ဘိသိတ္ခံယူပြဲ

ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)

(၁)
စစ္ေျမျပင္ ေထာက္လွမ္းေရးတာ၀န္ယူထားသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားျပန္ေရာက္လာၾကၿပီ။ သူတို႔ထြက္သြားတာ ေတာင္ ရက္အနည္းငယ္ရွိခဲ့ၿပီပဲ။ တိုက္ပြဲတခုေဖၚဖို႔ ျပင္ဆင္ေထာက္လွမ္းေနတာဆိုေတာ့ စိတ္၀င္စားေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တပ္စုမွဴးျဖစ္သူ ရဲေဘာႀ္ကီးေႄကြႏွင့္ မဟာမိတ္ ရလလဖ (ရွမ္းျပည္လူမ်ဳိးေပါင္းစံု လြတ္ေျမာက္ေရး အဖြဲ႔)မွ တပ္စုမွဴး ဗိုလ္ေလးထြန္းတို႔ဆီတန္းသြားသည္။ သတင္းထူးမည္ထင္သည္။ ရဲေဘာ္အားလံုးက ကိုေႄကြႀကီးျပန္အလာကို စိတ္အားထက္သန္စြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသည္။ သူတို႔စကားေျပာေနၾကသည္က အၾကာႀကီး။ အားလံုးက အေျဖကိုသိခ်င္ေနၾကသည္။ လည္တဆန္႔ဆန္႔။ ထိုအထဲတြင္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ အျပင္းထန္ဆံုးက က်ေနာ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ထူးေအာင္။ ဟုတ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ေရာက္ရွိလာသည္မွာ မၾကာေသး။ စစ္သင္တန္း ဆင္းခဲ့သည္မွာလည္း မၾကာေသး။ အေျခအေနေကာင္း၍တုိက္ပြဲေဖၚျဖစ္ပါကဤပြဲသည္ က်ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဓါးကို ဓါးျခင္း၊ လွံကို လွံျခင္း ရင္ဆိုင္သြားမည္ဆိုသည့္ ရန္သူစစ္အုပ္စုအေပၚ ပထမဦးဆံုး လက္တုန္႔ျပန္ရမည့္ပြဲ။ ထိုင္မရ။ ထမရ။ ထိုအခ်ိန္ ဗိုလ္ေလးထြန္းက သူ႔ရဲေဘာ္တေယာက္ကိုလွမ္းေခၚၿပီး က်ေတာ္တို႔ရွိရာကိုျပရင္း တစံုတခု ေျပာေနသည္။ ထိုရဲေဘာ္ေရာက္လာၿပီး ေျပာလိုက္သည့္စကားက တန္ဖိုးရွိပါဘိ။ “တပ္စိတ္ေကဒါေတြ ေဆြးေႏြးပြဲတက္ဖို႔ ေခၚတယ္” က်ေနာ္တို႔အားလံုး တိုင္ပင္မထားပဲ “ေဟး”ခနဲ႔ ေအာ္ျဖစ္သြားမိသည္။ ကိုေႄကြႀကီးက ရွဴတည္တည္လွမ္းၾကည့္မွ မ်က္ႏွာပိုးသပ္ ေသနတ္ျဖဳတ္ၿပီး တိုက္ေနလိုက္ရသည္။ ေသခ်ာသြားၿပီ။

(၂)
က်ေနာ္တို႔ ေတာခိုလာေတာ့ တပ္ရင္းေနာက္တန္းကိုေရာ။ ဗဟိုေနာက္တန္းစခန္းကိုပါမေရာက္။ ထိုအခ်ိန္က တပ္ရင္းတရင္းလံုးကလည္း ေရွ႕မွာ။ စစ္သင္တန္းကိုပင္ လပဒတ (လူမ်ဳိးေပါင္းစံု ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီ တပ္ေပါင္းစု) ဗဟိုစခန္းတြင္ တက္ေရာက္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုဗဟိုစခန္းက စခန္းေသမဟုတ္။ ေျပာက္က်ားစစ္ ေသနဂၤဗ်ဴဟာႏွင့္အညီ ေရြ႕လ်ားေျပာင္းလဲ ေနေသာစခန္း။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုစဥ္က လပဒတဗဟိုက “လြယ္ဖီ ေတာင္တန္း”ေပၚမွာ။ စစ္သင္တန္းပင္ မတက္လိုက္ရပဲ ရန္သူ႔စစ္ေၾကာေရးမွ ရရွိခဲ့တဲ့ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ကြယ္လြန္သြားသည့္ ရဲေဘာ္ႀကီး ႏုိင္မိုးေအာင္ကိုဤေတာင္တန္းေပၚမွာပဲ ထားခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။

စစ္သင္တန္းၿပီးသည္ႏွင့္ တပ္စိတ္မ်ားႏွင့္တြဲရသည္။ ေနာက္ေတာ့ မဟာမိတ္ စစ္ေၾကာင္းမ်ားႏွင့္အတူ နယ္ေျမရင္းႏွီးမႈ။ လူထုရင္းႏွီးမႈရရွိေရးအတြက္ စစ္ေၾကာင္းထြက္ၾကသည္။ ထိုခရီးက နယ္ေျမေလ့လာေရး ခရီးျဖစ္သလို ႏိုင္ငံေရးခရီး။ စည္းရံုးေရးခရီးလည္း ျဖစ္သည္။ နယ္ေျမစံုသည့္အခါတြင္မွ ရလလဖ - အမွတ္ (၁) တပ္ရင္း လႈပ္ရွားေဒသကို တပ္စုမူး ရဲေဘာ္ေႄကြဦးေဆာင္ေသာ တပ္စိတ္တစိတ္လိုက္ပါသြားရန္ တာ၀န္ ေပးသည္။ ဤခရီးကေတာ့ နယ္ေျမေလ့လာေရးခရီး မဟုတ္ေတာ့။ တိုက္ခိုက္ေရးအမိန္႔ပါ ထည့္ေပး လိုက္သည္။ ၾကည္လင္ေအးျမသည့္ ပြန္ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ၿပီး အေရွ႕ဘက္ကမ္းကို သြားေနသူမ်ားက တက္ႄကြလန္းဆန္း ေနၾကသည္။ တိုက္ခိုက္ေရးအမိန္႔ ရခဲ့ၿပီကိုး။ က်ေနာ္တို႔အစုအဖြဲ႔တြင္ပါ၀င္ၾကသူမ်ားက တပ္စုမွဴး ရဲေဘာ္ စိုးမိုႀကင္(ကိုေႄကြ)။ တပ္စိတ္မွဴး ရဲေဘာ္စံလွ။ ဒုစိတ္မွဴး ရဲေဘာ္ပီလီ။ ေဆးမွဴး မင္းေမာင္ေမာင္။ ရဲေဘာ္၀င္းလႈိင္။ ရဲေဘာ္ဖြတ္။ ရဲေဘာ္ထူးေအာင္ႏွင့္ က်ေနာ္။ အေနာက္ဖက္ကမ္းမွာ က်န္ခဲ့သူမ်ားကေတာ့ မအီမသာ။

တပ္ရင္း (၁) ဂြင္။ ပြန္ေခ်ာင္း။ လြယ္ေမာေတာင္ႏွင့္ မဲနယ္ေတာင္တို႔ကားက်န္ခဲ့ၿပီ။ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း၊ MTA/ UWSA နယ္ေျမမ်ားႏွင့္ နီးကပ္သြားၿပီျဖစ္သည္။ ရွမ္းရြာေတြကမ်ားသည္။ တိုက္ပြဲေတြျပင္းထန္ခ်ိန္က ျဖတ္ေလးျဖတ္ဒဏ္ကို အႀကီးအက်ယ္ ခံထားရသည့္ ရြာေတြ။ တခ်ဳိ႔ရြာေတြက ယခုမွ ျပန္လည္ထူေထာင္ကာစ။ ရြာႏွင့္မတူ။ ဒုွ်သည္စခန္းေတြႏွင့္ ပိုႈတူသည္။ အစစ ခ်ဳိ႔တဲ့လြန္းလွသည္။ လူထုဆင္းရဲလ်င္ က်ေနာ္တို႔လည္း ဆင္းရဲသည္။ ရွမ္းပဲပုတ္ဆိုေသာ္လည္း ပဲပုတ္မရွိ။ လူေလးေယာက္အတြက္ ပဲပုတ္ႏွစ္ခ်ပ္ကို ေထာင္းၿပီး ေရခ်ဳိးေပးလိုက္သည္။ ထိုပဲပုတ္ေရက်ဲသည္ ဟင္း။ ရြာအမ်ားစုက ၾကက္သြန္ျဖဴစိုက္ၾကသည္။ စားစရာ ဘာမွမရွိေတာ့ေသာအခါ ၾကက္သြန္ျဖဴေတြကို ေထာင္းၿပီး ဟင္းခ်က္စားၾကသည္။ အနံက မႊန္ၿပီး အရသာက စပ္ဖ်င္းဖ်င္း။

