Thursday, May 22, 2014

က်ေနာ္နဲ႔ ကဗ်ာ


က်ေနာ္ ငယ္စဥ္ဘ၀ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလာက္ကတည္းက ကဗ်ာေရးသည္။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ၁၀ တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြစုၿပီး ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ဖို႔ လုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ ေတာ္လွန္ေရးေဒသသို႔ ေရာက္လာသည္။ ေရာက္သည့္ေနရာက ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြ ရွိသည့္ေနရာ။ ကုိတုိက္ေမာင္းတုိ႔ႏွင့္ ဆံုေတြ႔ရသည္။ လက္ေရး ကဗ်ာစာအုပ္ေတြကို ေရွ႕တန္းစခန္းေတြမွာပင္ ေရးသား ထုတ္ေ၀ျဖစ္ၾကသည္။ “ရဲရင့္ဂလက္စီရဲ႕ အထၳဳပၸတၱိ” …. စသည္။ ေတာ္လွန္ေရး နယ္ေျမတြင္ က်ေနာ္ေရးသားခဲ့သည့္ ပထမဆံုးကဗ်ာက “ေနညိဳညိဳ ဧရာမငိုနဲ႔” ဆိုသည့္ကဗ်ာ။ ထိုကဗ်ာကို ေဒါင္းအိုးေ၀ စာေစာင္သို႔ပုိ႔ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ပါလာသည့္ ထိုကဗ်ာကား ….. ထားေတာ့။
ေနာက္ေတာ့ ျပည္ၿမိဳသား အရွည္ႀကီး ေတာခိုလာသည္။ သူႏွင့္အတူ ျပည္ၿမိဳ႕သား ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၏ ကဗ်ာေတြကို လက္ေရးႏွင့္ ကူးယူထားသည့္ မွတ္စု စာအုပ္ပါလာသည္။ ထုိစာအုပ္သည္ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမထဲေရာက္သည့္အခ်ိန္က ပထမဆံုးဖတ္ရသည့္ ကဗ်ာစာအုပ္ျဖစ္သည္။ ျပည္တြင္းတြင္ ေနစဥ္က ဆရာေခ်ာႏြယ္ကဗ်ာေတြကို ဖတ္ရေသာ္လည္း ဤမွ်ေလာက္ တထိုင္တည္း မ်ားမ်ား စားစားကုိ မဖတ္ဖူးခဲ့။ ဆရာေခ်ာက က်ေနာ္တို႔ကို ဖမ္းစားသြားခဲ့ၿပီ။ ကိုတိုက္ေမာင္းကေတာ့ ဆရာေခ်ာ ကဗ်ာေတြ ဖတ္ၿပီး “က်ေနာ္တို႔ေတာ့ က်န္ခဲ့ၿပီဗ်ဳိးးး” လို႔ဆိုလာသည္။ ဆရာေခ်ာရဲ႕ ကဗ်ာေတြ က်ေနာ္တို႔အေပၚ ဒုတ္ဒုတ္ထိ စိုက္၀င္ခဲ့သည္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္။
ထိုစဥ္က က်ေနာ္တို႔ေနသည့္ေနရာက “လူမ်ဳိးေပါင္းစံု ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီ တပ္ေပါင္းစု (လပဒတ)” တည္ရာေနရာ။ ထိုေနရာတြင္ ေနၾကသူမ်ားကလည္း စာဖတ္ၾကသူေတြ၊ စာဖတ္နာသူေတြ၊ စာစံုဖတ္သူေတြ။ ဂ်ဴးရဲ႕ “မရွိမျဖစ္မိုး” လည္း ဖတ္ႏုိင္သည္။ “႐ုပ္ကမာၻ” လည္း ဖတ္ႏုိင္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ထုိတပ္ေပါင္းစုက “ေသနတ္သံ ဂ်ာနယ္” ဟူ၍ ထုတ္လာသည္။ ထုိဂ်ာနယ္တြင္ စာေတြ၀င္ေရးၾကသည္။ မွတ္မိေနသည္က ထိုဂ်ာနယ္ကို ကုိင္တြယ္သူ အယ္ဒီတာက ရဲေဘာ္ေအးသန္း။ ေဆာင္းပါးတေစာင္ေရးသည္။ “က်ေနာ္သိေသာ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ”။ ထိုေဆာင္းပါးသည္ အျခားက်ေနာ္ႏွင့္ အတူေရးသူမ်ားၾကားမွ တပုဒ္လံုး ပါ၀င္ခြင့္ရခဲ့သည့္ ေဆာင္းပါးျဖစ္သည္။ ဂုဏ္ယူလိုက္မိသည္ကို ႐ိုးသားစြာ ၀န္ခံလိုပါသည္။ ေနာက္ တအုပ္တြင္ေတာ့ ကဗ်ာေရးျဖစ္သည္။ “ကမာၻပုတ္ျခင္း”။ ထိုေခါင္းစည္းကို က်ေနာ္ေပးခဲ့သည္ေတာ့မဟုတ္။ က်ေနာ့္ေတာင္းဆိုခ်က္ျဖင့္ အရွည္ႀကီးေပးခဲ့သည့္ ေခါင္းစည္းျဖစ္သည္။ ထိုကဗ်ာ ဂ်ာနယ္သို႔ သြားေပးသည့္ အခါ အယ္ဒီတာ ရဲေဘာ္ေအးသန္းက “ခင္ဗ်ားေပးတဲ့ကဗ်ာကို က်ေနာ္ေတာ့ သိပ္နားမလည္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာေကာင္းလို႔ေတာ့ ထင္တယ္” ဆိုၿပီး ျပံဳး၍ ေျပာသည္။ ေနာက္စာအုပ္ထြက္ေတာ့လည္း ပါလာပါသည္။ ထုိကိစၥကို အခု ျပန္စဥ္းစားမိေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္မိသည္။ “ေသနတ္သံ ဂ်ာနယ္” ကုိ အယ္ဒီတာလုပ္ေနသည့္ ရဲေဘာ္ေအးသန္းသည္ ကဗ်ာဆရာေအာင္ၿငိမ္း ျဖစ္ေနသည္ကို ေနာင္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ သူ၏ လံုးခ်င္း ကဗ်ာစာအုပ္ထြက္လာေတာ့မွ သိရေတာ့သည္။ က်ေနာ္က ထိုသို႔ျဖင့္ ႏံုပါသည္။ မည္သို႔ပင္ ႏံုခဲ့သည္ျဖစ္ေစ ရဲေဘာ္ေအးသန္းသည္ က်ေနာ္၏ ပထမဆံုး အယ္ဒီတာ ျဖစ္သည္ဆုိသည္ကုိေတာ့ ယေန႔တုိင္ စိတ္ထဲစြဲေနမိသည္။
ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တပ္ဂြင္ေျပာင္းရသည္။ ေဒါင္းဂြင္။ ထုိတြင္လည္း ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ထုတ္ၾကျပန္သည္။ “လက္က်န္ရွင္းတန္း” … စသည္။ ေပါက္သည့္ စာအုပ္ဟု ေျပာရမည္ထင္သည္။ လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့ပါသည္။ ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး) ဆိုသည့္ ကေလာင္အမည္ကို ထိုစာအုပ္တြင္ စတင္ယူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒါင္းဂြင္ေရာက္မွ ကဗ်ာဆရာ ကုိၿငိမ္းေ၀ႏွင့္ ဆံုျဖစ္ၾကသည္။ ကုိၿငိမ္းေ၀ႏွင့္ ဆံုသည့္အခ်ိန္ထိ က်ေနာ္က ဆယ္ေက်ာ္သက္။ ကိုတိုက္ေမာင္းႏွင့္ သူ အေတာ္ေလးကို အေပးအယူ တည့္ၾကသည္။ “ႏွင္းဆီ၀ုိင္” ဆိုသည့္ ကဗ်ာ၀ုိင္းကိုပင္ ထူေထာင္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ ၂ ေယာက္ စကားေျပာပြဲကုိ ကိုတိုက္ေမာင္းေခၚသြား၍ လုိက္ပါခဲ့ရဖူးသည္။ ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္ ခရမ္းျပာအပ်ဳိမကို ဇာတ္ေကာင္တည္ထားသည့္ “ခြဲခြာျခင္းရဲ႕ ဒီႂကြသံ” ကဗ်ာကို ေရးသား ၿပီးစီးခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ဆရာေခ်ာကဗ်ာေတြကုိ အစုလုိက္ဖတ္ေနရၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း က်ေနာ့္အေပၚတကယ္တမ္း လႊမ္းမိုးမႈ ရွိေနသူက ဆရာေအာင္ေ၀း။ ခရမ္းျပာအပ်ဳိမသည္ ဆရာေအာင္ေ၀း၏ “ယာမဟာဂူဂ်ီ ခင္ေဆြရီ”ကုိ အားက်၍ ဖြဲ႔ႏြဲ႕ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာ္လွန္ေရးေဒသမွာ ဥိးဆံုးေရးျဖစ္ခဲ့သည့္ ကဗ်ာျဖစ္သည့္ “ေနညိဳညိဳ ဧရာမငိုနဲ႔” တြင္လည္း ဆရာေအာင္ေ၀း အသံေတြ၊ အသံုးေတြက လႊမ္းမိုးေနသည္။ “ေတာ္လွန္ျခင္းျမင္း႐ိုင္းက ကဆုန္ဆုိင္းေျပးလႊား၊ ငါ့အိပ္ကပ္ထဲက အေၾကာက္တရားအေႂကြေစ့ေတြ လြင့္စင္က်သြားေပါ့” ထိုသို႔ ဆရာေအာင္ေ၀းက က်ေနာ့္ကို လႊမ္းမိုးထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာေအာင္ေ၀း ထံမွ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မထြက္နုိင္ခဲ့။ က်ေနာ့္ ငယ္ဘ၀ကို လႊမ္းမိုးမႈအရွိဆံုး ကဗ်ာဆရာကိုး။ အဓိက သူ႔ကဗ်ာေတြထဲမွာ က်ေနာ္အႀကိဳက္ဆံုးက “ေ၀ဖန္ေရးဆရာႏွင့္ စီးခ်င္းထိုးျခင္း”။ ဆရာေအာင္ေ၀း မဲေဆာက္သို႔ေရာက္ခ်ိန္က က်ေနာ္မရွိ။ စက္တင္ဘာမ်ဳိးဆက္မ်ားကို စစ္သင္တန္းသြားေပးေနရသည္။ ေတြ႔ဆံုျဖစ္လ်င္ ထိုအေၾကာင္းမ်ား ေျပာ၍ ဂါရ၀ ျပဳခ်င္ခဲ့သည္။ ေနာက္ၿပီး “ဒီမိုကရက္တစ္ သ႐ုပ္မွန္၀ါဒ” အေၾကာင္းကိုလည္း နည္းနည္းေတာ့ ေဆြးေႏြးၾကည့္ခ်င္ခဲ့သည္။ ထုိ “ခြဲခြာျခင္းရဲ႔ ဒီႂကြသံ” ကဗ်ာကို ကိုတိုက္ေမာင္း အင္မတန္ အားရေၾကနပ္ခဲ့သည္ဟုထင္ပါသည္။ “ခင္ဗ်ားက ဒီကဗ်ာနဲ႔ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္သြားတာဗ်” လိုေျပာဖူးသည္။ ထိုကဗ်ာကိုပင္ ကုိၿငိမ္းေ၀အား ကုိတိုက္ေမာင္းမွ ေပးဖတ္ခဲ့သည္။ သူလည္းပဲ ထိုကဗ်ာကို သေဘာက်ဟန္တူသည္။ ထုိသို႔ျဖင့္ က်ေနာ္က သူတို႔ ၂ ဦးၾကားတြင္ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္၍ သြားပါေတာ့သည္။ ၁၉၉၄။
“ခြဲခြာျခင္းရဲ႕ ဒီႂကြသံ” သည္ လက္လက္ဆက္ဆက္ ခြဲခြာခဲ့ၿပီးကာစ က်ေနာ့္ၿမိဳ႔ကေလးႏွင့္ အေျခခ်ကာစ သူပုန္ ဘ၀ကိုယက္ရွယ္ထားေသာ ကဗ်ာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚအသံုးျဖစ္သည့္ “ဒီ” ကုိ ေခါင္းစည္း တင္ခဲ့မိေလသလားေတာ့မသိပါ။ ေရလႈိင္းၾကက္ခြပ္ေတြကို လြမ္းသည့္အလြမ္းပါသည္။ ေတာ္လွန္ေရးယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ပါသည္။ ထုိကဗ်ာသည္ အေျခခံေဒသ ထိုးေဖာက္သည့္စစ္ခရီးစဥ္အတြင္း ရန္သူ၀ုိင္းပတ္ပိတ္စို႔မႈကို ထိုးေဖာက္ထြက္ရသည့္အခ်ိန္က “ပုန္းတဲ” တြင္ မွတ္စုစာအုပ္ထားခဲ့ရင္း ေဒသခံမ်ား ေတာင္ယာမီး႐ႈိ႕ခ်ိန္၌ မီးခုန္ကူးရင္း ပါသြားခဲ့သည္။ ထိုကဗ်ာနွင့္ အတူ က်ေနာ္ အေျခခံေဒသ ထိုးေဖာက္မႈ စစ္ဆင္ေရးကာလတေလ်ာက္ေရးခဲ့ေသာ ကဗ်ာအားလံုး ပါသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ကုိတိုက္ေမာင္းက်သြားၿပီးေနာက္ပုိင္းလည္း က်ေနာ္တို႔ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ဆက္ထုတ္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ အေျခခံေဒသ ထိုးေဖာက္ေရးခရီးမထြက္ခင္အထိ ၃ အုပ္ ထုတ္ျဖစ္သည္။ ထုိကဗ်ာမ်ားထဲတြင္ “ၿမိဳ႔ျပကုိ ေနာက္ေဖးေပါက္က ၀င္ခဲ့ျခင္း” ကဗ်ာကို လက္ေတြ႔ခဲ့သည္။
အေျခခံေဒသ ထိုးေဖာက္သည့္ ကာလမ်ားတြင္ေတာ့ ကဗ်ာမ်ားေရးေနသည္မွ အပ ကဗ်ာစာအုပ္မ်ားေတာ့ မထုတ္ျဖစ္ေတာ့။ ထုိအခ်ိန္က က်ေနာ္ေရးျဖစ္ေသာ ကဗ်ာမ်ားသည္ ဆရာေအာင္ေ၀းႏွင့္ ဆရာေခ်ာႏြယ္တို႔ ေပါင္းစပ္ထားသည့္ ကဗ်ာမ်ားသာျဖစ္သည္။ ေက်ာပုိးအိပ္စာၾကည့္တုိက္လုပ္ၿပီး စာအုပ္မ်ားေတာ့ ၀ယ္ဖတ္ျဖစ္သည္။ လေက်ာ္ ေနာက္က်ၿပီး မဂၢဇင္းစာအုပ္မ်ား ၀ယ္ဖတ္သည္။ ထုိအခ်ိန္မ်ားက ျပည္တြင္း စာနယ္ဇင္းတြင္ ေမာ္ဒန္ႏွင့္ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္မ်ားအေၾကာင္း အားေကာင္းေမာင္းသန္ ေဆြးေႏြးေနၾကခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္၊ ဆရာခင္ေမာင္ရင္၊ ဆရာေမာင္ၾကည္သစ္ … စသည့္ ထိုအခ်ိန္က အားေကာင္းေမာင္းသန္ ေဆြးေႏြးေနၾကသည့္ ဆရာမ်ား၏ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း ၀ယ္ဖတ္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ထိုဘာသာရပ္ကုိ အဓိကထားတင္ေပးေနသည့္ “သရဖူမဂၢဇင္း၊ စတုိင္သစ္မဂၢဇင္း” ေတြလည္း ၀ယ္ဖတ္ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ပံုစံမ်ားကိုလည္း စမ္းသပ္ေရးခဲ့သည္မ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ဆိုပါစို႔ “ပင္လယ္ေရကို ေသာက္မိျခင္း” ကဗ်ာ။ ထိုကဗ်ာတြင္ ေလးေထာင့္ေဘာင္ အနီကို ခတ္ထားသည္။ ထိုေဘာင္ထဲတြင္ေတာ့ စႏၵာ၊ စႏၵာ ဆိုသည့္ စကားလံုးကို အျပည့္ထည့္ေရးလိုက္ေတာ့သည္။ ေအာက္က ကေလာင္အမည္ ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဥိး) ဟု ထုိးလိုက္သည္။  က်ေနာ္ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ ကဗ်ာဆရာျဖစ္သြားၿပီဟုလည္း ဘ၀င္ျမင့္သြားခဲ့ဖူး ေသးသည္။ ကုိေဖသက္နီကေတာ့ ထိုကဗ်ာကိုေတြ႔ေသာအခါ ၿပံဳစိစိျဖင့္ တုန္႔ျပန္ဖူးသည္။
ေနာက္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးေဒသထဲသို႔ ေရာက္သြားျပန္သည္။ ထိုတြင္လည္း ကဗ်ာမ်ား ဆက္ေ၇း ျဖစ္သည္။ ထိုေနရာတြင္ ကဗ်ာဆရာ ကုိေဌးေအာင္ႏွင့္ ဆံုေတြ႔ရသည္။ သူေရးထားသည့္ “ကမာၻေလာကရဲ႕ သမီးပ်ဳိ” ကဗ်ာကို သူကုိယ္တုိင္ ႐ြက္ျပသည္ကုိ ၾကားခဲ့ရဖူးသည္။ ကဗ်ာ႐ြတ္ဆိုမႈ အေတာ္ေလးကို ေကာင္းသည့္သူျဖစ္သည္။ သမီးေလးေရ …. ဆိုသည့္ အသံကို သူ႐ြက္သြားသည္မွာ သူသာလ်င္ ႐ြက္ႏုိင္မည္ဟုထင္ပါသည္။ က်ေနာ္တိတ္တိတ္ေလး သူ႐ြတ္ဆိုသလို လုိက္႐ြတ္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ မေအာင္ျမင္။ ထိုေဒသတြင္ ေရးခဲ့သည့္ကဗ်ာမ်ားထဲမွ “သိက်ိပ္” ကဗ်ာကို က်ေနာ္ ၀ိေရာဓိလြင္ျပင္ကို ေရာက္ေရာက္ျခင္း ထုတ္ေ၀သည့္ ကဗ်ာစာအုပ္တြင္ ထည့္သြင္းေဖၚျပခဲ့ဖူးသည္။ ကဗ်ာဆရာ ကိုလြမ္းဏီကေတာ့ ထိုစာအုပ္ထဲတြင္ ထိုကဗ်ာတပုဒ္ပဲ ကဗ်ာပါသည္ဟု ဦးဂင္ႀကီးကို ေျပာခဲ့သည္ဟု ျပန္ၾကားရသည္။
က်ေနာ္ ၀ိေရာဓိလြင္ျပင္ကို ေရာက္သည္က ၂၀၀၀။ ေရာက္သည့္အခ်ိန္မွစ၍ က်ေနာ္ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ေရးသားခဲ့သည္။ “မခ်စ္မႏွစ္သက္သူတို႔ႏွင့္ ေကြကြင္းၿပီးေနာက္” က်ေနာ့္ဘ၀တြင္ အခ်ိန္အၾကာဆံုး ေရးျဖစ္ခဲ့သည့္ ကဗ်ာျဖစ္သည္။ အမွတ္ (၄) တပ္ရင္းတြင္ စတင္ေရးသားခဲ့သည္မွ က်ေနာ့္မိသားစု ေနထုိင္ရာ “ေဟြးႏုကလယ္” ထုိင္း႐ြာကေလးသို႔ ေရာက္သည့္အထိ ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုကဗ်ာကို ထုတ္ေ၀ျဖစ္သည္ကေတာ့ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ တြင္မွ ျဖစ္သည္။ ထိုကဗ်ာတြင္ ဆရာေခ်ာႏြယ္ဟန္မ်ား လံုး၀ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနၿပီဟု ေျပာရမည္ျဖစ္သည္။ ကြယ္လြန္သူ ကုိျမင့္ေဇကပင္ ခင္ဗ်ား ကဗ်ာက ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ အရမ္းဆန္လြန္းေနတယ္ ဟု ေ၀ဖန္ခဲ့ဖူးသည္။ ထို႔အျပင္ ထုိကဗ်ာထဲတြင္ ေတာင္ယာရန႔ံမ်ားလည္း ပါ၀င္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္၀ိေရာဓိလြင္ျပင္ကို ေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ က်ေနာ့္တြင္ ကဗ်ာႏွင့္ပတ္သက္၍ အယူအဆတခု ပါလာသည္။ က်ေနာ့္အေပၚ ျပည္တြင္း ကဗ်ာဆရာမ်ား ေဆြးေႏြးေနသည့္ ကာလေပၚကဗ်ာမ်ားသည္လည္း သက္ေရာက္မႈရွိသည္။ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကလည္း က်ေနာ့္ကို သိမ္းပုိက္မိေနၿပီ။ သို႔ေသာ္ ကာလေပၚကဗ်ာဆရာမ်ားကို ဖမ္းစားခဲ့သည့္ (သို႔) ကာလေပၚ ကဗ်ာမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစေအာင္ လႈံေဆာ္မႈေပးခဲ့သည့္ ၿမိဳ႕ျပလူအဖြဲ႔အစည္း၏ အေရာင္၊ အရိပ္၊ ရန႔ံမ်ားကို က်ေနာ္ မခံစားခဲ့ဖူး။ ဆုိလိုသည္မွာ က်ေနာ့္တြင္ ၿမိဳ႔ျပေနထိုင္မႈ အေတြ႔အၾကံဳ ေလာက္ေလာက္လားလားမရွိဆိုသည္ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ပင္ ၿမိဳ႕ျပ အာ႐ံုခံစားမႈကို သူတို႔လို က်ေနာ္ရရွိမည္မဟုတ္။ ကဗ်ာဖြဲ႔စည္းမႈထဲတြင္ ပါ၀င္လာမည့္ သေကၤတ၊ နိမိတ္ပံု တို႔သည္လည္း ၿမိဳ႕ျပဘ၀ အေရာင္၊ အရုပ္၊ အနံ႔မ်ား မျဖစ္ႏုိင္။ က်ေနာ္ တကယ္တန္း ျဖတ္သန္း ခဲ့ရသည္က နည္းပညာအရ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းေတာင္ယာ၊ ပထ၀ီသေဘာအရ ေတာ္ေပၚေက်းလက္၊ ႏုိင္ငံေရးအရ စစ္ေျမျပင္ေက်းလက္။ က်ေနာ့္ကုိ လႊမ္းမိုးေနသည္က ထိုအေရာင္၊ အ႐ုပ္၊ ရနံ႔မ်ားသာျဖစ္သည္။ ကဗ်ာဖြဲ႔စည္းမႈထဲမွ သေကၤတ၊ နိမိတ္ပံု တို႔သည္ ျပည္တြင္းဆရာမ်ားလို ၿမိဳ႔ျပ အာရံု႐ုပ္မ်ားထက္ က်ေနာ့္ရဲ႔ တကယ့္ ဘ၀ျဖစ္သည့္ ေက်းလက္အာ႐ံုရုပ္ကို ကာလေပၚကဗ်ာအျမင္ျဖင့္ ထည့္သြင္းေဖၚျပရေပမည္။ ဤသည္ကား က်ေနာ့္ရဲ႕ သ႐ုပ္မွန္ဘ၀လည္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ (ထို႔ထက္ပုိ၍ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ ဆိုရလ်င္) က်ေနာ့္ သူပုန္ဘ၀တေလ်ာက္လံုး ေႂကြးေမြးလာခဲ့ရသည့္ ေတာင္ေပၚလူထုႏွင့္ ေတာင္ေပၚ ေက်းလက္ကုိ ကဗ်ာေရးသူတဦးအေနျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္ရာလည္း က်မည္ျဖစ္သည္။ ေနာက္တခုက ကဗ်ာရဲ႕ ေစတနာအပုိင္း။ က်ေနာ့္အေပၚ လႊမ္းမိုးခဲ့သည့္ ကဗ်ာအယူအဆမ်ားတြင္ “ညစ္ပတ္သည့္ ကဗ်ာ” အယူအဆသည္ အလႊမ္းမိုးဆံုးျဖစ္သည္။ သူ႔ဆိုလိုခ်က္က ကဗ်ာမ်ားတြင္ ေတာ၊ ေတာင္၊ သဘာ၀ေတြရဲ႕ သာယာညႇင္းသြဲ႔သည္ အလွအပမ်ား၊ ရွင္းသန္႔မႈမ်ား၊ နန္းေဆာင္ထဲက လူေတြရဲ႔႕ ဘ၀ေတြရဲ႔ အလွအပေတြနဲ႔ ရွင္းသန္႔ေနသည့္ ကဗ်ာမ်ားထက္၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ သာမာန္လက္လုပ္လက္စားမ်ား၏ ေခၽြးေတြ၊ လုပ္ငန္းခြင္ထဲက မသာယာမႈေတြ၊ သူတုိ႔ရဲ႕ ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳထဲက ေပါက္ကြဲထြက္လာတဲ့ စကားလံုး ၾကမ္းၾကမ္းေတြနဲ႔ ညစ္ပတ္ေပေရေနတဲ့ ကဗ်ာေတြေရးၾကမယ္ ဆုိသည့္ အယူအဆပင္ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ၏ “ကာရံမဲ့ခ်င္မဲ့၊ အဘိဓမၼာ မမဲ့နဲ႔” ဆုိသည့္ အယူအဆကုိလည္း လက္ကုိင္ျပဳသည္။ က်ေနာ့္ရဲ႔ ဘ၀လည္းျဖစ္သည့္ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးအေတြ႔အၾကံဳေတြဟာ က်ေနာ့္ကဗ်ာရဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြျဖစ္လာေတာ့သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ၂၀၀၀ ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္ေရးသည့္ ကဗ်ာမ်ားသည္ ဆရာေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႔ဟန္ေတြ၊ ေပါက္ကြဲမႈေတြ၊ ေတာင္ယာနဲ႔ ေတာင္ေပၚေက်းလက္သေကၤတေတြ၊ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးအေတြ႔အၾကံဳေတြ ေပါင္းစပ္ပါ၀င္သည့္ ကဗ်ာမ်ားကို ေရးျဖစ္လာေတာ့သည္။ ဤသည္ပင္ က်ေနာ့္ရဲ႕ ကဗ်ာဟန္ျဖစ္လာေတာ့သည္။
ျပန္စဥ္းစားမိသည့္မ်ားကို ခ်ဳပ္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ က်ေနာ္သည္ ျပည္တြင္းထဲက ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္လာသူေတာ့မဟုတ္။ သူပုန္လုပ္ရင္း ကဗ်ာေရးလာခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ကေလာင္တလံုးပုိင္ဆုိင္ လာျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္ကုိယ့္က်ေနာ္ “သူပုန္ကဗ်ာဆရာ”  စစ္စစ္ဟု ေတြးမိလာသည္။ အမွန္က “သူပုန္ကဗ်ာဆရာ” ဟူသည္က မိမိကိုယ္ကို ဇန္းတင္ျခင္းျဖစ္သည္။ အရင္းအတုိင္းေျပာရလ်င္ က်ေနာ္သည္ “ေတာင္ယာဇနပုတ္ထဲက ကဗ်ာဆရာ”

ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)

စူပါမင္းသည္ စူပါမင္း။


စူပါမင္း
ငယ္စဥ္က ႏွာေခါင္းမွာ အသက္ရွိတယ္
အခု ႀကိးလာေတာ့ ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာေတြ ပိုမိုျပည့္စံုလာတယ္။

တကယ္ေတာ့
စူပါမင္းအသက္ ႏွာေခါင္းေရာက္သြားတာက
ဗမာကဗ်ာဆရာ သစၥာနီရဲ႕ ကဗ်ာကို ဖတ္လိုက္ရလို႔ဆိုၿပီး
ေနာက္ဆက္တြဲသတင္းေတြထြက္ေနတယ္။

“ကုိယ္လိမ္းေပါင္ဒါကအစ
အာကာသခရီးအထိ
 ေၾကာ္ျငာမွလူသိ
မင္းကိုငါခ်စ္တယ္
ဒီေမာင္းသံၾကား ပန္းပြင့္ေစသတည္း” ဆိုေတာ့ ...
ပန္းေပါင္းတရာပြင့္ပါေစ စိတ္ဓာတ္နဲ႔
ပန္းေပါင္းတရာကို
မင္းကိုငါခ်စ္တယ္ ဆိုတာခ်ည္း ရြက္ဆိုျပခဲ့ရာက
စူပါမင္းအသက္ႏွာေခါင္းေရာက္သြားရတယ္လို႔
မႈခင္းစံုေထာက္ေတြက မွတ္ခ်က္ေပးထားပါတယ္။

အဲဒိလိုနဲ႔
မုိးေ၀ေခတ္ရွိ မရွိ အျငင္းပြားရာကေန
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအားနည္းခဲ့လို႔
 ေရေရာခံလိုက္ရတဲ့ ႏြားႏို႔ေတြကို စူပါမင္းေသာက္ခဲ့ရတယ္။

တခါတခါ စူပါမင္းကေတြးမိတယ္တဲ့။
သူ႔ဒုိင္ယာယီမွာ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့တာက
ကိုရဲဆိုတဲ့လူရဲ႕ သစၥာေတြက နီခဲ့လို႔လား
ရဲနီသစၥာ။ တကယ္ေတာ့
အလံနီတာလား
အလံျဖဴတာလား။
တကယ္ေတာ့
စူပါမင္းဆိုတာကလည္း ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ စူပါမင္းခဲ့ရတာပါ။

ဒိမွာ ကုိၿငိမ္းေအး ခင္းဗ်ားရ႕ဲအိမ္က သရဖူ။
ခင္ဗ်ားအိမ္သားေတြထဲက လူႀကီးသူမတဦးက
လြမ္းေတးဆိုလို႔ အာဃာတကို ကုိယ္တိုင္ေခ်ျပတယ္။
အခု
ရဲနီသစၥာက စူပါမင္းကို စူပါမင္းဖို႔ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္နည္းနဲ႔ …။

စူပါမင္းကေျပာတယ္
ဟဲဗီး၀ိတ္တန္းက သူ႔သရဖူကို သူျပန္ယူရဦးမယ္တဲ့။

စူပါမင္းက ေျပာတယ္
အခုတေလာသူေတြးေနတာ သိုင္းေလာကသားေတြအေၾကာင္းတဲ့။
ဘယ္သုိင္းသမားမွ အတြင္းအားအလြန္အၾကြံေကာင္းေနတာမဟုတ္ေပမယ့္
ကုိယ္ေဖါ့ပညာေကာင္းတဲ့အခါ
အတြင္းအား ေကာင္းတယ္လို႔ ျမင္ခဲ့ၾကတာပါလို႔ ယူဆပါသတဲ့။

စူပါမင္းရဲ႕ ဒုိင္ယာယီအရ
သုိင္းသမားေကာင္းတေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ
ကုိယ့္ေဖာ့ပညာေကာင္းရမယ္။
အေရွာင္အတိမ္းေကာင္းရမယ္။
လစ္ရင္လစ္သလိုထုိးတက္ရမယ္တဲ့
ဘာပဲျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့
ပီဘိ
အျပစ္ကင္းသူေလးပံုစံနဲ႔ ေနတက္ထုိင္တက္ရမယ္တဲ့
အမွီးနင္းတက္ရမယ္ - အမွီးျဖတ္တက္ရမယ္တဲ့။
သုိင္းပညာေတြထဲမွာ
မက္ခီယာဘယ္လီရဲ႕
“မင္းသား” ဆိုတဲ့ သုိင္းက်မ္းဟာ ၿပိဳင္ဘက္ကင္းသုိင္းက်မ္းတဲ့။
စူပါမင္းက ေျပာေသးတယ္
“စာဏက်နီတိ” ဆိုတဲ့ သုိင္းက်မ္းကလည္း မဆိုးပါဘူးတဲ့။

စူပါမင္းရဲ႕ ဒုိင္ယာယီအရ
ဂ်က္ကီခ်မ္းဆိုတဲ့လူက
သူ႔ဆီက လက္ ၂ ေခ်ာင္းသိုင္းကြက္ကို သင္ယူဖို႔ တပည့္ခံဖူးသတဲ့။
စူပါမင္းနဲ႔ ဂ်က္ကီခ်မ္း သိုင္းပညာဖလွယ္ေတာ့
စူပါမင္းကေျပာတယ္
“တရုပ္အရိပ္တေထာင္သိုင္းကြက္ တိမ္ေကာပေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ။”
ပန္းေပါင္းတရာအရက္ကုိ အတူေသာက္ၾကတယ္။
ဂ်က္ကီခ်မ္းက စူပါမင္းကို UN မွာ သံတမာန္လုပ္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚတယ္။
စူပါမင္းကေျပာတယ္
No thanks။
သူ႔အေနနဲ႔
 ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးမွာ
တပ္ဖြဲ႔၀င္ျဖစ္ဖို႔ ေလွ်ာက္လႊာတင္ထားတယ္တဲ့။

တကယ္ေတာ့ ရဲနီသစၥာ
စူပါမင္းဟာ စူပါမင္းပါလို႔ မသိခင္အထိ စူပါမင္းႏုိင္မွာမဟုတ္ေပမယ့္
စူပါမင္းဟာ စူပါမင္းပါလို႔ သိတဲ့အခါ စူပါမင္းႏုိင္မွာပါ။

(ဆရာ သစၥာနီ၏ “စူပါမင္းကို ဘယ္သူသတ္သလဲ”ကို ဖတ္ၿပီး ေရးသည္။)
ညိဳထက္္ (လမ္းသစ္ဦး)
၂၁ - ၇ - ၂၀၁၂

