ဆန္တီယာဂိုႀကီးလို ဘယ္သူအေရးနိမ့္ဖူးသလဲ

`ေအာင္ျမင္မႈဟာ ဘယ္ခလုပ္ကို ႏွိပ္ႏွိပ္မီးလင္းတယ္´ ဟန္သစ္ထဲက ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ဟုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈဟာ အမိန္႔ရ ထန္းရည္ဆိုင္လို တရား၀င္ ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးခြင့္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဟာ့ဒီ သတၱကမာၻ ထဲ ေအာင္ျမင္မႈကို လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကမ်ား ကန္ထ႐ိုက္စြဲထားႏုိင္ခဲ့လိုလည္း။ တခ်ိန္တခါကေတာ့ ေဟာ့ဒီလို ေတြးခဲ့ဖူးတယ္။ လူ ၂ မ်ဳိး ၂ စားရွိတယ္လို႔။ ကမ္းပါးလိုလူ၊ ေရးစီးေၾကာင္းလိုလူ။ အဲဒီ ႏွစ္မ်ဳိးထဲမွာမွ ေရစီးေၾကာင္းလိုလူထက္ ကမ္းပါးလိုလူက ပိုမိုလို႔ အမ်ားသားကလား။ ကဲ … ေတြးၾကည့္ရေအာင္။

က်ေနာ္တို႔ဟာ တိုက္စားေနတာလား။ တိုက္စားခံေနရတာလား။ ေသခ်ာသေလာက္ရွိတဲ့ ေကာက္ခ်က္ကေတာ့ မ်ားရာစုႀကီးဟာ တိုက္စားခံေနရတာပါ။ ဘ၀ေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ၊ အခ်ိန္ေတြ၊ အသက္ေတြ။ တ၀ုန္း၀ုန္းၿပိဳက်။ တနည္းအားျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ႏွိပ္မိတဲ့ ခလုပ္တိုင္းဟာ ျဖဴးစ္ (Fuse) ပ်က္ေနခဲ့တာေပါ့။ ဆရာေဖာ္ေ၀း ေရးခဲ့ဖူးသလို `ဘ၀ဟာ မီးေလာင္ငုတ္၊ လဆုတ္ရက္ေတြ ပြေယာင္းရဲ႕´

အဲဒီလိုဆန္ဆန္ ေတြးေခၚခဲ့ဖူးတဲ့ ဒႆနဆရာတေယာက္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ နစ္ေရွး။ လူေတြဟာ Will to Power လို႔ေခၚတဲ့ တန္ခိုးၾသဇာႀကီးထြားလိုျခင္းဆိုတဲ့ ဆႏၵနဲ႔ အသက္ရွင္ေနၾကသတဲ့။ ကုိယ္က တန္ခိုးၾသဇာႀကီးေအာင္မလုပ္ႏုိင္ရင္ တန္ခိုးၾသဇာႀကီးထြားၾကသူေတြရဲ႕ လက္ေအာက္ခံဘ၀အျဖစ္ ႂကြမ္းထိုးေမွာက္ခံု ေရာက္သြားေစလိမ့္မယ္လို႔ ေဟာခဲ့ ေျပာခဲ့တာပါ။

ကံလား၊ ကတၱားလား။ ေအာင္ျမင္ျခင္းနဲ႔ ႐ႈံးနိမ့္ျခင္းဟာ ပါးလႊာတဲ့ နံရံေလးပဲ ျခားပါတယ္။

`ဟုတ္တယ္
က်ဳပ္တို႔ ေလွႏုိင္ ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္
႐ႈံးေတာ့လည္း ေျပးလိုက္ရ
ႏုိင္ျပန္ေတာ့လည္း ေျပးလိုက္ရနဲ႔
ႏုိင္တယ္ဆိုတာ
ေျပးေနရတာကိုပဲ ေခၚေလသလားမသိ´ … ဆရာေမာင္သင္းခိုင္ရဲ႕ ကဗ်ာတပိုင္းတစပါ။ ခံစားထိရွရပါတယ္။ အခ်က္အလက္ ၈ ခုနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ေလာကဓံဆိုတာကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္ေတာ့လည္း အထက္ ၄ ပါး၊ ေအာက္ ၄ ပါးနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာမဟုတ္လား။

႐ံႈးတာလည္း ေလာကဓံ၊ ႏုိင္တာလည္း ေလာကဓံ။

ျမန္မာစကားမွာေတာ့ `တူျဖစ္တုန္းႏွံ၊ ေပျဖစ္တုန္း ခံ´ ဆိုတဲ့ စကားရွိပါတယ္။ အမ်ားတကာ ဘယ္လိုေတြးၾကမယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္မသိ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ႏွံသမွ်၊ ထုသမွ် သူ႔ရင္ဘတ္ႀကီးနဲ႔ ရင္ဖြင့္ေတာင့္ခံေနတဲ့ ေပတုန္းေတြကို ခ်စ္မိပါတယ္။ ေပစစ္စစ္ႀကီး ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ နည္းတဲ့ပါရမီမွ မဟုတ္ပဲေလ။ ခံႏုိင္ေလ အဓိပၸါယ္ရွိလာေလ။ ခံရေလ ေသြးေလ မွန္ေလ။
ဒါ့ေၾကာင့္ပဲလို႔ထင္ရဲ႕ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က `ခံရဲတာ သတၱိ´ လို႔ ေျပာတာ။ ဟုတ္ပါတယ္။ လူဆိုတာ ေအာင္ျမင္မႈကို ေရမကူပဲ ေသာက္တက္ၾကေပမယ့္ အေရးနိမ့္လာတဲ့အခါ ေရခဲေလး၊ ဆိုဒါေလး ေရာခ်င္ၾကပါတယ္။ အေရးနိမ့္မႈေတြကို ေသာက္ေဖၚစားဖက္ေတြလို လည္ပင္းဖက္ေပါင္းတက္ဖိုလိုပါတယ္။

အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ `အကယ္၍´ ဆိုတဲ့ စဥ္းစားခ်က္ေတြ ရွိလာတက္ပါေရာ။ လူ႔ဘ၀မွာ အကယ္၍ဆိုတဲ့ ျဖည့္စြပ္ေမွ်ာ္မွန္း စဥ္းစားနည္းဟာ အင္မတန္မွ တကၠေဗဒ ဆန္လြန္းလွပါတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပႆနာေတြကိုသာ အာ႐ံုျပဳသင့္တာ မဟုတ္လား။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ဗုဒၶက ပစၥဳပၸန္မွာ တည့္တည့္ေန လို႔ ေဟာၾကားခဲ့တာပါ။ တမ္းတခ်က္ေတြက စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ေနတယ္ဆိုရင္ ပစၥဳပၸန္နဲ႔ အနာဂတ္ကို ေရွ႕႐ႈ႕ဦးတည္ မ်က္ေမွာက္ျပဳရပါလိမ့္မယ္။

ရင္ဆိုင္ေနရမယ့္ ကိစၥကုိ ရင္ဆုိင္လိုက္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ျပႆနာနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ ထြက္ေျပးေရး၀ါဒကို က်င့္သံုးလို႔မရပါ။ ျပႆနာနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါ ပိုမိုၾကံ့ခိုင္ရပါမယ္။ မရွိတဲ့သူဟာ မရွိတဲ့ အေျခအေနကိုပဲ အားကိုးရပါမယ္။ အၾကပ္အတည္းၾကားမွာ ၾကံ့ၾကံ့ခံၿပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အေျခအေနတိုင္းကို ေစ့စပ္ေသခ်ာစြာ တုန္ျပန္တက္ဖိုလိုပါတယ္။ အာၾကပ္အတည္းနဲ႔ေတြ႔ရင္ ေခါင္းေအးေအးထားရပါမယ္။ ေစံစပ္ေသခ်ာဖို႔လိုပါတယ္။

တခါတရံမွာ ဘာကိုဘယ္လို ႐ႈံးလိုက္ရမွန္းမသိတာေတြကို ေတြ႔ဖူးမွာပါ။ က်ေနာ္တို႔ဘ၀ေတြထဲကို ေလာကဓံေလးျမားေတြ၊ အနိဌာ႐ံု မိုးႀကိဳးမုန္တိုင္းေတြ တည့္တည့္မတ္မတ္ႀကီး၊ ေနာက္ၿပီး ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ႀကီး ၀ါးလံုးထုိး ေျပး၀င္ လာတာေတြကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရဖူးမွာပါ။ နတ္ေနကိုင္း အခ်ဳိးခံရတာေတြကိုလည္း ၾကံဳခဲ့ရဖူးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀ဆိုတာ အတိမ္းအေစာင္းေတြရွိသလို၊ အလွည့္အေျပာင္းေတြလည္း ရွိတယ္။ ကိစၥဆိုးကုိ ကိစၥေကာင္းအျဖစ္ ဖန္တီးလို႔ရပါတယ္။ ျဖစ္လာေတာ့လည္း လုပ္ႏုိင္တဲ့နည္းေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ အ႐ႈံးေပးလိုက္သူသာလွ်င္ တကယ့္ အ႐ႈံး ျဖစ္ပါတယ္။

လူနဲ႔တိရိစာၧန္ၾကားက ကြာျခားခ်က္ဟာ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားရွိလွတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူဆိုတာ အေျခအေနေတြရဲ႕ လက္ေအာက္ခံ မဟုတ္ပါဘူး။ ျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲလာတဲ့ အေျခအေနတိုင္းမွာ ေထာင္ထားျခားနားတက္တဲ့ လူရဲ႕သေဘာသဘာ၀ကို ေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ တိရိစာၧန္ေတြလို တိရိစာၧန္ေတြကို လိုက္လံသတ္ျဖတ္ ရွာေဖြစားေသာက္ေနရတဲ့ အ႐ိုင္းအစိုင္းေခတ္ကေန ဒီကေန႔ျမင့္တက္လာတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ကြန္ျပဴတာ၊ အီလက္ထေရာနစ္ေခတ္အထိ အဆင့္ဆင့္ေသာ ျဖစ္ေပၚတိုးတတ္မႈတိုင္းမွာ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္တက္တဲ့ လူ႔သဘာ၀ကုိ ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဘိုး၊ ေဘး၊ ဘီ၊ ဘင္ အဆက္ဆက္ေသာ လူသားမ်ဳိးႏြယ္စုႀကီးဟာ ရွင္သန္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ရင္း တိုးတတ္ေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီေဖၚျပခ်က္ဟာ သဘာ၀နယ္ပါယ္မွာေရာ၊ လူမႈဆက္ဆံေရးနယ္ပါယ္မွပါ သက္ေရာက္မႈရွိခဲ့တယ္။ လူသားအဆက္အႏြယ္ေတြက သဘာ၀တရားကို ေတာ္လွန္ပုန္ခဲ့ရာကေနၿပီး ေတာ္ဖလာတို႔ေျပာၾကဆိုၾကတဲ့ လႈိင္း ၃ လႈိင္း ျဖစ္ေပၚခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သဘာ၀တရားကုိ လူေတြက တေျဖးေျဖးအႏုိင္ရလာတဲ့အခါ ကုန္ထုတ္လုပ္တဲ့ ပံုသ႑န္ ေပၚလာပါတယ္။ ကုန္လုပ္ကိရိယာေတြ ဆန္းသစ္လာပါတယ္။ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးပံုသ႑န္လည္း ေပၚလာပါတယ္။ လူမႈဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္ (တနည္း) ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးနယ္ကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ရာမွ ေခတ္ႀကီး ၅ ေခတ္ တိုးတက္လာရတာပါ။

က်ေနာ္တို႔ဟာ အေျခအေနေတြရဲ႕ လက္ေအာက္ခံမဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ လက္ခုတ္ထဲက ေရမဟုတ္ပါဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ဟာ လက္ခုတ္ထဲက ဖန္ကြဲစေတြပါ။ ေဟာ့ဒီေျမကမာၻမွာ သက္ရွိေလာကဆိုၿပီး ျဖစ္တည္လာကတည္းက တိရိစာၧန္ အႏြယ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ လူသားအမ်ဳိးအႏြယ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပၚေပါက္ခဲ့ရတာပါ။ မနည္းလွတဲ့ သတၱမ်ဳိးႏြယ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ျပဳန္းခဲ့ရပါတယ္။ ဒါဟာ တိုက္ပြဲ၀င္စိတ္ဓာတ္ မလံုေလာက္ခဲ့လို႔ ဒီလိုျဖစ္ရတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းတေၾကာင္းလည္း ပါခဲ့ပါတယ္။ အ႐ႈံးမေပးတဲ့လူ မ႐ႈံးပါဘူး။

အခုေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ့ ဆန္တီယာဂိုဆိုတာ ၀ထၳဳတပုဒ္ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္အမည္ပါ။ အားနက္ဟဲမင္းေ၀း ေရးခဲ့တဲ့ ကမာၻေက်ာ္ `ပင္လယ္ျပာနဲ႔ တံငါအုိ´ ၀ထၳဳထဲက တံငါအိုႀကီးပါ။ ဒီ၀ထၳဳထဲက ဆန္တီယာဂိုႀကီးဟာ အိုႀကီးအိုမမွာ အေဖၚမပါပဲ သူစီးလာတဲ့ေလွထက္ႀကီးတဲ့ ငါးႀကီးတေကာင္ကုိ ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ ဖမ္းခဲ့ႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီငါးႀကီးကို ေလွေပၚမတင္ႏုိင္ေတာ့ ငါးမန္းေတြ ၀ုိင္းဆြဲစားေသာက္ခဲ့လို႔ သူမိလာတဲ့ငါးဟာ အ႐ိုးနဲ႔ ေခါင္းပဲက်န္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔စကားနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ႀကီးကို အေရးနိမ့္ခဲ့တယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဆန္တီယာဂိုႀကီးက အ႐ံႈးေပးခဲ့သလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္တပြဲအတြက္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ ျပင္ဆင္ပါတယ္။

`ငါတို႔မွာ ငါးထိုးမွိန္းတေခ်ာင္း ေကာင္းေကာင္းရွိဖို႔လိုတယ္ကြ´

က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ဘ၀ ကာလတခုခုမွာ တစံုတခုကို ဆံုး႐ံႈးခဲ့ဖူးၾကမွာပါ။ ဒီလိုျဖစ္တဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ လူ၊ စိတ္ဓာတ္၊ လက္နက္။ လူရွိဖို႔က အရင္ပါ။ ေနာက္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္၊ တိုက္ပြဲ၀င္ စိတ္ဓာတ္ရွိရင္ လက္နက္ရွိလာပါလိမ့္မယ္။ တိုက္ပြဲမွန္သမွ် အညႇာအတာကင္းပါတယ္။ ထုိးႏွက္မႈတိုင္းဟာ ေခ်မႈန္းေရးအသြင္ ဆန္ပါတယ္။ အေရးနိမ့္မႈနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတ့ဲအခါ ထြက္ေျပးေရး၀ါဒကို မက်င့္သံုးနဲ႔။ ဘယ္သူ ဆန္တီယာဂိုႀကီးလို အေရးနိမ့္ခဲ့ဖူးလို႔လည္း။ လုပ္ရမွာက ေနာက္ထပ္ ငါးထိုးမွိန္းေကာင္းေကာင္းတလက္ ရေအာင္ရွာဖို႔ပါပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ထပ္ေျပာပါမယ္။

အေရးနိမ့္မႈၾကံဳတဲ့အခါ ငါးထိုးမွိန္းေကာင္းေကာင္းတလက္ရေအာင္ရွာ။

ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)