ေနာက္ေတာ့ မဟာမိတ္ပင္မစစ္ေၾကာင္းက လူထုလုပ္ငန္းႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ရန္ ထြက္ခြာသြားသည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္အတူ ဗိုလ္ေလးထြန္းတို႔တပ္စု။ ထိုအစုအဖြဲက အင္မတန္ညီသည္။ တပ္မွဴးေတြလည္း လူငယ္ေတြ။ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈလည္း ရွိၾကသည္။ အစုအဖြဲ႔က လူမမ်ားေတာ့လို႔ထင္။ တေယာက္ျခင္း ရင္းႏွီးမႈလည္း အေတာ္ကေလးရၾကသည္။ အစုအဖြဲ႔ ရင္းႏွီးမႈအျပင္ လူထုနဲ႔လည္း အေတာ္ေလး ရင္းႏွီးေနေပၿပီ။ နယ္ေျမအေနအထားကိုလည္း အေတာ္ကေလး တြက္ခ်က္ႏုိင္လာေပၿပီ။ နယ္ေျမခံျဖစ္သည့္ ဗိုလ္ေလးထြန္းတို႔တပ္စုကလည္း အင္မတန္ေျမပုိင္သည့္ရဲေဘာ္ေတြ။ လက္နက္ဖြဲ႔စည္းပံုကလည္း ေကာင္းသည္။ က်ေနာ္တို႔ အစုအဖြဲ႔တြင္ M 23 စက္လက္ပါသလို ဗိုလ္ေလးထြန္းတို႔ တပ္စုတြင္ RPG 2 ႏွင့္ M 79။

ထိုအခ်ိန္ကတည္းက ရန္သူသတင္းကို မျပတ္စံုစမ္းေနခဲ့သည္။ သိပ္ေတာ့မၾကာ။ သတင္းရၿပီ။ နမ့္ဆမ္ ကားလမ္းေပၚက လမ္းကင္း။ ကိုယ့္အင္အားႏွင့္ဆိုလ်င္ ရန္သူကို ေခ်မႈန္းေရးပင္လုပ္ႏုိင္သည္။ ေဒသခံလူထုက လည္း ကူညီရန္အသင့္။ လူေရြြးၿပီး အခုိင္အမာအခ်က္အလက္ ေထာက္လွမ္းစုံစမ္းရန္ လႊတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ယခု သူတို႔ ျပန္လာၾကၿပီ။

က်ေနာ္ ေသနက္တိုက္ၿပီးလို အစိတ္အပိုင္းမ်ား ျပန္လည္တပ္ဆင္ေနစဥ္မွာပင္ ကိုေႄကြႏွင့္ ကိုစံလွတို႔ ျပန္လာၾကသည္။ ရဲေဘာ္အားလံုးကို စုရန္ေျပာသျဖင့္ ေသနက္ကိုအျမန္ဆင္လိုက္ၿပီး သူတို႔ႏွင့္ ၀င္ထိုင္ လိုက္သည္။ ရည္မွန္းထားသည့္ လမ္းကင္းကို တိုက္မည္။ အေပါ့ပါးဆံုးျဖစ္ေစရန္ မလိုအပ္ေသာပစၥည္းမ်ားကို ထားခဲ့ၾကမည္။ ညပုိင္းခ်ီတက္မည္။ အသံမျမည္ေစရန္ အီးေကြးမန္႔ကို ျပင္ဆင္ထားရမည္ --- စသည္ အေျခအေန၊ အခ်က္အလက္ႏွင့္ စုရပ္၊ စံုရပ္၊ စကား၀ွက္တို႔ကို ေျပာၾကားသည္။ ရဲေဘာ္မ်ားကား ခဏအတြင္းမွာပင္ ထမင္းခ်က္သူ။ ပစၥည္းသိမ္းသူ။ အီေကြးမန္႔ျပင္သူတို႔ႏွင့္ ရႈပ္ေထြးသြားၾက၊ မ်က္ႏွာေတြက ၀င္းပ။

