ဖိုးညိဳ: March 2015

က်ေနာ္ ဒီကေနည ရြတ္ဆိုမယ့္ကဗ်ာက၁၉၉၈၊ ဇူလိုင္လ မေဟသီမဂၢဇင္းမွာ ဆရာစည္သူၿငိမ္း ေရးဖြဲ႔ခဲ့တဲ့ အိမ္အျပန္ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီ ဆရာစည္သူၿငိမ္းက အင္တာဗ်ဴးတခုမွာ ဒီလိုေျဖခဲ့ဖူးပါတယ္။ တေန႔ ထမင္းခ်က္စားေသာက္ေနတဲ့ အေမအိုတေယာက္ကို သူေတြ႔ပါသတဲ့။ အဲဒီအေမအိုဟာ သူစားေသာက္ၿပီးေပမယ့္ ထမင္း ပန္းကန္တခ်ပ္နဲ႔ ဟင္းခြပ္ေတြကို ဒီအတုိင္းပဲခ်န္ၿပီး ထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။
ဆရာစည္သူၿငိမ္းက ဒီလုပ္ရပ္ကို စိတ္၀င္စားၿပီး အေမအိုကိုေမးၾကည့္ေတာ့ ၁၀ စုႏွစ္တခုစာေလာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ မလာေသးတဲ့ သားအတြက္ဆိုတာကို သိရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ေၾကကြဲဖို႔ေကာင္းသလဲဗ်ာ။ အေမအိုဟာ ဘ၀တခုလံုးလံုး သူ႕ရဲ႕ဗလာနယ္ျဖစ္က်န္ခဲ့တဲ့ ရင္ဘတ္ႀကီးကိုဖြင့္ထားတာ၊ ျပန္မလာေသးတဲ့ သားအတြက္ ထမင္း၀ုိင္းေလး တျပင္ျပင္နဲ႔ ေမွ်ာ္ေနတာ၊ ဒါဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ ေခတ္ၿပိဳင္ရုပ္ပံုလႊာဘဲ။ ဒါဟာ တသီးပုဂၢလ လြမ္းတမႈ မဟုတ္ဘူး။ ဗမာျပည္က အေမအမ်ားစုႀကီးရဲ႕ လြမ္းတမႈ သေကၤတ ျဖစ္ပါတယ္။

သားေတြ၊ သားေတြ အေမေတြရဲ႕ႏွလံုးသည္းပြတ္ထဲက သားေတြ။ တကယ္ေတာ့လဲ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ေမြးေန႔ဆိုတာ အေမေတြရဲ႕ ေ၀ဒနာရက္စြဲေတြ မဟုတ္လား။ ေယာကၤ်ားေဖာင္စီး၊ မိန္းမ မီးေန လို႔ဆိုၾကတယ္ မဟုတ္လား။ သူတို႔ရဲ႕ သားေတြ သမီးေတြအတြက္ မီးေနခန္းဟာ သခ်ဳႋင္းျဖစ္ခဲ့ရရွာတဲ့ အေမေတြ ဒီကမာၻေျမမွာ မေရႏုိင္ မတြက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ သားဖြားမီးေနဆိုတာ မိန္းမေတြရဲ႕ ကံနာ၀ဋ္နာပါလို႔ ဆိုၾကေပမယ့္ ူ

က်ေနာ္တို႔ကို ေမြးတဲ့အခါ ခ်က္ႀကိဳးေလးေတြပါလာတယ္။ ဒီခ်က္ႀကိဳးေလးေတြကို ျဖတ္ေတာက္ ေမြးရာေနရာနဲ႔ မနီးမေ၀းမွာ ေျမျွမႇဳပ္။ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မူလဇာတိ။ မူလဆိုတာ အ၀ိဇၨာနဲ႔ တဏွာလို႔ေတာ့ မေျပာၾကနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ ပဋိစသမုပၸါဒ္အေၾကာင္းေလ့လာၿပီး နိဗၺာန္ကိုသြားၾကဖို႔ ႀကိဳးစားၾကမယ့္သူေတြမွ မဟုတ္ဘဲ။ လူသားအဆန္ဆံုး အေတြးအားေတြကို ေဆးသားတင္ေပးခ်င္ၾကသူေတြပါ။

အေမေတြ … အေမေတြ စေတးစြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံမႈေတြနဲ႔ အေမေတြ သားေ၀းအေမေတြ၊ အေမေ၀းတဲ့ သားေတြ ဒင္း ၾကမ္းျပည့္ေနတဲ့ ဗမာျပည္။ ဒီဗမာျပည္ထဲက သားေ၀းအေမတေရာက္ရဲ႕ အလြမ္းေတြကို ဖြင့္ခ်ထုဆစ္ထားတဲ့ ဆ၇ာစည္သူၿငိမ္းရဲ႕ - အိမ္အျပန္ - ဆိုတဲ့ကဗ်ာကို ေဟာဒီလို ဖြင့္ထားခဲဲ့ပါတယ္။

အေမွ်ာ္ေတြ ဆန္႔ထုတ္ရင္ေတာင္

ကမာၻတသန္႔ ရွည္ဦးမယ္ထင္ရဲ႕။

ကမာၻတသန္႔တဲ့ … ကမာၻတသန္႔ပါတဲ့။ ဒီစကားလံုးကို ဖတ္စက က်ေနာ္ ရုတ္တရက္နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ခံစားေဖာ္ေတြနဲ႔ အျမင္မလွယ္မွာ သူ႔ရဲ႕ အလွကို ေတြ႔လာရပါတယ္။ ကမာၻတသန္႔တဲ့ ကမာၻႀကီး သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းျဖစ္သြားတဲ့အထိ ရွည္ေနဦးမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္တဲ့။ အေမအိုေတြရဲ႕ အေမွ်ာ္ေတြပါ။ ဇာဘုရင္ ဆန္႔က်င္ေရးသမား လူထုဘက္ကကိုယ္စား အဖမ္းခံသြားရတဲ့ သား အတြက္ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ေဂၚဂီဲရဲ႕ အေမ ၀ထၳဳထဲက အေမရဲ႕ အေမွ်ာ္ေတြ။ စစ္ဖိနပ္ေအာက္က အဖိႏွိပ္ခံ အေမေတြရဲ႕ အေမွ်ာ္ေတြ။ ဆယ္စုႏွစ္တခုေက်ာ္သည့္တုိင္ အိမ္ျပန္ မေရာက္ႏုိင္ေသးတ့ဲ သားေတြအတြက္ အေမေတြရဲ႕ အေမွ်ာ္ေတြ။

ဘယ္ေလာက္တုန္လႈပ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္သလဲ။ ဒီကေန႔ဟာ ဇန္န၀ါရီလ ၄ ရက္ေန႔။ လြတ္လပ္ေရးေန႔။ ယေန႔တုိင္ အိမ္မျပန္ ႏုိင္ေသးတဲ့ သားေတြ သမီးေတြ စုစည္းေရာက္ရွိေနတဲ့ေန႔။ အေမွ်ာ္ေတြကို ကမာၻႀကီးသန္႔စင္လာတဲ့အထိ ဆန္႔ထုတ္ထားတဲ့ အေမေတြဟာ လြတ္လပ္ေရး ဆိုတာကို ဘယ္လိုနားလည္ေနမလဲ၊ ဘယ္လို ခံစားေနမလဲ။ ေမွာင္မည္း အခန္းက်ည္းကေလးထဲက ေခါင္းအံုးအေဟာင္းေလးမွာ မွီလွဲရင္း အေတြးေတြ အေမွ်ာ္ေတြနဲ႔ သားေရ … သားေရလို႔ ျမည္တမ္းေနမယ့္ အေမေတြ အလြမ္းေတြ ဆယ္စုႏွစ္ တခု ေက်ာ္ခဲဲ့ပါေပါ့လား အေမတို႔ေရ။

