမ္းေတြဟာ ျဖတ္ျဖတ္လူးရင္းပါလာခဲ့တယ္။
သံသရာဟာ ရွည္လ်ားလွပါတယ္။
အဲဒီသံသရာထဲက ေဟာ့ဒီ့ ပဌာန္းဆက္ကိုေတာ့ အခန္းဆက္ ၀ထၳဳရွည္ေလး ေရးလိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္။
ညီမေလးေရ … ေရာ့
ေဟာ့ဒီမွာ ပဌာန္းႀကိဳး
မင္းလည္တိုင္ေလးမွာ ဆင္ျမန္းလိုက္
ဒါေတြအားလံုးဟာ ငါတို႔ႏွလံုးသားရဲ႕ အထက္မွာ ရွိေနလိမ့္မယ္။

ဒါက က်ေနာ္ သူမအတြက္ ေရးေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ေပးစာကို ျပန္လည္ေဖၚျပခဲ့တာပါ။
၂၁ ရာစုရဲ႕ ေကာင္းမြန္ေသာအခ်က္အလက္ေတြထဲ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ညီအကို ေမာင္ႏွမ ျဖစ္ခြင့္ရျခင္းဟာ ေရွ႕တန္းက ပါ ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေကာင္းကင္ယံမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြဟာ ၀ါဂြမ္းသား ငွက္ကေလးေတြလို အုပ္ဖြဲ႔ပ်ံသန္းေနၾကတယ္။
ဘေလာ့ခ္ ညီအကိုေတာ္စိတ္ဓာတ္ အဓြန္႔ရွည္ပါေစ။

စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ …
စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အျမင္တခု က်ေနာ့္မွာ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၉၃ ရဲ႕ ေ၀မႈိင္းတဲ့ ႏွင္းေရာင္တံတိုင္းေတြနဲ႔ ရွမ္း႐ိုးမမွာေပါ့။
ဆရာဒဂုန္တာရာ ကဗ်ာပန္းခ်ီခ်ယ္ခဲ့ဖူးတဲ့ မဲနယ္ေတာင္တန္းႀကီးရွိရာကို သူပုန္လုပ္ဖို႔ က်ေနာ္ ဆိုက္ေရာက္သြားတယ္။
ဒါဟာ က်ေနာ့္ရဲ႕ သူရဲေကာင္း ရဲေဘာ္ညိဳထြန္ေအာင္ေျပာသလို တိမ္ကိုစီးၿပီး သစၥာရွာတဲ့ခရီးပါ။
ဘ၀မွာ အမွန္ပါလို႔ ယံုၾကည္တဲ့တရားအတြက္ ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ဳိမႈေတြကို အၿပီးတုိင္ထည့္၀င္လိုက္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီး တခြဲသားနဲ႔ေပါ့။
အဲဒီရည္မွန္းခ်က္ အထေျမာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ အခုကေတာ့ တဘ၀လံုး ထည့္၀င္ရလိမ့္မယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ေနမိပါတယ္။
ေၾသာ္ … ငါတက္ခဲ့တဲ့ေတာင္ေတြကို ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မာန နည္းနည္းျမင့္သြားတယ္။
ရွမ္း၊ ကယားနယ္စပ္ရဲ႕ လြယ္ဖီေတာင္တန္း သူပုန္စခန္းကေန အေဖ့ကို စာတေစာင္ေရးလိုက္ခဲ့ဖူးတယ္။
အေဖက က်ေနာ္ေတာခိုမွာကုိ ႀကိဳသိၿပီး မတားဆီးလိုက္ႏုိင္သူမဟုတ္လား။
အဲဒီစာက က်ေနာ္ ေအာင္ျမင္စြာ ေတာခိုလိုက္ႏုိင္ေၾကာင္း သတင္းပို႔လိုက္တဲ့စာပါ။
အဲဒီစာမွာ စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေဟာဒီလိုေရးခဲ့ဖူးပါတယ္ …
အေဖ
က်ေနာ္ဟာ အေဖေျပာသလိုပဲ စိတ္ကူးယဥ္တက္တဲ့ ေကာင္ေလးတေယာက္ပါ။
စိတ္ကူးယဥ္တယ္ဆိုတာ အနာဂတ္ကို ဇာတ္တိုက္တာလို႔ က်ေနာ္က ယံုၾကည္ေနပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္ စိတ္ကူးယဥ္တဲ့အလုပ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာလုပ္ခဲ့မိပါတယ္။
အခု အဲဒီစိတ္ကူးယဥ္ျခင္းေတြကို ဇာတ္စင္ေပၚခင္းက်င္းျပသလိုက္ပါၿပီ။
အဲဒီကစလို႔ က်ေနာ္ဟာ သူပုန္ျပဇာတ္ကို အခန္းဆက္ ကလာလိုက္တာ မိုးလင္းတယ္လို႔ကို မရွိေသးပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေပ်ာ္ပါတယ္။
ဇာတ္ပိုးထေနသူက ဇာတ္ကေနရရင္ ေပ်ာ္သလိုမ်ဳိး ….
တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ေနသူကုိ ေထာင္ထားျခားနားလိုတဲ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္းဟာ ငါးျပား၊ ဆယ္ျပားတန္ စိတ္ကူးယဥ္ခ်က္မွ မဟုတ္ပဲေလ။
က်ေနာ့္ေသြးထဲ၀င္ေနတဲ့ အဲဒီ မုဒ ေတြကိုပဲ တယုတယ ေထြးေပြ႔ထားရင္း သူပုန္ဇာတ္ကို မိုးစင္စင္လင္းတဲ့အထိ က ရပါလိမ့္မယ္။
သူပုန္တေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ဟာ ဘာလည္း …
က်ေနာ္ရဲ႕ အႏုလံု၊ ပဋိလံု ဆိုတဲ့ကဗ်ာမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕သားကို တိုင္တည္ၿပီး ေဟာ့ဒီလို ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။

ရဲေဘာ္ဗဟိန္းထက္ေရ …
အဲဒီလို ကံနာ ၀ဋ္နာေတြနဲ႔
ဒါဏ္ရာေတြေပပြေနတဲ့ မင္းအေဖမွာကလည္း
႐ူးသြပ္မႈႀကီး ၂ ခုက ရွိေသးသကြယ့္။
တခုက
တဘ၀စာ ထုဆစ္ခဲ့သမွ် ကဗ်ာေတြကို
ေ႐ႊတိဂံုဘုရားမွာ ဌာပနာထားခ်င္တဲ့ကိစၥ၊
ေနာက္တခုက
သူပုန္ေမွာ္ေအာင္ခ်င္တဲ့ ကိစၥ။

က်ေနာ္တို႔ဟာ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္ဓာတ္နဲ႔ သူပုန္ထ ေနၾကသူေတြပါ။
ဒါ့ေၾကာင့္လည္းပဲ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ရတနာျဖစ္တဲ့ ေ႐ႊတီဂံုဘုရားမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ရတနာျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို ဌာပနာထားခဲ့ခ်င္တာပါ။
က်ေနာ္တို႔ဟာ ေမွာ္နဲ႔ သူပုန္ထေနၾကသူေတြပါ။
ဒါ့ေၾကာင့္လည္းပဲ သူပုန္ေမွာ္ ေအာင္ခ်င္ခဲ့တာပါ။

ဖိုးညိဳ