(၃)
တညလံုး ခ်ီတက္ခဲ့ၾကရသည္။ ရြာေတြကို ကြင္းၿပီးေရွာင္ခဲ့ရသျဖင့္ ခရီးက ပမ္းလြန္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။ ရလ်င္ရ၊ မရလ်င္ခ်။ မရ၍ခ်ၾကမည္။ ထိုစိတ္ဓါတ္က က်ေနာ္တို႔ကို နတ္ဖမ္းစားသလို ဖမ္းစားထားသည္။ လမိုက္ညအေမွာင္ထုအတြင္းထဲမွာ အလဲလဲ၊ အကြဲကြဲျဖင့္ ခ်ီတက္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သတ္မွတ္ေနရာကို သံုးနာရီခြဲေလာက္မွ ေရာက္သည္။ အလင္းက ျပဳိးတပ်ပ်။ ပါလာသည့္ ထမင္းထုတ္မ်ားကို ေျဖ၍စားသူမ်ားက စားေနၾကၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေမာပန္းမႈေၾကာင့္ေရာ။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ပါ မစားႏုိင္။

ၿပီး --- တိုက္ပြဲအတြက္ေနရာခ်ၾကသည္။ မူလက ကားလမ္းေဘးရွိ ကုန္းကေလးတခုတြင္ ေနရာ ယူရန္ျဖစ္ေသာ္လည္း အစီအစဥ္ေျပာင္းလိုက္သည္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ေနသည့္ေနရာက မိုးနဲ – ေမာက္မယ္ ၾကားမွ ကားလမ္း။ ထိုကားလမ္း. တဖတ္တခ်က္ပိုင္ဆိုင္မႈက လမ္းေတာင္ဖက္ပိုင္းသည္ ရလလဖ။ ေျမာက္ဖက္ က MTA။ ကုန္းကေလးတည္ရွိေနတာက ေျမာက္ဖက္မွာ။ ဆုတ္လမ္းမေကာင္း။ ဒါ့အျပင္ ထိုကုန္းကေလးမွာ မၾကာခဏရန္သူကိုေစာင့္ျပစ္ေလ့ရွိသည့္ေနရာ။ ရန္သူအာရံုစိုက္ေသာေနရာ။ ထိုေနရာကိုေရွာင္ၿပီး ခပ္လွမ္း လွမ္းရွိ ေနရာတခုကိုေရြးလိုက္သည္။ ထိုေနရာက ကားလမ္းထက္ေတာ့ႏိုမ့္သည္။ မ်က္ကြယ္ေကာင္းသည္။ ရန္သူအာရံုစိုက္သည့္ေနရာမဟုတ္။ အစုအဖြဲ႔တခုကို စက္တလံုးႏွင့္အတူ ေရွ႕ႀကိဳလႊတ္ထားသည္။ ရန္သူ လာလ်င္ ႀကိဳသိေနရန္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔က ကားလမ္းအတိုင္း ေနရာယူလိုက္ၾကသည္။ က်ေနာ္က ကိုေႄကြႏွင့္ ကိုစံလွၾကားမွာ။

သတ္မွတ္ေနရာ။ ျပစ္ပိုင္နက္ ကိုယ္စီသက္မွတ္ၿပီး ကိုယ္ေနရာမွ ကိုယ္ၿငိမ္သက္ၿပီးေနၾကသည္။ မၾကာမီ ရြာသားမ်ား လုပ္ငန္းခြင္၀င္ရန္ ကားလမ္းအတိုင္းထြက္လာၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔က သူတို႔ကို ေတြ႔ေန ေသာ္လည္း သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ကို မေတြ႔ရန္လိုသည္။ ပုလိုင္း။ ေပါက္ျပား။ ေက်ာင္းသြားသူတခ်ဳိ႔။ အခ်ိန္မ်ားက တေျဖးေျဖးကုန္။ အလင္းက အေမွာင္ထုကို ေက်ာ္တက္လာၿပီ။
လမ္းကိုလည္း မ်က္ခ်ည္မပ်က္ၾကည့္ရင္း စက္ကိုင္ထားသည့္ တပ္မွဴးကိုလည္းၾကည့္ေနၾကရသည္။ ေရွ႕ႀကိဳလႊတ္ထားသည့္ အစုအဖြဲ႔က သတင္းပို႔မည္မဟုတ္လား။

ရွမ္းျပည္၏ နံနက္ခင္းက ေအးလြန္းလွသည္။ ထိုအေအးႏွင့္ က်ေနာ္တို႔၏ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ေပါင္းၿပီး ခံစားေနရတာက တမ်ဳိးတမည္။ ကိုယ့္ေသနတ္ကိုယ္ စုတ္ခ်ည္။ ျဖန္႔ခ်ည္။ တိုက္ပြဲ။ ပစ္ရင္မွန္ေအာင္ ပစ္တယ္ ဆိုေသာ ဖက္ဆစ္စစ္တပ္ကို တည့္တည့္မွန္ေအာင္ ပစ္ရေတာ့မည့္ တိုက္ပြဲ။ ကုိယ့္လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ ေသနတ္နဲ႔ မိစၦာတို႔၏ ၀ိၪာဥ္ကိုႏႈတ္ရေပေတာ့မည္။ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ျမင္ကြင္းေတြက ပ်ဳိးတျပတ္ျပတ္။ က်ေနာ္တို႔က လက္စားေခ်တုန္႔ျပန္ေရးသမားေတာ့ မဟုတ္။ သမိုင္းေႄကြးေတာ့ ေတာင္းရေပမည္။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းက ႀကီးစိုးေနသည္။ တိတ္ဆိတ္စြာ တိုက္ပြဲေခၚေနၾကျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္၏ တိတ္ဆိတ္မႈက က်ယ္ျပန္႔လွ၏။
တပ္စုမွဴးျဖစ္သူႏွင့္ မလွမ္းလွေသာေၾကာင့္ စက္သံတရွွဲရွဲကို မသဲမကြဲၾကားေနရသည္။ ထိုစဥ္ စက္ထဲမွ အသံေပၚလာ.။

“ေရာင္နီေပၚၿပီ”

ထိုသတင္းပို႔ခ်က္က အားလံုးထံ လက္ဆင့္ကမ္း ေရာက္သြားသည္။ အားလံုး ေခါင္းေထာင္သြားသည္။ ရန္သူေရာက္ေနၿပီ။ လႈပ္ရွားမႈတိုင္း ရင္ႏွင့္အမွ်။ သမုိင္းေႄကြး။ အေတြ႔အၾကံဳသစ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ စစ္ဦး။ လက္တကမ္းအကြာ။ ကားသံကို ၾကားေနရ။ ရင္ခုန္သံကို ၾကားေနရ။ ေသနက္ကို ကိုင္ထားတဲ့လက္က ပိုမိုတင္းၾကပ္လာ။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး။ ေခ်ေဂြဗာရား။ ၀င္းေမာ္ဦး။ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္။ အံႀကိတ္။ ေဆ့ျဖဳတ္။ ေသနက္ကို တင္းတင္းပိုက္ထား။ ကားသံ။ ၿပီးနီးကပ္လာသည့္ ကားသံ။ ကားသံ --- ကားသံ --- ၿပီးေတာ့ --- ေသနက္သံ။ က်ေနာ္တို႔၏ ပြိဳင့္အဖြဲ႔က ပစ္လႊတ္လိုက္သည့္ ေသနက္သံ။ ေနာက္ေတာ့ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ေစာင့္ေနသူမ်ား ဆီမွထြက္လာသည့္ ေသနက္သံမ်ား။ ေသနက္သံမ်ားႏွင့္အတူ ကားသည္ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ထိုးရပ္သြားသည္။

ကားရပ္သြားသည့္ေနရာႏွင့္ က်ေနာ္ေနရာယူထားသည့္ ေနရာကမေ၀း။ ကားကႏွစ္စီး။ ကားရပ္သြားသည္ႏွင့္ ယူနီေဖာင္း၀တ္မ်ား လႊားကနဲ ခုန္ဆင္းေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ လမ္းေပၚကို တလိမ့္ေခါက္ေကြး။ ကားထဲ ျပန္လန္က်သြားသူမ်ား။ က်ေနာ္က အကုန္ျမင္ေနရသည္။ ကားထဲတြင္ အေထြးလိုက္ရွိေနသည္ကို ျမင္ေနရသည္။ က်ေနာ့္ေသနက္ကို ေရွ႕က ကားထဲထိုးခ်ိန္ၿပီး ပစ္ခ်ထည့္လိုက္သည္။ က်ေနာ့္ ေသနက္ထဲက က်ည္ထြက္သြားသည့္ အသံႏွင့္အတူ ယမ္းကန္သည့္အရသာကို ခံစားလိုက္ရသည္။ တင္းၾကပ္ေနသည့္ ခံစားမႈေနရာတြင္ ေပါက္ကြဲျခင္းေတြက အစားထိုး၀င္လာသည္။ ေသနက္ႏွင့္အတူ က်ေနာ္လည္း ေပါက္ကြဲေနသည္။ အံကိုတင္းတင္းႀကီတ္ကာ တေတာင့္ျခင္းပစ္ထည့္ေနလိုက္သည္။
က်ေနာ္တို႔ အစစအရာရာလက္ဦးမႈ ရေနသည္။ ရန္သူ လံုး၀အလစ္အငိုက္မိသြားသည္။ က်ေနာ္တို႔ကို လံုး၀ျပန္မပစ္ႏုိင္။ တေတာင့္ျခင္းပစ္ေနရာမွ က်ေနာ့္အျမင္ေတြ၀ါးလာသည္။ မွန္သည္။ က်ေနာ္ မ်က္ရည္မ်ား က်ေနသည္။ ကတၱရာလမ္းေပၚက ျမင္ကြင္းက ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွင့္ ေျပာင္းျပန္။ ဟိုတုန္းက လမ္းေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ အပစ္အခက္ခံခဲ့ရသည္။ အခု အေ၀းေျပးလမ္းမမွာ သင္းတို႔ကို သမိုင္းေႄကြး ျပန္ေတာင္းေနရၿပီ။ ကတၱရာ လမ္းေပၚမွာ ေသေနသူေတြ။ ဒဏ္ရာရေနသူေတြ။ ေသနက္မွန္ၿပီး လန္က်သြားသူေတြ။ ေအာ္ဟစ္ ေနသူေတြ။ က်ေနာ္တို႔ ေအာင္ပြဲခံေနသည့္ျမင္ကြင္းကို က်ဆံုးသြားရသူ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျမင္ေစခ်င္ ေနသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဖိႏွိပ္ခံခဲ့ရသူ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြကို ျမင္ေစခ်င္ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေအာင္ပြဲသည္ လူထုေအာင္ပြဲ။ က်ေနာ္တို႔ေအာင္ပြဲသည္ သမုိင္း၏ ေအာင္ပြဲ။

ေအာင္ပြဲခံ ေသနက္သံတို႔က ေတာလံုးညံေနသည္။ က်ေနာ္တို႔. ပစ္ခတ္သံတို႔က ကမႀာႎပေတာ္လဲသံလို တုန္ဟည္းေနသည္။ အဖိႏွိပ္ခံအားလံုးအတြက္ ကိုယ္စားျပဳေနသည့္ ေသနက္သံေတြ။ ဖက္ဆစ္တို႔. ၀ိၪာဥ္ေတြကို ေခ႒ခ်ေနသည့္ က်ည္ဆံေတြ။ က်ေနာ္တို႔ပစ္လႊတ္လိုက္သည့္ က်ည္ဆံေတြထဲကို က်ဆံုးသူတို႔၏ ၀ိၪာဥ္ေတြ ခိုတြဲပါ၀င္ေနသလား။ က်ေနာ္ကေတာ့ ထိုအတိုင္းပင္ ယံုၾကည္ေနသည္။ က်ေနာ္၏ စစ္ဦးတိုက္ပြဲက ေအာင္ပြဲ၏ တံပိုးခရာသံတို႔ျဖင့္ ၿခိမ့္ၿခိမ့္ညံေနေတာ့သည္။ မွန္သည္။ ၾကားေနရသည့္ ေသနက္သံတို႔က ဘိသိပ္မဂၤလာမွာ ပုဏားျဖဴ။ ပုဏားညိဳတို႔ မႈတ္သည့္ ခရုသင္းသံ အလား ---။

ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)
(မွတ္ခ်က္။ ။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ ဒုရင္းမွဴးတဦးအပါအ၀င္ ရန္သူ ၁၁ ဦးက်ဆံုးခဲ့သည္။)