အေ၀းရဲ႕အေ၀း အေ၀းတဖက္မွာ

ေ၀းရတာၾကာတဲ့ အာသီသေလးတခုရွိေနတယ္။

အေ၀းဆိုတဲ့ လက္သစ္ေတာင္တာ ဂဏၰာန္းသခ်ႍာကို ဆရာစည္သူၿငိမ္းက သူ႔ရဲ႕ ရိုးရွင္းတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ - ခရီးအတုိင္းအတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဟုတ္ကဲ့။ ေ၀းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီပိုဒ္ကိုဖတ္ရင္း စကားလံုးတလံုးတုိင္း တလံုးတုိင္းဟာ ပို၍ပိုစြာ ေ၀းကြာ … ေ၀းကြာ လာခဲ့ရပါတယ္။ - အေ၀းရဲ႕ အေ၀း၊ အေ၀းတဖက္မွာ ေ၀းရတာၾကာ - အခ်ိန္သေဘာေရာ၊ ပထ၀ီသေဘာအရပါ ေ၀းကြာ ေနၾကတဲ့ ဒီအေမနဲ႔ ဒီသားေတြရဲ႕ဘ၀ပါ။ ဒါဟာ ဘ၀နာ ေတြပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေ၀းခ့ဲၾကပါသလဲ။ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေ၀းခဲ့ၾကသလဲ။ ဟိုး …. ေျမျပန္႔လြင္ျပင္ကေန႔ ရွမ္းကုန္းေျမျမင့္အထိ၊ ေနေတာင္တန္းဆီအထိ၊ နယ္စပ္ေဒသေတြကို ေရာက္တဲ့အထိ။ အေ၀းရဲ႕ အေ၀း အေ၀းတဖက္မွာ ေ၀းရတာၾကာတဲ့ အေ၀းေတြ …။

ကမာၻႀကီးသန္႔စင္လာတဲ့အထိ အေမွ်ာ္ေတြကို ဆန္႔ထုတ္ထားတဲ့ အေမေတြနဲ႔ လူထုဘက္ကက်ား ဒီအေမေတြရဲ႕ သားေတြရဲ႕ အေ၀းေတြ။ အဲဒီထက္ပိုမိုေ၀းတဲ့ အေ၀းေတြလည္းရွိေခ်ေသးရဲ႕။ အေ၀းတဖက္က အေ၀း။ ပညာတက္လို႔ လူထင္ခံရမွာ ရွက္တဲ့သားကို - ထြန္းအံု မင္း ရူးမ်ားေနသလား - လို႔ မခံစားတက္စြာ ဂရုဏာ ေဒါေသာ ဆူေျပာ ေျပာရင္း စစ္အစိုးရရဲ႕ ရက္စက္ယုတ္မာခ်က္္နဲ႔ ေသပြဲ၀င္ခဲ့ရရွာတဲ့ ရဲေဘာ္ထြန္းအံုနဲ႔ သူ႔အေမရဲ႕ အေ၀း …။ - လူဆိုတာ က်န္ရင္ ေသတယ္ - လို႔ ေျပာရင္း ေသလို႔ ေအာ္ေလာ္ရြာေလးမွာ ခ်န္ထားခဲ့ရတဲ့ ရဲေဘာ္တိုက္ေမာင္းနဲ႔ သူ႔အေမရဲ႕ အေ၀း …။ အခုလို လြတ္လပ္ေရးည လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၉၂ ေလာက္ကေပါ့။ - သား အိမ္ျပန္မလာနဲ႔။ သူတို႔ သားကို ဖမ္းၾကလိမ့္မယ္။ အေမတို႔အတြက္ စိတ္ခ်။ က်န္းမာေရးလည္း ဂရုစိုက္။ - ဆိုတဲ့ အေမ့ရဲ႕ေပးစာေလးကို ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ အေႏြးထည္ အိပ္ကပ္ထဲထည့္ၿပီး ရန္သူ႔စစ္ေၾကာေရးစခန္းက ရရွိလာခဲ့တဲ့ ဒါဏ္ရာဒါဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ လြယ္ဖီရဲ႕ လက္တဖက္ေပၚမွာ ေသပြဲ၀င္ခဲ့ရရွာတဲ့ ရဲေဘာ္ႏုိင္မိုးေအာင္နဲ႔ သူ႔အေမရဲ႕ အေ၀း …. ေတြ။

အုိး … အမ်ားႀကီး … အမ်ားႀကီး။ ဟိုးးးးးးးးးးးးးးး ေဒါနေတာင္တန္းေပၚမွာ၊ ေခြးအိပ္ေတာင္ေပၚမွာ၊ ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာ ေတာေတြ - ေတာင္ေတြေပၚမွာ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က လမ္းမေပၚမွာ၊ ကုိဖုန္းေမာ္ - ညီမေလး ၀င္းေမာ္ဦး။ အေ၀းရဲ႕တဖက္ထိ ေ၀းခဲ့ၾကတဲ့ သားေတြ - သမီးေတြ။

