Wednesday, May 27, 2015

ေထာက္လွမ္းေရး ေဘာလံုးပြဲ

ဘ၀တပါးသို႔ ေျပာင္းသြားေလသူ ညြန္႔ညြန္႔တုိ႔ သနပ္ခါးလိမ္း၊ ပန္းပန္ၿပီး ဓာတ္ရွင္မင္းသားလုပ္ေနသည့္ အခါသမယတြင္ ျဖစ္ခဲ့သည့္ ျဖစ္ရပ္တည္း။

အသင္စာ႐ႈ႕သူအား အတူးႏွင့္ ဦးစြာ မိတ္ဆက္ေပးဦးအံ့။ အတူးက တမီးလ္လူမ်ဳိး၊ ခရစ္ယာဥ္ဘာသာ၀င္။ အႏွီးအတူးကား အလုပ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာလုပ္သူမဟုတ္။ ၁၀၉၊ ၁၁၀။ အတူး ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္သည္ကား သူ႔အေဖ ေစ်းထဲမွာ ဖြင့္ထားသည့္ က်ဴလီယာဆိုင္ကို အေမျဖစ္သူ ခ်က္ျပဳတ္ခူးခပ္ ထည့္ေပးလိုက္သည့္ ထမင္းခ်ဳိင့္ကို သြားပို႔သည့္ အလုပ္သာလ်င္ျဖစ္၏။ ထမင္း သြားပို႔တိုင္းလည္း ေစ်းနားမွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ တေမ့တေမာ ထိုင္တတ္သည့္ အတူးတည္း။ သို႔ဂလုိ အတူးတေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရာက္ၿပီဆိုတိုင္း အေၾကာင္းေပါင္းစံုကို ေဟာင္ဖြာ၊ ေဟာင္ဖြာနဲ႔ ေျပာတတ္သည္လည္း တဖံု။
တေန႔သ၌ ထမင္းပို႔ၿပီးေသာ အတူးတေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ ေရာလာေလ၏။ ပြားဖက္ေတာ္မ်ား ေပၚမလာ၊ အေမွ်ာ္ၾကာလာသျဖင့္ ေကာင္တာမွာ ၀ပ္လ်က္စံပါယ္ေနရွာေသာ တေနတာ အလိမ္အညာ စုစည္းခ်က္ဟု ေခၚေသာ္ရသည့္ ျမန္မာ့မလင္းသတင္းစာႀကီးအား ယူ၍ ဖတ္လိုက္မိ၏။ ဤကား အကုသိုလ္ ကိုယ္ထင္ျပျခင္းတည္း။

အၾကင္သတင္းစား၌ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ အန္အယ္လ္ဒီပါတီကို ခ်ဳိးခ်ဳိးဖဲ့ဖဲ့ ဆဲေရးထားသည့္ ေဆာင္းပါးကိုဖတ္မိၿပီး အတူးရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း အန္အယ္လ္ဒီပါတီဟာ လူထုပါတီျဖစ္ေၾကာင္း၊ န ၀ တ သာလ်င္ နေ၀တိမ္ေတာင္ေကာင္ေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း သို႔ဂလိုေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ပြားလိုက္၍မွ မၾကာ၊ လြယ္အိပ္ကိုယ္စီလြယ္ထားသည့္ လူႏွစ္ေယာက္ အတူးနားေရာက္လာၿပီး သူတို႔ႏွင့္လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေခၚသြားေလသတည္း။ အၾကင္ေန႔မွစ၍ အတူး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို မေရာက္ေတာ့။ ၁၅ ရက္ေလာက္ၾကာမွ အတူးသတင္းကို ၾကားရသည္ကား “အတူး ေဆး႐ံုတတ္ေနရၿပီ”

အထူးအဆန္းဆို ၀ါသနာပါသည့္ ေမာင္ကန္႔လန္႔တို႔ ေဆး႐ံုအထိလိုက္ၿပီး အတူးနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး လုပ္ပါေတာ့ တယ္။