Monday, May 12, 2014

ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္း ျပည္ရန္ေအးတြင္ ရွိသည္


ဒီကေန႔ ဇူလိုင္ ၅ ရက္ေန႔။ ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္းကြယ္လြန္ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း ရဲေဘာ္ႏြမ္ဂ်ာမွ ေျပာျပသည္။ က်ေနာ္ကမသိ။ က်ေနာ္က အေမရိကားတြင္ေနေသာ္လည္း အင္တာနတ္ မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္းကြယ္လြန္သည္ကို မသိလိုက္။
ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္းႏွင့္ က်ေနာ့္ၾကားတြင္ အမွတ္ရစရာမ်ားရွိသည္။ သူႏွင့္ က်ေနာ္ ဆံုၾကသည္က ၁၉၉၈။ သတိထားမိသည္ က ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္းသည္ ကယမ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားထဲတြင္ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းသည့္ ေခါင္းေဆာင္တဦး ျဖစ္သည္ဆိုသည္ ပင္။ ေလ့လာသင္ၾကားလိုစိတ္လည္း ရွိသူျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္ ပုဂၢိဳလ္အရေျပာရလ်င္ ကယမ္းျပည္သစ္ပါတီတြင္ ဥကၠဌႀကီး ဗိုလ္ေ႐ႊေအးၿပီးလ်င္ ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္းကို ေလးေလးစားစားရွိမိသည္။
ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္းႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ၾကားဆက္ဆံေရးပံုစံက မတူၾက။ ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္းႏွင့္ ကိုထူးေအာင္ဆက္ဆံေရးတြင္ ကိုထူးေအာင္က ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္းအေပၚ အျမင္မၾကည္စရာရွိေနမည္။ ထားေတာ့။ ျပန္ေျပာလ်င္ ကာယကံရွင္မ်ားအတြက္ မေကာင္း။ ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္းႏွင့္ ကုိျမင့္ေဇတို႔ဆက္ဆံေရးတြင္ ကုိျမင့္ေဇက ဗိုလ္အုိက္ေဒါင္းကို ေက်းဇူးတင္ရမည့္ အခင္းအက်င္းရွိသည္။ ထားေတာ့ ဤတြင္လည္း ပါ၀င္ဖြဲ႔စည္းေနသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားက ျပန္မေျပာခ်င္စရာေတြ။ အခုေတာ့ ကိုျမင့္ေဇေရာ၊ ဗိုလ္အုိက္ေဒါင္းပါ ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကၿပီ။ ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္းႏွင့္ ရဲေဘာ္ႏြမ္ဂ်ာတို႔ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးက တမ်ဳိး။ ဒါကိုေတာ့ ရဲေဘာ္ႏြမ္ဂ်ာမွ ျပန္ေရးျပထားသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္း ဆံဆံေရးကေတာ့ … …
သတိထားမိသေလာက္ က်ေနာ့္ကို စမ္းသပ္မႈေတြလုပ္ေနၾကသည္ကို သတိထားမိသည္။ ဤသို႔ျဖစ္ေနသည္မွာ ၾကာေတာ့ၾကာၿပီ။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလိုစမ္းသပ္မႈေတြလုပ္ေနၾကသည္ကိုလည္း သိပ္ေတာ့ျဖင့္နားမလည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ပံုမွန္အေနအထားေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ေနရသည္။ စမ္းသပ္မႈမ်ားထဲတြင္ အျပင္းထန္ဆံုး စမ္းသပ္မႈဟု ယူဆခ်င္စရာ ျဖစ္ရပ္တခု ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္းႏွင့္ က်ေနာ့္ၾကားတြင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ေျပာရမည္ဆိုလ်င္ က်ေနာ့္သတၱိကို ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္းက သိကၡာတင္ေပးခဲ့ဖူးသည္ဆိုသည္ပင္။
က်ေနာ္ ၁၉၉၈ တြင္ “ကယမ္းျပည္သစ္ပါတီ”၏ ေဒသမ်ားထဲတြင္ ေနခဲ့ရဖူးသည္။ ဥကၠဌႀကီး ဦးေ႐ႊေအးေနထိုင္ရာ သိက်ိပ္ႏွင့္ “ကယမ္းျပည္သစ္ပါတီ” ဗဟိုတည္ရာ “ျပည္ရန္ေအး” စခန္းမ်ားတြင္ ေနခဲ့ရသည္။ “ျပည္ရန္ေအး” တြင္ ေနစဥ္က က်ေနာ္ ဗဟိုေထာက္ပံ့ေရးတာ၀န္ယူခဲ့ရသည္။ ထိုစခန္းတြင္ ဗိုလ္အုိက္ေဒါင္း၏ အတြင္းေရးမွဴးရံုးလည္းရွိသည္။ ျဖစ္ရပ္က ထိုေနရာတြင္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
က်ေနာ္အလုပ္မ်ားထဲတြင္ ဗဟိုကို မီးေပးရသည့္ မီးစက္ကို တာ၀န္ယူရသည့္ အလုပ္လည္းပါသည္။ မီးစက္ကို ညေနေစာင္း ၆ နာရီေလာက္ ေမာင္းေပးရသည္။ ပံုမွန္ကေတာ့ ၉ နာရီဆို ပိတ္သည္။ ဗဟိုလူႀကီးမ်ား ရွိေန၍ အလုပ္မ်ားေနပါက ၁၂ နာရီေလာက္အထိေမာင္းေပးရသည္။ တရက္ … …။ ျပည္ရန္ေအးစခန္းတြင္ ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္းရွိေနသည္။ က်ေနာ္လည္း ပံုမွန္အတုိင္း မီးစက္ႏိႈးေပးထားသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မီးစက္က ဘာျဖစ္သည္မသိ ရပ္သြားသည္။ မၾကာ ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္းရံုးမွ အကူရဲေဘာ္ေလးတဦးက က်ေနာ့္ကို လာေခၚေတာ့သည္။ က်ေနာ္လည္း လုိက္သြားသည္။ အတြင္းေရးမွဴး႐ံုးတြင္ လူအေတာ္စံုေနသည္။ ႏုိင္ငံေရးမွဴး ကုိေဌးေအာင္လည္း ရွိေနသည္။ က်ေနာ္လည္း ၀င္ထုိင္လိုက္သည္။ ဘာရယ္ေတာ့မသိ။ မ်က္ႏွာေတြကေတာ့ မသာမယာ။
က်ေနာ္ထုိင္လိုက္သည္ႏွင့္ ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္းက ဆီးၿပီးဆူေတာ့သည္။ သူအလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္မွာ မီးစက္ဘာ့ေၾကာင့္ ပ်က္သြားရသလဲဆိုသည့္ကိစၥ။ သူ႔ကိုမေလးစားလို႔ ဒီလိုျဖစ္တာလားဆိုၿပီးေတာ့လည္း ေမးသည္။ က်ေနာ္က မေနႏုိင္။ သူ႔ကိုမေလးစားလို႔ ဒီလိုျဖစ္ရျခင္းမဟုတ္။ မီးစက္မွာ တခုခုျဖစ္ေနလို႔ ျပင္ဖို႔ လုပ္ေနတာျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ္က ရွင္းျပသည္။ ထိုသို႔ေျပာေတာ့မွ ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္းက ေဘးနားတြင္ရွိေနသည့္ ေအေက ၄၇ ကို ယူၿပီး ေမာင္းတင္ကာ က်ေနာ့္ကိုခ်ိန္ေတာ့သည္။ က်ေနာ္ကလည္း မေလ်ာ့။ ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္း ေသနတ္ျဖင့္ ခ်ိန္ထားသည့္ၾကားမွပင္ က်ေနာ္က စက္ရဲ႕ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ျဖစ္ၿပီး သူ (ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္း) ကုိမေလးစားလို႔မဟုတ္ေၾကာင္းကိုသာ တြင္တြင္ေျပာေနေတာ့သည္။ ႏုိင္ငံေရးမွဴး ကုိေဌးေအာင္က ၀င္ေရာက္ျဖန္ေျဖေတာ့မွ ထုိကိစၥၿပီးသြားသည္။ က်ေနာ့္ကို ခ်ိန္ထားသည့္ ေသနတ္ကို ခ်လိုက္သည္။ ၿပီး … အလိုလိုက္လို႔ အမိုက္ေစာ္ကားတယ္ ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို ဆြဲခ်က္တင္ေတာ့သည္။
ထိုျဖစ္္ရပ္တခုလံုးတြင္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ စြဲထင္ေနသည္က ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္းေျပာလုိက္သည့္ “အလိုလိုက္လို႔ အမိုက္ေစာ္ကားတယ္” ဆိုသည့္ကိစၥျဖစ္သည္။
ယခုသတိထားမိသေလာက္ က်ေနာ့္အေပၚခ်စ္ၾကသူေတြေတာ့ မ်ားၾကသည္။ ထို ခ်စ္ၾကသူမ်ားထဲတြင္ ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္း လည္း ပါသည္။ “ကယမ္းျပည္သစ္ပါတီ” တြင္ေနစဥ္က ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီထဲတြင္ က်ေနာ့္အေပၚ အေလးအနက္ ထားသည့္သူ ၂ ဦးရွိသည္။ ဥကၠဌႀကီး ဗိုလ္ေ႐ႊေအးႏွင့္ အတြင္းေရးမွဴး ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္း။ ႏုိင္ငံေရးမွဴး ကိုေဌးေအာင္ ကေတာ့ ႏုိင္ငံေရး ေရေၾကာ ေျမေၾကာတူၾကလို႔ ထားေတာ့။ ပါတီဗဟိုတခုလံုးတြင္ က်ေနာ့္ကို “အေသးေလး”ဆိုၿပီး ခ်စ္စႏိုးေခၚသူေတြကလည္း ထို ၂ ဦး။ ယခုေတာ့ က်ေနာ့္ကို “အေသးေလး” ဟု ေခၚၾကသူမ်ားလည္း က်ဆံုး ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကၿပီ။ တခါတခါ အေရးအရာထားၿပီး က်ေနာ့္ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးဆုိင္ရာအျမင္ေတြကို ေတာင္းၾကသူမ်ားကလည္း ထုိ ၂ ဦးပင္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ႏုိင္ငံေရးကို လူရာသြင္းေပးသူမ်ားအျဖစ္ ဥကၠဌႀကီး ဗိုလ္ေ႐ႊေအးႏွင့္ အတြင္းေရးမွဴး ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္းကို ယခုတုိင္ အမွတ္ထင္ထင္ရွိေနသည္။
က်ေနာ္ “ကယမ္းျပည္သစ္ပါတီ”မွ ထြက္လာေတာ့လည္း သူတို႔ ၂ ဦးရဲ႕ က်ေနာ့္အေပၚထားသည့္ သေဘာထားမ်ားကို ၾကားေနရသည္။ က်ေနာ္ စာေတြကို ေသခ်ာေရးသည္က “ကယမ္းျပည္သစ္ပါတီ”မွ ထြက္လာသည့္ ၂၀၀၀ ေနာက္ပိုင္းမွျဖစ္သည္။ “ေဒါင္းအိုးေ၀ - စာေစာင္” တြင္ ေရးျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိစာအုပ္ သူတို႔ဆီကိုေရာက္သည္။ က်ေနာ္ ေနထိုင္ရာအရပ္သို႔ သူတို႔ပါးလိုက္သည့္ သတင္းစကားေရာက္လာသည္။ “အေသးေလး ေရးတဲ့စာေတြဖတ္ရတယ္။ သေဘာက်တယ္” ပါတီ၊ ေဒသနဲ႔ ကယမ္းလူမ်ဳိးထုတရပ္လံုးကို ဦးေဆာင္မႈေပးေနၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ ၂ ဦးဆီက ရလိုက္တဲ့ ဒီအမွာစကားဟာ ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး) အတြက္ကေတာ့ တကယ့္အားပါပဲ။
“ျပည္ရန္ေအး”စခန္းက အေနာက္တုိင္းေက်းလက္အိမ္ေလးလို႔ ေဆာက္ထားတဲ့ ဗိုလ္အုိက္ေဒါင္းရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴး႐ံုးေလး ကို လြမ္းပါတယ္။ အဲဒီ႐ံုးေလးနားက ကြင္းျပင္မွာ ခ်ဳိင္းေထာက္ေလးေထာက္ကာေထာက္ကာနဲ႔ စၾကၤန္ေရွာက္ရင္း ပါတီ၊ ေဒသနဲ႔ လူထုအတြက္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာေတြကို စဥ္းစားအေျဖရွာေနတတ္တဲ့ အတြင္းေရးမွဴး ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္းကို လြမ္းပါတယ္။ ဒိစခန္းနားက ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ စုေပါင္းေတာင္ယာကြင္းမွာ ဒီအခ်ိန္ဆို ရဲေဘာ္ေတြ ေပါင္းရွင္းေနၾကေရာေပါ့။ ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္အရေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဥကၠဌႀကီးဗိုလ္ေ႐ႊြေအးက ေက်ာင္းသားႏုိင္ငံေရးက လာသူ ကယမ္းေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္းကေတာ့ တကယ့္ကို လူမ်ဳိးစု လယ္သမားေခါင္းေဆာင္ပါ။ အခုေတာ့ သူ ကြယ္လြန္ခဲ့ေခ်ၿပီ။ သူ႔ဘ၀တသက္တာ သူလုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္မ်ားကို ျပန္ၾကည့္လ်င္ ေတာ္လွန္ေရး၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး။
 “ျပည္ရန္ေအး”ေစဖို႔ “ျပည္ရန္ေအး”စခန္းမွာ ႐ံုးဖြင့္ခဲ့သူ ဗိုလ္အိုက္ေဒါင္း။ သူကြယ္လြန္ေသာ္လည္း သူ႔၀ိဥာဥ္က “ျပည္ရန္ေအး” တြင္ ရွိေနေပလိမ့္မည္။

ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)

ဂ်င္းေဘာင္းဘီ - အျပာ

(၁)

က်ေနာ့္ကို ဗမာမိဘမ်ားမွ ဗမာျပည္မွာ ေမြးသည္။ က်ေနာ္သည္ ဗမာျပည္သား ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္အသက္ ၄၀ ထဲ ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုထိတုိင္ ပုဆိုး ေကာင္းေကာင္း မ၀တ္တက္။

(၂)
ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုကို ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည္။ တြက္ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ့္အသက္ ၁၄ ႏွစ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ျဖစ္ေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးဆိုသည္က က်ေနာ့္ အေသြး အသားထဲသို႔ ဒုတ္ဒုတ္ထိ တိုး၀င္သြားသည္။ သမဂၢစိတ္ဓာတ္က တျဖန္းျဖန္း။ တိုက္ပြဲလမ္းကို တိုး၀င္ခဲ့သည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ အခ်ိန္သိပ္မၾကာ။ မိမိကုိယ္ကိုျပန္ၾကည့္ေသာ အခါ မဲနယ္ေတာင္တန္းေပၚက သူပုန္ေက်ာင္းသား။
က်ေနာ္ဟာ ကေလးစစ္သားမ်ားလား။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္ႀကီး ဗိုလ္ဆန္နီေျပာသည့္စကားကို သတိရမိသည္။ “ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့အေျခအေနမိုလို႔ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာေပၚလာတာ။ ဘယ္သူကမွ ကေလးစစ္သားမစုေဆာင္းေပမယ့္ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုမွာ ကေလးေတြလည္း “မဆလ” ကို အလိုမရွိခဲ့ တာပဲ။” ျဖစ္ပံုက ေဘာင္းဘီတိုေလးႏွင့္ ေက်ာင္းသြားေနတုန္း “မဆလ” က က်ေနာ့္ကုိ ေတာထဲေမာင္းပို႔ ခဲ့သည္ဟု မွတ္တမ္းတင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ပုဆိုးအစမ္း၀တ္စမွာပင္ ေတာခိုခဲ့ရေသာ သူပုန္ေက်ာင္းသား က်ေနာ္သည္ ေတာထဲ ေရာက္သည့္အခါ “ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္” ရဲ႕ စစ္ယူနီေဖာင္းကို၀တ္ရသည္။ ခံုခံုမင္မင္။ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး။ ေသနတ္ - အီေကြ႔မန္႔ - ျခံဳေစာင္ - မိုးကာ - ေက်ာပိုးအိပ္စာၾကည့္တုိက္။ က်ေနာ့္တြင္ ၀တ္စရာ ပုဆိုးမရွိ။ ထိုသို႔ျဖစ့္ ဆယ္စုႏွစ္ တခု ထိတုိင္။
ၿပီးေနာက္ …။ တုိက္ခုိက္ေရးရဲေဘာ္တာ၀န္မွသည္ ဗဟို႐ံုးတာ၀န္မ်ားကို ေရႊ႕ေျပာင္းထမ္းေဆာင္ရသည္။ ျပန္ၾကားေရး - စည္း႐ံုးေရး - သုေတသန။ ပုဆိုးအစမ္း၀တ္ခါစမွာ ေတာခိုလာၿပီး တိုက္ခိုက္ေရးရဲေဘာ္အျဖစ္ ေတာထဲတြင္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ေနထုိင္လာခဲ့သည့္ က်ေနာ့္အေနျဖင့္ ဗဟို႐ံုးတာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္သည့္အခ်ိန္တြင္လည္း ပုဆိုး မ၀တ္ျဖစ္။ ပုဆိုး မ၀တ္တက္ေတာ့။ စစ္ ယူနီေဖာင္း ေဘာင္ဘီမွသည္ အရပ္၀တ္ေဘာင္းဘီသို႔ ေျပာင္းလဲ၀တ္ဆင္ခဲ့သည္။ အရပ္၀တ္ ေဘာင္းဘီကို၀တ္ရသည့္အခါ က်ေနာ္အၾကိဳက္ဆံုးႏွင့္ ယေန႔ထိတုိင္ ခံုခံုမင္မင္ စြဲစြဲျမဲျမဲ၀တ္သည့္ ေဘာင္းဘီက “ဂ်င္း” ေဘာင္းဘီ။ “ဂ်င္း” ေဘာင္းဘီကိုက်ေနာ့္အၾကိဳက္ဆံုး။ အဲဒီ “ဂ်င္း” ေဘာင္းဘီမွာမွ အၾကိဳက္ဆံုးအေရာင္က “အျပာ”။

(၃)
“ဂ်င္း” ေဘာင္းဘီ ဆို၍ သတိရစရာတခု ရွိသည္။ သံု႕ပန္း တပ္မေတာ္သားေလးတဦးႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ မ်ား ၾကားမွ “ဂ်င္း” ေဘာင္းဘီအေၾကာင္း။
က်ေနာ္ “ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္” မွာ ရဲေဘာ္အျဖစ္တာ၀န္ယူစဥ္ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ပါ၀င္ခဲ့ရၿပီး သမုိင္းေၾကာင္းႏွင့္ စပ္ဆက္ေနသည့္ စခန္းေနရာ ၂ ေနရာရွိသည္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မ်ားေလာက္ဆီက ဖာပြန္ၿမိဳ႕နယ္ သံလြင္ျမစ္တေနရာရွိ “ဒါးဂြင္” ဆိုသည့္ေနရာကို က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားမ်ားက ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္တည္ေထာင္ၿပီးေနခဲ့သည္။ ထုိေနရာကိုလည္း ”ဒါးဂြင္” မွသည္ “ေဒါင္းဂြင္” ဟု အမည္တြင္ေစခဲ့သည္။ ထုိ “ေဒါင္းဂြင္” ဌာနခ်ဳပ္တြင္ က်ေနာ့္ရဲ႕မိခင္တပ္ရင္းျဖစ္သည့္ အမွတ္ ၆၀၁ တပ္ရင္းအတြက္ တပ္တည္ေနရာေပးထားသည့္ ေနရာရွိသည္။ ထိုေပးထားသည့္ တပ္တည္ေနရာသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဂ်ပန္တြင္ စစ္ပညာသင္ၿပီး ယိုးဒယားတြင္ တပ္မေတာ္ဖြဲ႔ကာ ဗမာျပည္ကို၀င္ခဲ့စဥ္က စခန္းခ်ခဲ့သည့္ ေတာင္ကုန္းျဖစ္သည္။
ေနာက္တေနရာက “ေလး၀ါး” စခန္း။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ကို စုေဆာင္းစဥ္က ဗကသ မ်ားအဖြ႔ဲခ်ဳပ္မွ အလုပ္အမႈေဆာင္ ေကာ္မတီမ်ားလည္း ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ထုိအလုပ္အမႈေဆာင္ေကာ္မတီ၀င္မ်ားထဲတြင္ ထိုအခ်ိန္က (ဗကသ)မ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္သည့္ “ဗိုလ္ရန္ႏုိင္” လည္း အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္မိခင္တပ္ရင္း တပ္တည္ေနရာသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း စခန္းတည္ခဲ့သည့္ေနရာျဖစ္သလို “ေလး၀ါး စခန္း” သည္လည္း ထိုအခ်ိန္က ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ (ဗကသ) မ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အတြင္းေရးမွဴး ဗိုလ္ရန္ႏုိင္ စခန္းတည္၍ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္မ်ားကို တုိက္ခဲ့သည့္ ေနရာျဖစ္သည္။
ထို “ေလး၀ါးစခန္း”ကို စတင္ဖြဲ႔တည္ခဲ့သည့္သူက ယခု “ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္” တြင္ “ဗဟိုစစ္ေကာ္မရွင္” အတြင္းေရးမွဴးတာ၀န္ယူထားသည့္ “ဗိုလ္ခင္ေက်ာ္” ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခင္ေက်ာ္သည္ ေလး၀ါးစခန္းကို အလကားရခဲ့သည္ မဟုတ္။ တုိက္ပြဲမ်ားျဖင့္ ေလး၀ါးစခန္းကို ရယူခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေလး၀ါးစခန္းတြင္ ေက်ာင္းသားေတြ တပ္စခန္း မခ်ႏုိင္ေရးအတြက္ ရန္သူစစ္အုပ္စုမွ အျပင္းအထန္ ထိုးစစ္ဆင္ခဲ့ၾကသည္။ ထုိထိုးစစ္မ်ားကို ၾကံ့ၾကံ့ခံရင္ဆုိင္ၿပီး ေလး၀ါးစခန္းကို တည္ေထာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ေလး၀ါးစခန္းကို တည္ေထာင္ခါစ။ တုိက္ပြဲမ်ားျပင္းထန္ေနစဥ္ တခုေသာတုိက္ပြဲတြင္ တပ္မေတာ္သားတဥိးကို လက္ရ ဖမ္းဆီးရမိသည္။ သူတို႔ဘက္က ထိုးစစ္ဆင္၍ တုိက္ပြဲမ်ားျဖင့္ အေျခအေန ႐ႈပ္ေထြးေနေသာ္လည္း လက္ရ ဖမ္းမိသည့္ သံု႔ပန္းတပ္မေတာ္သားရဲေဘာ္ကို မသတ္။ အေစာင့္အေရွာက္မ်ားျဖင့္ ထားသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တြင္ လက္ရဖမ္းမိသည့္ သံု႔ပန္းတပ္မေတာ္သားမ်ားကို သတ္ရန္ ေပၚလစီမရွိေသာ္လည္း အဆင့္ဆင့္ေသာ တပ္မေတာ္ သားမ်ားၾကား မွားယြင္းသည့္ ၀ါဒျဖန္႔မႈမ်ားေၾကာင့္ သံုပန္းတပ္မေတာ္သားေလးက ေၾကာက္ေနသည္။ သူ႔ကို သတ္လိမ့္မည္ဟုပင္ထင္ေနသည္။ အေစာင့္ရဲေဘာ္မ်ားမွ ထိုသံု႔ပန္းတပ္မေတာ္သားေလးကို သတ္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း မည္သို႔ပင္ေျပာေသာ္လည္း သူက သတ္လိမ့္မည္ဟုပင္ ထင္ေနသည္။ သံု႔ပန္းတပ္မေတာ္သားေလးက တငိုငိုတရီရီ။ ထုိအေျခအေနကို အေစာင့္ရဲေဘာ္မ်ားမွ တပ္မွဴးျဖစ္သည့္ ဗိုလ္ခင္ေက်ာ္ကို တင္ျပၾကသည္။
ဗိုလ္ခင္ေက်ာ္က သံု႔ပန္းတပ္မေတာ္သားေလးကို ထိန္းသိမ္းထားရာသို႔ သြားေရာက္စစ္ေဆးရေတာ့သည္။ ျဖစ္ပံုက ဗိုလ္ခင္ေက်ာ္က တိုက္ပြဲတခုတြင္ ဒါဏ္ရာရ၍ မ်က္လံုးတဖတ္ထုတ္ထားရသည့္လူ။ ဗမာစစ္စစ္။ အသားမဲမဲ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း။ သံု႔ပန္းတပ္မေတာ္သားေလးက ဗိုလ္ခင္ေက်ာ္ကိုေတြ႔သည္ႏွင့္ ငိုေလေတာ့၏။ သံု႔ပန္းတပ္မေတာ္သားေလး ကို အားေပးႏွစ္သိမ့္ရန္သြားသည့္ ဗိုလ္ခင္ေက်ာ္ခမ်ာ ဘာလုပ္ရမည္မသိ။ ထုိသို႔ျဖစ္ေနစဥ္ သံု႔ပန္းေလး၏ အေျပာစကားေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္မ်ားအားလံုးၿငိမ္မိလ်က္သား။
“က်ေနာ့္ကိုသတ္မယ္ဆိုလည္း သတ္ပါဗ်ာ။ မသတ္ခင္မွာတခုေတာ့ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ တခါမွ “ဂ်င္း” ေဘာင္းဘီမ၀တ္ဖူးလု႔ိ သတ္မယ္ဆိုလည္း “ဂ်င္း” ေဘာင္းဘီေလးေတာ့ ၀တ္ပါရေစ။”

(၄)
ယခုအခ်ိန္္မွာ ထိုသံု႔ပန္းေလးက ICRC အစီအစဥ္ျဖင့္ ဥေရာပတေနရာမွာ အေျခခ်ေနထုိင္ေနၿပီျဖစ္သည္။ သူ ၀တ္ခ်င္ေနသည့္ “ဂ်င္း” ေဘာင္းဘီမ်ားကို ၀တ္၍ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနေပလိမ့္မည္။
မၾကာေသးေသာကာလက သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္မွ သူ႔၏မိန္႔ခြန္းတခုတြင္ ေတာတြင္းရဲေဘာ္မ်ားကို ေသနတ္မ်ားအစား လက္ပ္ေတာ့မ်ား ကိုင္ေစခ်င္ေၾကာင္း ထည့္သြင္းေျပာၾကားသြားသည္။ ေကာင္း၏။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္အေတြ႔အၾကံဳ ျဖင့္ သမၼတႀကီးကို အၾကံတခုေပးခ်င္ေနမိသည္။ သမၼတႀကီးအေနျဖင့္ ေတာတြင္းရဲေဘာ္မ်ားအား ေသနတ္မ်ားအစား လက္ပ္ေတာ့မ်ားေပးလိုသည့္ေစတနာကို ႀကိဳဆိုေသာ္လည္း အမွန္တကယ္အေနျဖင့္ သမၼတႀကီးႏွင့္အနီးဆံုး တပ္မေတာ္သား အေယာက္စိတုိင္းကို “ဂ်င္း” ေဘာင္းဘီတထည္စိ ေ၀ငွေပးေစခ်င္သည္။ သမၼတႀကီးအေနျဖင့္ တပ္မေတာ္သားမ်ားကို ေပးေစခ်င္သည့္ “ဂ်င္း” ေဘာင္းဘီ၏ အေရာင္က … …
“အျပာ”

ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)
၂၄ - ၆ - ၂၀၁၂