ဟုတ္ပါတယ္။ ေ၀းရတာၾကာေတာ့လည္း အာသီသေလးေတြ ရွိလာရတာေပါ့။ အေမေတြက တေမွ်ာ္တေခၚ ဆန္႔ထုတ္ၿပီး ေမွ်ာ္။ သားေတြကေတာ့ စစ္ကတုတ္က်င္းႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး အေမ့အိမ္ သီခ်င္းကို ၅၂၈ ကေ၀သံေတြနဲ႔ လြမ္းဆြတ္ခဲ့ၾကတဲ့ညေတြ အလီလီ အထပ္ထပ္။

လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာေတာင္မွ မလြတ္လပ္မွေတာ့ ေ၀းပါရေစေတာ့ အေမတို႔ေရ …။

ျပကၡဒ္ိန္ေတြ လိမ္ညာေနမိတဲ့အထိ

အခ်ိန္ေတြ ထြက္က်လာေစခ်င္တယ္။

သား … သား။ ဒီကေလး အလည္လြန္ေနျပန္ၿပီထင္တယ္။ အခုထိ အိမ္ျပန္မလာေသးဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔အေဖႀကီးက ဆူတာ။ သူတို႔သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ကေတာက္ကဆျဖစ္ၿပီဆိုမွျဖင့္ ဒီအေမမွာ ဘယ္လိုေနရမယ္မွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ ခတ္ပါတယ္။ ဒီသားတေယာက္နဲ႔ေတာ့။

အို … မဟုတ္ေသးပါဘူးေလ။ မဟုတ္ေသးဘူး။ သား … ။ သား အိမ္ကထြက္သြားတာ ၁၉၈၈ ကတည္းက မဟူတ္လား။ မဟုတ္ဘူး …။ မဟုတ္ဘူး …။ ဒီျပကၡဒိန္ေတြက အလကား။ က်ဳပ္သား အေစာကမွ ထြက္သြားတာ။ လမ္းထိမ္မွာ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဂစ္တာတီးေနတာျဖစ္မွာ …။ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာ သြားထုိင္ေနတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္ …။

- က်ဳပ္သားကုိ အခ်ဳပ္ကားနဲ႔ လာေခၚသြားၾကတယ္။ သူ႔ကို ေထာင္ အႏွစ္ ၂၀ ခ် လိုက္ၿပီတဲ့. –

- သား ေတာခိုသြားၿပီ။ သူပုန္ျဖစ္သြားၿပီ။ သားတို႔တေတြ ေတာထဲမွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဆိုၿပီး ဖို႔လိုက္ၾကသတဲ့။ -

- သား ေတာထဲက တိုက္ပြဲမွာ က်သြားၿပီတဲ့။ -

- ဆႏၵျပသူေတြကို ပစ္ၾကခတ္ၾကေတာ့ တပ္ဦးက ခ်ီတက္လာတဲ့ သားကို ထိသြားတယ္တဲ့။ -

- သားကုိ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက စစ္ေၾကာေရးမွာ ႏွိပ္စက္ေနၾကတယ္တဲ့။ -

မဟုတ္ဘူး …။ မဟုတ္ဘူး …။ မဟုတ္ဘူး …။ သားရွိတယ္။ သား လမ္းထိပ္မွာ ဂစ္တာတီးေနတာ …။ သား လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္မွာ ထုိင္ေနတာ …။ သား ေက်ာင္းသြားတက္ေနတာ …။ ခဏၾကာရင္ သား ျပန္လာလိမ့္မယ္။

အေမအိုရဲ႕ မ်က္္ညိဳကြင္းခ်ဳိင့္ခ်ဳိင့္ထဲ

ေမွ်ာ္လင့္စကားေလးတလက္လက္

မနက္ေတြ ခဏခဏလင္းေစခ်င္တယ္

၀င္းတံခါးေတာင္ မပိတ္ေစခ်င္ဘူးေပါ့။

ဆရာစည္သူၿငိမ္းရဲ႕ အေမအိုဟာ မ်က္ကြင္းေတြေတာင္ ညိဳေနပါၿပီတဲ့။ ဒါဟာ အသက္ႀကီးသြားလို႔လည္း ျဖစ္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္မရတဲ့ ညေတြမ်ားလို႔လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ၂ ခုလံုးလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ အဲဒီ အေမအိုရဲ႕ မ်က္ညိဳကြင္း ခ်ဳိင့္ခ်ဳိင့္ထဲမွာ ဘာသာစကားေတြရွိတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့ ဘာသာစကားေတြ။ ဒီဘာသာစကားေတြကို အျခား ဘာနဲ႔မွ ဖတ္လို႔မရဘူး။ ရင္နဲ႔ဘဲ ဖတ္လို႔ရတယ္။

က်ေနာ္တို႔႔အားလံုး ဒီဘာသာစကားကို တက္ၾကပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆုိေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အေမနဲ႔ ေ၀းေနၾကတဲ့ သားေတြ ျဖစ္ၾကလို႔ပါပဲ။ ေမွာင္တဲ့ညေတြ ဖယ္ရွားေပးၾကပါ။ အေမအိုဟာ အေမွာင္မွာဆို ပုိမိုလို႔ ႏြမ္းလ်ေပလိမ့္မယ္။ တမ္းတမႈေတြ တနင့္တပိုးနဲ႔ အေမအို ရင္ႀကိဳးရပါလိမ့္မယ္။

အေမအိုရဲ႕ ဗလာနယ္အျဖစ္ က်န္ခဲ့တဲ့ ရင္ဘတ္ႀကီးကို ဖြင့္ထားပါတယ္။ အိမ္ျခံ၀င္းတံခါးေတြကိုလည္း ဖြင့္ထားပါတယ္။

- သားေရ … သား။ အေမ့ရင္ခြင္ထဲ အေျပး၀င္လွည့္စမ္းပါကြယ္။ သားကို မိထၳီလာကန္ေတာ္ႀကီးက ဖားေတြ ေကာက္လို႔ေပးပါ့မယ္။ -

ပရိသတ္မ်ားခင္ဗ်ာ - အေ၀းရဲ႕ အေ၀းမွာ ေ၀းရတာၾကာေပမယ့္ လတ္ဆတ္္ေနတဲ့ ခံစားမႈေတြဟာ ယေန႔တုိင္ စိမ္းလန္းေနဆဲပါ။ ဒါဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ ျပႆနာပါ။ ဒါဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ ေခတ္္ၿပိဳင္ ရုပ္ပံုလႊာပါ။

ညေနတုိင္း ညေနတုိင္း ညေနတုိင္တုိင္း

ထမင္း၀ုိင္းမသိမ္းျဖစ္တာ ၾကာပါပေကာ။

ဆရာစည္သူၿငိမ္းရဲ႕ ကဗ်ာပရိယာယ္ဟာ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ရိုးစင္းၿပီး ဖမ္းစားႏုိင္စြမ္းရွိလွပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမင္ဖူးေနၾက - ၾကားဖူးေနၾက စကားလံုးရိုးရိုးစင္းစင္းေတြကို ထပ္ခါထပ္ခါ သံုးစြဲရင္းနဲ႕ ထူးျခားဆန္းသစ္တဲ့ ခံစားမႈေတြကို ျဖစ္တည္ေစခဲတာ ဒါပါနဲ႔ဆို ဒီကဗ်ာတပုဒ္တည္းမွာတင္ ၂ ႀကိမ္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ညေနဆို သားျပန္လာ မလားရယ္လို႔ အေမွ်ာ္ေလးတဆန္႔ဆန္႔နဲ႔ ထမင္း၀ုိင္းကို ယင္ေျခာက္္ ယက္ခတ္ေနတဲဲ့ အေမ။ သူ ရူးေနတယ္လို႔ ဆိုၾကမလား။ သူ … မရူးဘူး။ ဒါဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ရုိးသြားမယ္မဟုတ္တဲ့ သားေတြ သမီးေတြနဲ႔ အေမေတြၾကားက အလြမ္း။ ငါးျပား ဆယ္ျပားတန္ အလြမ္းမဟုတ္ဘူး။ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ေလာက္ရွိတဲ့ အလြမ္းေတြ။ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဆယ္စုႏွစ္ေတြြျခားတဲ့အထိ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကေျပာတယ္။ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားမွာ ဆံုးရႈံးစရာဆိုလို႔ သံေယာဇဥ္ပဲရွိတယ္ တဲ့။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြမွာေတာ့ ဆံုးရႈံးစရာဆိုလို႔ အေမ ပဲရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမရယ္ … အဲဒါဟာလည္း တန္ဖိုးႀကီးလြန္းလွပါတယ္။

ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)

(၄- ၁ - ၂၀၀၂ ရက္ေန႔ ABSDF ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ ေဒါင္းဂြင္ တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ပထမအႀကိမ္ စာဆုိေတာ္ေန႔ ေဟာေျပာပြဲ ခံစားရြတ္ဆိုခဲ့ပ့ါသည္။)