အတူးေျပာတာေတြကေတာ့ …

“အႏွီး ေခၚေဆာင္သြားသည့္ လူစိမ္း ၂ ဦးမွာ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိအား ေထာက္လွမ္းေရး သီးသန္႔ အခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္ ၁၄ ရက္ခန္႔ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားေၾကာင္း၊ အၾကင္အရပ္၌ မည္သူမွ်မရွိပါေၾကာင္း၊ မိမိ အား မည္သူမွ်လည္း စကားစျမည္လာေရာက္ ေျပာဆိုျခင္းမရွိေၾကာင္း၊ မနက္စာ - ညစာအား လူတစံုတေယာက္မွ မွန္မွန္လာပို႔ေၾကာင္း၊ မိမိအား ဘဇာ့ေၾကာင့္ ခ်ဳပ္ထားသည္ကို မိမိမွ သိလိုသျဖင့္ ေမးေသာ္လည္း တစံုတရာ ဖြင့္ဟေျပာဆိုျခင္းမရွိေၾကာင္း၊ သို႔ကလို ျဖစ္သျဖင့္ မိမိမွ ထိုသူအား ဆဲဆိုေသာအခါ မည္သည္မွ်မေျပာမဆိုပဲ ခါးပတ္ခၽြတ္ကာ ႐ိုက္ႏွက္၍ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားပါေၾကာင္း၊ ဤသို႔ျဖင့္ ၁၄ ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ သေကာင့္သား ေထာက္လွမ္းေရး ၅ ဦး ေရာက္ရွိလာပါေၾကာင္း၊ မိမိအား “အိမ္ျပန္ခ်င္ၿပီလား”ဟု ေမးပါေၾကာင္း၊ မိမိမွလည္း ႐ိုးသားစြာျဖင့္ “ျပန္ခ်င္ၿပီ”ဟု ေျဖၾကားလိုက္ပါေၾကာင္း၊ သေကာင့္သား တဦးမွ “မင္းေဘာလံုးကန္တတ္သလား” ဟု မဆီမဆိုင္ေမးပါေၾကာင္း၊ မိမိအေနျဖင့္လည္း ႐ိုးသားစြာျဖင့္ “ကန္တတ္ပါတယ္” ဟု ေျဖဆိုခဲ့ေၾကာင္း၊ ထိုေရာအခါ သေကာင့္သားမ်ားမွ ေဘာလံုးကြင္း ကဲ့သို႔ ျပင္ဆင္ထားေသာ ကြင္းတခုထဲသို႔ မိမိအား ေခၚေဆာင္သြားေၾကာင္း၊ သေကာင့္မ်ားမွ “ဂိုးတိုင္ထဲသို႔ ေဘာလုံး၀င္ေအာင္ ကန္ႏုိင္ပါ့မလား” ဟု ေမးေၾကာင္း၊ ဂိုးတိုင္အက်ယ္ႀကီးထဲသို႔ သိပ္မေ၀းေသေနရာမွ ေဘာလံုးကုိ ကန္သြင္းရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ “ကန္သြင္းႏုိင္ပါတယ္”ဟု မိမိမွ ေျဖဆိုမိပါေၾကာင္း။ မိမိအား ကန္သြင္းေစပါေၾကာင္း။ မိမိမွ ကန္သြင္းလိုက္ေၾကာင္း၊ ေဘာလံုးသည္ ဂိုးတုိင္ထဲသို႔ တည့္တည့္မတ္မတ္ပင္ ၀င္ေရာက္သြားပါေၾကာင္း၊ သေကာင့္သားမ်ားမွ “ဒီေလာက္နီးနီးေလးကေနၿပီး ဒီေလာက္ဂိုးအက်ယ္ႀကီးထဲ ကန္သြင္းေတာ့ ၀င္တာေပါ့ကြ၊ မင္းမ်က္စိကို အ၀တ္စီးထားရင္ ကန္လို႔၀င္ပါမလားဟု” စကားနာထိုးေၾကာင္း၊ မိမိမွလည္း “ရပါတယ္”ဟု ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ ေျဖဆိုခဲ့ေၾကာင္း၊ သေကာင့္သားတဦးမွ မိမိမ်က္စီအား အ၀တ္စည္း ေပးပါေၾကာင္း၊ မိမိအေနျဖင့္ ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္လည္း မည္သည့္အေနအထားမွျဖစ္ေစ မိမိကန္သြင္းလိုက္သည့္ ေဘာလံုးသည္ အႏွီး ဂိုးတိုင္ထဲသို႔ ၀င္ကို ၀င္ရမည္ဟု ႐ိုးသားစြာ ယံုၾကည္မိပါေၾကာင္း၊ ထုိ႔အျပင္ ေဘာလံုးကန္ၿပီးလ်င္ ျပန္ရမည္ဆိုသျဖင့္လည္း ႐ိုးသားစြာ ၀မ္းသာမိပါေၾကာင္း၊ သေကာင့္သားတဦးမွ “ကန္” ဟု ေအာ္လိုက္ပါေၾကာင္း၊ မိမိမွလည္း ၀မ္းသာျခင္း ႀကီးစြာျဖင့္ အားရပါးရ ကန္သြင္းလိုက္ရာ ယခုကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားပါေၾကာင္း” အတူးမွ ရွင္းလင္း ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။

အသို႔နည္း။ မ်က္စီအ၀တ္စည္းၿပီး ေဘာလံုးကန္သျဖင့္ ေျခေထာက္ပတ္တီးစီရသည့္အျဖစ္အား ဆက္စပ္ စဥ္းစား၍မရျဖစ္သြားရသည္။ အတူးေျပာသည့္ နေ၀တိမ္ေတာင္ေကာင္ေတြထဲ ကိုယ္ပါ ပါသြားပလားဟု ေတြးမိရင္း ၀မ္းေတာင္နည္းမိရသည္။ အတူးက သတင္းစာဆရာႀကီးမ်ားအေနျဖင့္ ေမးျမန္းလိုသည္မ်ားကို ေမးျမန္းႏုိင္ပါေၾကာင္း ထည့္သြင္းေျပာၾကားျခင္းမရွိေသာ္လည္း ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ည့ံေၾကာင္း ၀န္ခံၿပီး  မရွင္းသည္မ်ားကုိ အတူးအား မ်က္ႏွာပူပူျဖင့္ ေမးရေတာ့သည္။ အတူးေျဖသည္ကား …

“ဒီလို အကိုရ၊
သူတို႔က ကန္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း အိမ္ျပန္ခ်င္ေဇာနဲ႔ တအားက်ဳံးကန္လိုက္တာ
အားပါးပါး …
သူတို႔က ေဘာလံုးအစား သံလံုးႀကီး ခ်ထားေတာ့ က်ေနာ့္ေျခေထာက္ သြင္သြင္က်ဳိးရပါေရာလားဗ်ာ”

ေမာင္ကန္႔လန္႕

            

No comments: